Corcovado of krokodillen

Dinsdag 18 juli Uvita naar Corcovado.

Als afscheidskadootje komen er nog 2 toekans op visite die lekkere dingetjes aan het eten zijn in een grote boom achterin de tuin. De dode boom blijkt een mekka voor onze gevleugelde vrienden te zijn. Ook voor vogelspotters want die staan naast ons huisje met een kijker naar de dode boom te staren. Of het de gieren zijn die hun best doen om fotogeniek te zijn betwijfelen we. Ze zijn zo ondergewaardeerd.

Boodschappen zijn nodig en veel ook. Het is tijd om naar corcovado te gaan en daar is niks te koop want dat is de wildernis. En wat daar te koop is, is duur vanwege schaarste en omdat gringos die daar komen geld lijken te hebben en echt echt wanhopig zijn wanneer ze daar eten en drinken moeten kopen. Vier dagen voedsel is nodig dus nemen we voor 7 dagen mee. Zo voelt het althans. Zoveel lijkt het ook te kosten. Het is niet niveau Californië qua prijs maar je doet niet met een glimlach boodschappen. Zelfs Appie is goedkoper en dat wil wat zeggen.

Tegenover de supermarkt is een bakker in Uvita, waar ze oa een soort pizzarol verkopen. Om deze winkels is een hotspot van Venezolaanse vluchtelingen op weg naar een beter leven in de VS want hoewel 100% van de bevolking blij is met de extreem linkse president in dat mooie land willen toch een X-aantal procentpunten inwoners weg uit dat land. Trump zijn muur en hek zijn niet volledig af gekomen dus kunnen ze nog binnen komen. Het schijnen vooral de kartels te zijn die geld verdienen aan mensensmokkel in midden Amerika.

Beladen met eten en drinken voor 4 dagen vertrekken we naar Corcovado np. Onderweg kopen we 2kg mámon, een klein vruchtje dat lijkt op lychees, maar dan met langere haartjes. Het beestje luistert ook naar de naam rambutan en apen zijn er dol op. Hieruit blijkt dat Tru en Indrah de grootste apen uit de familie zijn, want zij blijven maar doorknagen in dat spul.

Als we na 2,5 u rijden aankomen bij ons huisje aankomen, begint het keihard te hozen. Gelukkig duurt t deze keer niet super lang. Na de regenbui merken we een familie doodshoofdaapjes die de rambutan-boom aan het leegeten zijn. De Apenheul aap bij uitstek is de meest bedreigde apensoort in Costa Rica en komt enkel voor rond Corcovado NP oftewel op de Osa Peninsula zoals het grotere gebied heet.

Ander opzienbarend item is een schorpioen die door ons wordt gespot in het huis en met resolute hand plat wordt gemet door de dames die het huisje beheren. Natuurbescherming is mooi maar schorpioenen vallen daar blijkbaar niet onder. Het bakje dat we snel gepakt hadden om onze zwarte vriend in naar buiten te kunnen verplaatsen blijft werkeloos achter.

Woensdag 19 juli

Vroeg in de ochtend worden we wakker. (In Nederland zou ik daarvoor 7 uur aanhouden, maar hier is het 5u.) we worden wakker en worden begroet door de 2e apensoort, zijnde de slingerapen. Dit is de 2e meest zeldzame soort in Costa Rica. Ze introduceren zichzelf op een nette geordende manier wat we wel kunnen waarderen.

Ons huisje ligt in aan de rand van een miniem klein dorpje genaamd Dos Brazos. Omlijst door jungle. Je komt er via hobbel de bobbel kronkelpaadjes. Als je het paadje verder uitloopt, kom je in nog meer jungle terecht.Er ligt nog een huis naast ons voordat je de wereld naar niks in gaat. Niks luistert naar de naam Bolita trails en deze kun je bewandelen. Een Amerikaan heeft een padennetwerk van 14 kilometer lang door de jungle uitgehakt en toeristen lopen graag hier overheen. Bovenop de berg heeft ie een overnachtingsplek gecreëerd waar je midden in de jungle kunt slapen en koken en in hangmatten kunt liggen. Nadeel is dat je er zelf naar toe moet lopen met al je spullen op je nek. De beste man vertelt ons dat dat 20 minuten lopen is.

