Mi'te' moto (II)

Het vorige verhaaltje was een beetje afgeraffeld omdat we een tour hadden geboekt. Maar hierover later meer.... ( jaja, het is net goede tijden)
We hadden al verteld over de Perfume pagoda, na deze tour gingen we terug naar beep-beep city ( Hanoi) om eventjes snel iets te eten en de trein tickets vanuit ons hotel op te halen.
Want we zouden op de nachttrein naar Sapa gaan. We hadden een 4 slaper geboekt. Dwz, het kan zijn dat er nog twee andere mensen in onze coupe slapen en je slaapt dus met 1 iemand boven je, of 1 iemand onder je, maar verder zou het best comfortabel zijn.
Aangekomen bij de trein werd onze coupe aangewezen. Stonden we opeens in een 6 slaper. Heel klein hokje met aan beide zijden 3 bedjes boven elkaar. Matrasjes ongeveer even dik als het dekbed. En als de echte doorgewinterde backpackers die we zijn, verwachtten we toch enige luxe. Een nacht in een hokje met vier snurkende, smakkende en rochelende Vietnamezen doorbrengen was iets te veel. Dus maar weer half uur naar ons hotelletje gelopen. Zo zie je nog es wat van zo'n stad. We hadden wel gehoord/ gelezen dat de hotelmannetjes je soms oplichten, maar ja, de mannetjes in het hotel leken op zich wel heel vriendelijk en oprecht. In het hotel waren ze berry berry sorry en gingen ze gelijk bellen. Ze hadden geboekt via ander bedrijf en receptie had niet opgelet bij het in ontvangst nemen van tickets. Gelukkig zou er nog een nachttrein vertrekken, 1,5 later. Ongeveer een uur bellen en wachten later kwam er toch iemand op een brommertje met het juiste ticket. Er werd een taxi gebeld en het mannetje van het hotel ging met ons mee zodat we toch op tijd op het station aan kwamen. Woohoo, ook weer geregeld.

De nachttrein
We sliepen samen met twee spanjaarden. Wij twijfelden een beetje aan hoe sterk de bovenste bedjes waren, dus Trudy mocht leuk bovenop. Het is namelijk niet leuk als je bed halverwege in de nacht in een keer naar beneden komt vallen door het iets zwaardere gewicht wat er op ligt. De Spanjaarden waren na het hoofd op het kussen gelegd te hebben gelijk in diepe slaap. Sinds aankomst in Vietnam lukte het nog niet zo met de slaap, dus dat wilden wij ook wel! Maar helaas, het bedje was ongeveer zo hard als ehmm... de straat. Ik (Arlo) heb eigenlijk wel meer geslapen dan Tru.
Ongeveer 10 uur later waarvan 1uur in een busje stonden we in Sapa. Sapa is een dorpje in de bergen waar veel inheemse stammen wonen met elk hun eigen kledingstijl. Omdat het nogal hoog gelegen is is het daar nogal koud! Dus lange broek en trui aan. Gelukkig zijn wij erg stoer en trokken we ons niks aan van de kou. Toen het busje met ons en andere toeristen in Sapa aankwam en ergen zou stoppen zagen we allemaal kleine mensjes ( een stuk of 10,15) heel blij kijken en achter ons busje aan rennen. Toen we het busje uitstapten werden we dan ook belaagd door de mensjes. ) Zie de foto trouwens voor hoe een paar van de mensjes er uit zien.) Ze wilden erg graag dat wij iets van ze zouden kopen. Wij dachten daar echter anders over en zijn eerst een heerlijk ontbijtje gaan halen bij de plaatselijke bakker. Dit bleek een goede afleidingsmaneuvre te zijn. Toen we uit de bakkerij kwamen was de groep verkopers niet meer te zien.

Sapa
In de omgeving van Sapa kun je heerlijk wandelen, en we hadden in onze bijbel ( de lonely planet) een leuke route gezien, alleen nog even dat zijweggetje voor het begin van de route opzoeken, dat kan niet moeilijk zijn. Onderweg naar het zijweggetje werden we uiteraard weer aangesproken door allerlei verkopers waaronder een klein meisje. Het is toch een beetje vreemd om te gaan onderhandelen met een kind van een jaar of 8, dan ga je je toch schuldig voelen op de een of andere manier. En dat is dus hun kracht, voor veel te veel (2,5 euro) een heel erg cool muziekinstrumentje gekocht. Ik vond 2,5 Euro geen geld. Onderweg naar ons weggetje kwamen we een van de grote gevaren van Vietnam tegen: puppies. Deze wollige donzige dingen lopen overal in Vietnam en hebben een magische aantrekkingskracht op sommige leden van onze groep. In de verre buitenwijken van Sapa stond Tru dus foto's te maken van drie kleine wollige bollige beestjes terwijl ik alle aanstormende moto's en vrachtauto's kon trotseren die langs ons scheurden. Een motortje stopte een een lokale Dzao vrouw stapte af. De lokale stammen staan namelijk bekend om een handelsgeest en zij zag twee "verdwaalde" toeristen bij een stel puppies staan. Over het algemeen kunnen de Dzao en Hmong erg goed Engels en Frans praten maar ze kunnen niet lezen en schrijven. Met een innemende glimlach en gezellig gepraat wilde zij ons wel naar het dorpje leiden waar we heen wilden gaan. Zo gezegd zo gedaan. Onderweg kwamen we er alleen achter dat ze naar een heel ander dorp op weg was, een behoorlijke afstand van Sapa vandaan. Maar ze verzekerde ons dat haar man wel een moto had om ons terug te brengen. We wilden alleen liever naar het originele paadje dat we uit hadden gezocht. Dat kon je haar wel duidelijk maken, maar vervolgens werd de mand met spulletjes neergezet en begon ze te handelen. Er zat alleen niets bij wat we wilden hebben. Nadat we haar een fooi hadden gegeven zijn we terug naar ons paadje gegaan. We vonden het paadje in de achterstraatjes van Sapa, waar mensen niks anders doen dan naar je zwaaien en hello roepen en je de richting wijzen (omdat heel vaak afsplitsingen van paadjes naar hun huizen leiden). De route vinden was nog nooit zo makkelijk. We liepen happy door totdat Tru ineens spinnen zag. Heel veel spinnen over het paadje. En net zoals puppies een magische aantrekkingskracht hebben op Tru, hebben spinnen een ijzingwekkende angstreactie tot gevolg. Dit was dus het einde van ons paadje en we keerden terug naar Sapa.