De 20 minuten is aan de optimistische kant. Mogelijk ligt het ook aan additionele bagage op de rug want 5 liter vocht wordt meegenomen en het kleine mormel mag in de draag rugzak. De grote avonturier kan zelf lopen en knalt enthousiast mee over het pad. Belangrijk hierbij te benoemen is dat het pad flink op en neer gaat. Je mag vooral veel op. Eerst is het echter de beurt aan een rivier oversteken want een wandeling als deze doen met droge schoenen is niks aan. Je voeten moeten soppen. 1 persoon houdt droge voeten en benoemt dit ook herhaaldelijk. Toch heerlijk als je op de rug mee mag liften. De paden zijn smal, een tikje glibberig, er is een afgrond en je moet oppassen voor slangen. Dit is prime slangengebied. Van heel groot (boa constrictor) tot heel klein en giftig. Het beste gebied dus om je zevenjarige dochter lekker rond te laten rennen. Rond rennen is voor ons wat minder prettig want na een rot end die berg op kruipen met een 17 kilo wegende kleuter op de rug is de pijp zwaar leeg en mag Tru het laatste stuk de kleine bundel van geluk naar boven tillen.

Bovenaan gekomen blijkt het onderkomen clothing optional te zijn. Een grap die de eigenaar vaker uithaalt met de bezoekers door dit niet te vertellen krijgen we te horen. De hoeveelheid nudisten blijkt beperkt. Of dit aan de muskieten, schorpioenen of slangen ligt, krijgen we niet te weten. We mogen gebruikmaken van de faciliteiten van de eco-lodge. Douches zijn aanwezig, hangmatten, je kunt koken als je wilt. Er is ook WiFi en dit is de enige plek met bereik. De rest van het dorp ligt te ver in de jungle, daar is geen WiFi. Hoe overleven die mensen daar? Indrah ziet de bedden met klamboes en wil graag de hele tijd boven blijven want dit avontuur rules! Een vrijwilliger weet ergens een boa constrictor te liggen, echter mogen geen kids mee op de wandeling, want volgens de vrijwilliger kon de slang zo 1 van de kids veroberen. Arlo was de uitverkorene. Het loopje naar de slang is pittoresk jungle achtig waarbij het laatste stuk langs en door een riviertje gaat. Daar bovenaan ligt madam de slang van 4,5 meter te slapen nadat ze een lekker maaltje had opgegeten.

Tijd om naar beneden te gaan en de schoenen weer nat te maken in de rivier. Beneden aangekomen dondert vlakbij een boom om getuige het gigantische lawaai dat we horen, waardoor Indrah vraagt “wat was dat?”. Nou, een omdonderende boom.

Terug bij het huis lopen Indrah en Arlo nog wat meer paadjes rond. Indrah springt nog 40 keer door de rivier en er worden ara’s, toekans, groene leguanen en een roodoog boomkikker gespot.

Donderdag 20 juli

20 juli, schoonste dag der dagen. Het is een verjaardag, jawel. Weer wat wijzer geworden en dat in Costa rica deze keer. Dat houdt in dat je mag kiezen wat je eet en wat je gaat doen binnen de grenzen van het toelaatbare en mogelijke op de plaats van bestemming. Het belangrijkste eerst en dat is koffie drinken. Daarvoor heeft ons huis een houten dakterras dat als yoga plek wordt verkocht. Yoga is namelijk hot. Yoga doe je in de natuur en als je na een periode in je oh zo drukke stressvolle leven een rustmoment zoekt op vakantie. Even in en uitademen. Er is ook geld mee te verdienen hebben de costaricanen vernomen, dus is op elke plek een houten vloer neergezet (er is voldoende hout), er zijn voldoende bomen en struiken gebleven (natuur geeft rust) en er zijn massaal yoga matjes gekocht. Dat laatste is geen dure investering, een paar tientjes en je hebt ze. Niet aan ons besteedt, we hebben de ruimte omgetoverd tot ontbijt, lunch, avondeten en koffie ruimte. Tafels en stoelen zijn met andere woorden toegevoegd. Want die stonden in een donkere ruimte zonder uitzicht.

Wat gaan we dan doen vandaag? Op naar het strand. Punta Matapala is het doel. Vroeger enkel via 8 rivieren oversteken te bereiken (en dat is een no no van verhuurbedrijven - duidelijke instructie van de meneer van het bedrijf met foto’s er bij. De rivier lijkt klein en ondiep maar is een woest sleurende megastroom die de auto moeiteloos op de zijkant legt (ippon!)). Tegenwoordig zijn er bruggen. Niets houdt ons tegen om dit deel van het land te ontdekken. De route gaat via Puerto Jimenez, lokale doorvoerhaven naar Corcovado. Deze doorvoer haven is behoorlijk groot en via een omweg komen we uiteindelijk op de goede doorgaande route. Ongelooflijk maar waar, de doorgaande route wordt midden in de plaats in een keer een zandpad, terwijl lokale straatjes verhard zijn. 8 bruggen zijn er en de eerste is de mooiste. Kuilen, hobbels, doffe ellende. In de auto wordt een nieuwe activiteit geboren. Het heet pak een papier en een potlood. Houd deze vast en kijk welke tekening op het papier komt door het schokken van de auto. Mondriaan kan zijn kubisme vergeten. Zo is het bij elke brug een gegier van plezier en ook tussendoor doen de potholes denken aan Cuba en zuid Afrika.

Playa Pan Dulce heet het strand waar we uiteindelijk komen. Vrij vertaald betekent dit strand van zoet brood maar het kan ook nog wel iets anders poëtisch betekenen. Spaanse kennis is onvoldoende aanwezig om dat te duiden.Voordat we op het strand zijn, ontmoeten we een neef van de quetzal, een trogon. Het is een koppeltje dat wel mee wil werken aan een foto sessie. We lopen door over het modderpad dat ook dienst doet als autoweg naar de verschillende kleine hotelletjes die je hier kunt vinden. En dan doemt het strand zich voor ons op. Een klein paradijsje. Cocospalmen, zee water in verschillende schakeringen blauw, een kiezelstrand, ara’s die langs vliegen. Met een paar peli’s die op jacht zijn. Geen verkeerde plek om je verjaardag door te brengen.De zee is nog steeds heerlijk warm en Indrah en Tru trotseren de toch wel uitbundige golven. Helaas is het water door de hoge golven troebel, dus snorkelen is niet echt te doen. Het strand is omzoomd met cocospalmen, Tru vindt een kokosnoot met nog melk erin. Op ons verlanglijstje stond onder andere drinken uit een kokosnoot. Njomnjom.

Na nog wat uitbundig spelen in de golven, komt het water steeds hoger. Hoog water resulteert in geen strand meer, dus we maken langzaam plaats voor het aanstormende water. Een restaurant waar we wat wilden drinken was te moeilijk om te vinden dus rijden we een stukje terug om bij een lokale bar wat te drinken. De lokale bar is redelijk aan de prijs (de paar klanten die langs komen moeten wel voldoende omzet en winst generen), maar we worden ontvangen door een troep slingerapen, gevolgd door een grote groep aan brulapen. Deze soort kan meer lawaai maken dan de kinderen en dat is een uitzonderlijke prestatie. Deze groep is on the move en passeert ons op korte afstand. Een stuk of 30 apen trekt aan ons voorbij. Drinken bestaat uit fruitsap smoothies want dat kunnen ze hier goed maken.

Als we rond 17u weer bij ons huisje aankomen, maken we ons klaar voor uiteten.

Onze buren hebben een restaurantje. Ze zaten eigenlijk vol, maar met wat creativiteit en geschuif met tafeltjes is dat ook opgelost.En sja, wat eet je dan zoal in Costa Rica? Nou, dat vertellen we graag. Rijst en bonen los, of rijst, of bonen, of rijst en bonen door elkaar. Dan heeft het zelfs een speciale naam, namelijk gallo pinto. En al deze heerlijke dingen kun je uiteraard op elk moment van de dag eten. Als desayuno, als lunch of zelfs als avondeten. En dus zéker op je verjaardag. Nog een visje ernaast en een lokaal biertje erbinnen tadaaaa, je hebt een tropische verjaardagsdiner. Met een concert van cicades en kikkertjes.