Dan de radiotoren. Vanaf de radiotoren had je een mooi uitzicht over de omgeving. We hadden een kaart en daarop stond jawel een toren. We keken rond en zagen een toren, sja twee torens. Welke kies je dan? Je kiest de toren die ook op het kaartje staat. We liepen er in een dik uur naar toe en toen bleek dat we de andere toren hadden moeten nemen. Wel weer veel locals gezien, wat naar mijn idee altijd leuk is.



Uiteindelijk hebben we toch nog wat dorpen met lokale bevolking gezien. Deze dorpen lagen dichter bij Sapa en waren wat toeristischer. Veel dingen verkopen en veel moto's beschikbaar om mee te rijden. Uitzichten rondom Sapa waren wel erg mooi, zelfs als je in het seizoen bent wanneer de rijst niet flink groeit. Vanwege de kou kan er maar een oogst per jaar gedaan worden in Sapa en dat seizoen loopt van juni tot oktober.



De nachttrein terug was hetzelfde: een harde plank als matras. Alleen hadden we deze keer twee Vietnamezen als coupe genoten die heerlijk hebben gegeten en geslapen op het enorm comfi bed. Verschil in beleving is er overal in de wereld.



Hanoi

Terug in Hanoi om 5.15 in de morgen. Hanoi voor 7 uur 's ochtends is een verademing. Er zijn geen moto's, er zijn maar weinig mensen bij de straat. Je ziet de stad ontwaken en oudere mensjes hun ochtendgymnastiek in pyama doen op de stoep. Je kunt zelfs over de stoep lopen omdat er geen moto's op staan. Normaal tijdens de dag kan dit niet. We werden nog gedwongen om een extra rondje door het old quarter van Hanoi te lopen omdat onze hotel mannetjes nog lagen te slapen. De deur was nog op slot met een fietsslot.



Tijdens deze dag hebben we eerst nog wat geslapen in het hotel, daarna Hanoi in. En jawel, ze waren er weer. beep beep, de moto's. We konden ook weer chauffeurs met een moto krijgen en een cyclo met een mannetje (cyclo is een soort fietsbakje). I Hanoi hebben we deze dag alle verplichte Ho Chi Minh dingen gedaan, behalve naar zijn gebalsemde lijk staren. Dit was maar open tot 11.00 uur in de ochtend en toen hadden we nog rust nodig na de comfi nachttrein. Uncle Ho wordt by the way per jaar twee maanden naar Rusland verscheept voor onderhoud. De balseming wordt daar bijgewerkt en zijn witte haren netjes gekamd.



's Avonds hebben we gegeten in een restaurantje vol met Vietnamezen waar iedereen hetzelfde eten kreeg in een pannetje op een brander aan je tafel. Het scheen vis te zijn, waar een serie verse kruiden en groenten (Paksoi, Bieslook) aan toe werden gevoegd. Vervolgens mix je dit met meer verse kruiden die niet gebakken zijn (koriander en kervel), wat geroosterde pinda's, sojasaus, chilisaus en voila, je basic Vietnamees gerecht is klaar. Vietnamezen zijn overigens zeer grote eters. Het liefst zitten ze met zijn allen rond de tafel met veel verschillende kommetjes en gaan ze met hun chop sticks alle kommetjes bij langs, gezellig praten en daarbij smakken :).



Terug in het hotel maakten we ons klaar voor onze volgende tour naar Halong Bay. Op internet hadden we een tour operator gevonden die prive boten verhuurd en die vertrekt vaaf het plaatsje Cat Ba (kan niet missen als je een kat hebt die BA heet). Weg van alle andere toeristen en groepen. Heerlijk. Deze belevenissen worden verder verteld in ons volgende stuk.



Een van de mysteries van Vietnam die we tegen zijn gekomen:

Vietnamezen houden niet van kou. Het is december en in het noorden is het winter. De mensen hebben mutsen op, dikke jassen aan, sjalen om, ze lijken soms michelin poppetjes. Ze hebben het koud. Wij zouden zeggen, och best aangenaam, alleen in de avond koelt het wat af. Overdag is het ongeveer tussen de 20-25 graden. Maar wat doen die rare jongens nu als ze binnen zijn of onderweg in een bus, auto of trein. Ze zetten de airco aan, loeihard. We hebben in een boot gezeten waar de airco op 17 graden stond, we hebben in een bus gezeten naar het vliegveld terwijl onze tenen en neus afvroren. En binnen hebben ze minder kleren aan dan buiten. Dit blijft een onopgelost mysterie voor me. Volgende keer meer mysteries.



Barry, dank je wel voor het oplossen van het sterretjes mysterie van de vorige post. Dat is er eentje minder.