Als we weer in ons huisje zijn, blijkt er opeens een grote taart in de koelkast te zijn verschenen. Die moet op, of we doen in ieder geval een poging!

Vrijdag 21 juli

De volgende dag breekt aan. Gaan we vandaag dan echt naar Corcovado? Nee! Onze kleinste valt van de trap. Als je het dan goed doet doe je dat ook maar even twee keer. De eerste keer was enkel haar been een beetje blauwig, maar de tweede keer zit er een goede dubbele buil op mevrouw haar hoofd. Ze wordt ook nog eens wat slomer en gaat een keer overgeven. Hmmmm, wat doe je als ouders nadat je een half uur ijs op de builen hebt gehouden? Jawel! Het is tijd voor het jaarlijkse uitje dat bekend staat als “hoe is het gesteld met de gezondheidszorg in (vul random naam in van een land)? Waar Maleisië adequaat, rustig en zeer prijsbewust was, was Denemarken grondig en streng en duurde het verkrijgen van de medicatie bij de apotheek lang. Zuid-Afrika was scheutig met verstrekken van allerlei pillen en was zeer snel en adequaat bezig. Wat zou Costa rica doen?

We nemen contact op met de alarmcentrale en deze geeft ons gelijk een groen licht. Kinderen die vallen moeten gecheckt worden. Opgemerkt wordt dat Lore bezig is met een serie neerzetten want Zuid-Afrika wordt genoemd door de oplettende hulpverlener. Op naar het ziekenhuis in Puerto Jimenez! Een half uur hobbelen over grind en zand brengt ons naar het ziekenhuis. 1 begeleider mag mee, dus gaat deze keer paps mee. Er is direct actie lijkt het want we kunnen een hokje binnen waar de airco heerlijk blaast. Het blijkt enkel de administratie te zijn want onze namen, paspoorten etc zijn benodigd. Dan mogen we het hokje weer uit en mogen we wachten. Oh, maar ineens worden we gewenkt vanaf de andere kant van het gebouw. We mogen! Het blijkt te gaan om kritische handelingen zijnde gewicht meten en temperatuur checken. Cruciaal in het proces. De vraag wordt gesteld wat we nog meer willen, een dokter zien natuurlijk. Men kijkt moeilijk en zegt dan dat we 40 minuten moeten wachten. Het wachtspel begint en wordt ingevuld met foto’s kijken op de telefoon, tevergeefs bedelen om paw patrol filmpjes en kijken naar collega patiënten welke in en uit lopen. Uiteindelijk duurt het anderhalf uur voor de dokter klaar is voor ons. In de tussentijd is Lore meer en meer opgeknapt en springt letterlijk rond in de kamer van de dokter. Met Google translate er bij komen we tot de gezamenlijke conclusie: met deze dame is niks mis meer. Geen pillen, maar ook niks betalen. Gezondheidszorg voor kinderen is in Costa rica gratis en daarvoor hulde! Samenvattend, we moeten lang wachten maar het kost dan ook niks.

De twee andere gezinsleden hebben in de tussentijd het dorp verkend. We voegen ons bij hen om ijsjes te eten en daarna op expeditie te gaan. De stroom is in de tussentijd uitgevallen door een regenstorm waardoor bezoekjes aan souvenir shops een erg obscuur karakter krijgen. Het voelt als een sneaky bezoek aan allerlei louche en niet zulke frisse winkels. In een van de winkels vinden we, jawel, een vogelboek van Costa rica. Veel te duur natuurlijk maar de hobby-ist in ons wil ook wat! Terug naar huis, want het is tijd om in te pakken voor de reis die de volgende dag plaats mag vinden.

Zaterdag 22 juli dos brazos - haciënda Baru

Koffietijd in de ochtend. Als een soort afscheidscadeautje of goedmakertje besluiten een veertigtal ara’s tegelijk langs te komen. Terwijl we boven onze dampende koffie zitten, komt de stoet in beweging. Rode ara’s zijn overigens ook jongens en meiden die meer geluid maken dan kinderen. Vooral als ze vliegen.

De osa peninsula heeft ons een paar mooie diertjes laten zien, een zeer mooi strandgebied laten meemaken, rust gegeven, want er zijn niet veel toeristen hier. Mocht er een volgende keer Costa rica komen, dan doet de osa peninsula en dan echt Corcovado zeker mee. Voorwaarde is een goed gevulde beurs, Corcovado bezoeken is prijzig. Tapirs zijn niet goedkoop! Terecht overigens want ze hebben een bepaalde schattigheidswaarde.

De weg terug bestaat voor een groot deel dezelfde route als heen maar dan aan de andere kant van de weg. Daardoor komen sommige dingen bekend voor en andere doen weer als nieuw aan. De plek waar de rambutans op de heenweg werden gekocht wordt herkend, een verkeerde afslag die wordt genomen wordt niet herkend. Het nemen van de verkeerde afslag kwam mede door een belletje van het thuisfront dat zich afvroeg hoe het met ons ging vanwege radiostilte. In de jungle is er geen bereik. In deze moderne tijd waar continue communicatie en bereikbaarheid vooraan staan is dat een moeilijke. Vlak voordat we afslaan en ons grindpad verruilen voor een grotere weg komen we nog een pekari tegen die onder de banden van de auto wil rennen. Nu is roadkill eten niet onze hobby dus ontwijken we het zwijntje waarna we bewonderend kijken naar de pekari zijn achterwerk dat in de bossen verdwijnt. Leuk feitje over pekari’s wordt op een later moment nog gedeeld.

Drie en een half uur rijden wordt opgeknipt met een stop in Uvita waar de souvenirwinkel (hallo kleurrijke hangmat), de kantoorboekhandel (kleurboek en potloden waren nodig - productie was zeer hoog in de eerste week van de vakantie), de bakker (hallo pizzarol - voor 2.000 colon (munteenheid, geen darmen) een maaltijd voor vier, beste deal van de reis) en de supermarkt (hallo WC) worden bezocht. Ondertussen zien we de costaricaanse politie druk doende met allerlei Venezolanen die langs de kant van de weg staan.

Vanaf Uvita is het nog een 45 minuten rijden naar Haciënda Baru. Een overnachtingsplek met eigen trail netwerk door hun jungle liggend naast het pittoreske surf en hippie dorp Dominical. Ook vlakbij Manuel Antonio, 18 jaar geleden al eens bezocht. Een wondermooi nationaal park met jungle, blauwe zee, gouden stranden en een rots die dramatisch opdoemt aan de kust en vanwege deze combinatie van dingen wordt overspoeld door toeristen. Juist vanwege die reden vermijden we Manuel Antonio en gaan we naar Haciënda Baru. De dieren zijn immers hetzelfde. We vermijden Manuel Antonio ook vanwege maandag (nationale feestdag met Maria) en dinsdag (park is dicht op dinsdag, dieren hebben dat in hun CAO onderhandeld).

De mensen van haciënda Baru wachten ons enthousiast op en laten direct het volgende dier aan ons zien, een jonge oso perezoso (luiaard) die in de tuin aan het hangen is. Ook een soort grond leguaan wordt geshowd tijdens de keuzeronde welk huisje we willen. We kunnen kiezen uit een huisje met keukentje, woonkamer en 2 ruime slaapkamers óf een huisje waar slapen en woonkamer in 1 grote ruimte is en geen keuken. De prijs van beide huisjes is hetzelfde.Niet-voorspelde moeilijke keuze,een huis met slaapkamers en keuken. We installeren de boel waarna het zwembad wordt bezocht (warm, heel warm water). Een hoek van het zwembad wordt tot Orka verwoestzee benoemd, de andere hoek is de Orka stormzee en het spel kan losgaan.

Na het zwemmen komen de agouti’s tussen de huizen door rennen en we kunnen in 24 uur een redelijk aantal nieuwe dieren aan het lijstje toevoegen. Helaas zijn er ook oude bekenden, de muskiet is er ook, gezien de hoeveelheid jeukbulten en rode plekken op de benen van de meiden hebben zij het lekkerste bloed.

Tru ging ondertussen een trail lopen en verdwaalt op een gegeven moment, waarbij de hulplijn wordt gebeld en uitgelegd wordt dat ze twijfelt tussen door de krokokillenplas te waden of door een omgevallen boom waar slangen potentieel in wonen. In verband met invallende duisternis wordt uiteindelijk optie nummer drie gekozen, omkeren en snel terug lopen. Het is goed afgelopen trouwens.

Zo goed zelfs dat het gevierd moest worden, op naar Dominical om ongegeneerd de lokale keuken te onderzoeken. Dominical is een gat, maar met lichtjes en restaurantjes, dus vanaf de hoofdweg afslaan als je kekke lichtjes ziet. Daar aangekomen, rustig door de straat rijden. Het is druk met auto’s, brommers, fietsen, wandelaars, surfers, honden, quads, allerlei andere dingen op wielen en te voet. Kies ergens een restaurant uit, er zijn er genoeg en neem een wandeling door de kaart. Hele snapper, ceviche, nachos en pasta worden besteld samen met sapjes (aanrader) en cola. De hap is zeer goed te verteren. Klantvriendelijkheid mag iets meer maar de beste man had, denken we, te veel hippie surfers gedurende de dag langs gehad en wilde graag slapen. Dat kon overigens vrij snel denken we want de elektriciteit viel er uit, een fenomeen dat vaker voorkomt en waarbij bleek dat de surfer hippie voor deze gevallen mobieltjes met licht, kaarsen en zaklampen paraat heeft. Diepe kuilen en Putten kunnen worden bijgelicht op deze wijze. Geen overbodige activiteit, want we kwamen er een aantal tegen.

Zondag 23 juli haciënda Baru

Wat een meevaller, we hoeven geen ontbijt te maken. Er wordt voor ons gezorgd! Zeer sympathiek dat het ontbijt er bij in zit. We kunnen kiezen uit traditioneel costaricaans - gallo pinto (rijst met bonen), tortilla, een dikke plak kaas (verse), gebakken bakbanaan en, jawel, eieren! -, pannenkoeken, Amerikaanse of een omelet. Het wordt drie keer costaricaans en een keer pannenkoeken. Jammer van dit ontbijt is wel dat je maar een drankje mag kiezen, of sap of koffie. Nu is koffie levensbehoefte nummer 1, maar sap is in de hitte ook nodig. Altijd weer die vakantie dilemma’s…. Je mag vervolgens wél onbeperktvkoffiecopnslempen.

Tijd voor een trail lopen door het bos. De jungle in, ook de kleintjes doen de survival gear aan. We plempen een halve pot anti-mug op ons lijf en zijn klaar om het bos in te gaan. De paadjes zijn genoemd na wat dieren. Pezote (neusbeer) en pekari. Deze notitie was echter niet aangekomen bij de neusberen want deze waren in grote getalen te vinden op het pekari pad. Daarnaast veel agouti’s, vogels en witschouder kapucijnapen. Ook nog wat brulapen die ergens liepen te brullen, maar die kenden we al. De meiden liepen goed mee tijdens de hele trail inclusief de kleine smurf die af en toe wel getild wilde worden maar uiteindelijk zelf het hele pad had gelopen.

Als beloning tijd om de orka zeeën in het zwembad te verkennen, waarna Arlo nog een rondje ander pad ging lopen en daarbij het dilemma dat Tru had gehad tijdens de eerdere dag onder ogen zag en dwars langs de slangen-boom en struiken ging omdat het pad naast de boom en struiken gewoon doorging. Overigens niet veel dieren die ronde, hoewel borden ons verzekeren dat jaguarundi’s op ieder moment van de dag gespot kunnen worden en krokodillen op de loer liggen te wachten in het meertje. Wel een stel pekari’s werden gespot. Die zijn het makkelijkst op geur te vinden. Stinkt het in het bos, dan is de pekari waarschijnlijk los.

Tijd om de pizzarol en aanverwante voedselbronnen van de bakker soldaat te maken. Bij gebrek aan een oven wordt deze in de pan warm gebakken. Werkt net zo goed. Het volgende spelletje memory wordt gewonnen door miss fanatiek, Indrah die de vloer aanveegt met twee geheugens in retraite (vakantie en oud) en een 4 jarige die random kaarten omdraait en dan hard moet lachen.