Luxepaardjes!

1 oktober
1 oktober is de dag dat we de jungle van Brunei in mogen. Na de stadse rust van BSB was wat jungle welkom. Met een hyperspeedboot werden we van de bruisende kade van BSB richting Bangar getransporteerd. Vanwaar we met de auto naar het hotelletje werden gebracht. Sumbeling Ecovillage genaamd. Al slalommend in de boot leerden we onze gids, Rudy, kennen (Trudy en Rudy, leuk!). Daarnaast gingen nog twee personen met ons mee op de tocht, zij gingen enkel voor de dagtocht. En vaak hebben we geluk met dit soort dingen en deze keer was dat ook zo. Een Engelse moeder en dochter, wonende in Brunei, gingen mee, waarbij de moeder bekeerd was tot de islam en geobsedeerd was door duurzaamheid, en met geobsedeerd bedoelen we ook geobsedeerd, echt geobsedeerd. Tijdens het eerste gesprek tussen gids en haar zag je hem af en toe al kijken met een blik van ‘help’. Na de boottocht begrepen we ook waarom. De motor van de boot had de obsessie van de dame in kwestie redelijk weten te verbloemen voor ons omdat ze tegenover ons zat, maar tijdens de autorit naar het jungle huis kwamen we achter haar passie/ obsessie/ manie of hoe we het verder willen noemen.
Moeder en kind hadden ook nog een gezamelijke hobby/obsessie, namelijk elkaar. In het begin dachten we nog dat ’t kind een beetje verlegen was. Ze zat zowat op schoot bij haar moeder, terwijl je dit toch niet echt verwacht van een kind van een jaar of 10. Later bleek dat ze echt niet zonder elkaar konden. Ze gingen zelfs samen naar de wc. Nu denken alle mannen, maar dat doen vrouwen toch altijd, samen naar de wc, en alle vrouwen denken nu, klopt, doen we altijd, samen naar de wc. Maar meestal zitten de dames toch wel elk in een afzonderlijke wc……
Na een tussentijdse gefrituurde doch voedzame snack zijn we in een bootje gestapt om verderop een jungle trecking te doen. Wij vroegen ons al af of dat zou gaan lukken met mams en dochter, maar die gingen lekker zwemmen in de rivier. Helemaal klaar voor nieuwe avonturen, apen, coole diertjes en ongerepte jungle vertrokken we. Op naar de canopy walkway. Helaas was de jungle trecking niet helemaal wat wij er van hadden verwacht. Na precies 1000 traptreden waren we bij de Canopy walkway. Een canopy walkway is vertaald naar het nederlands een boomkroonpad. Onderweg kwamen we nog een groep luidruchtige amerikanen tegen, dus geen diertje gezien.
Canopy walk was verder niet noemenswaardig, wel was deze beetje griezelig (60 meter hoog op steigers staan).
Vervolgens kwam het hoogtepunt van de hele dag: de voetspa! Tijdens een idyllische wandeling kwamen we bij een waterval met een poel waar je in kunt zwemmen. En waar visjes zijn die aan je voet knabbelen om zo het dode weefsel te verwijderen. Kietelt!!!!! Het beste van dit alles was: het is gratis, ja ok, technisch gesproken niet omdat je natuurlijk de complete excursie moet betalen, maar voordat je bij de waterval kwam stond er geen bakje klaar waar je nog even een extra Ringgit bijdrage in moest gooien voordat de visjes “aan” gingen. De waterval zelf zag er uit als een plaatje, je kon er makkelijk in zwemmen, zonder van rotsen af te donderen en er waren ook nog eens geen beestjes die je wilden prikken (muskieten, zandvliegen, torretjes, bloedzuigers, wat dan ook). Jammer is dat, wanneer alles perfect is, er nog andere factoren zijn die roet in het eten kunnen gooien: que het weer. De eerste echte hoosbui van het tropische “regen”woud kwamen we tegen. En eigenlijk voegde het ook nog iets toe: de waterval groeide nog een beetje in omvang. Gelukkig is Arlo mister voorbereid en had hij alle spullen in drysacks gestopt en ponchos over de tassen en kleren gehangen (jawel, applaus!).
Terug naar de boot, die nadat deze was uitgeschept, klaar was voor vertrek. Je wilt natuurlijk niet dat je boot halverwege de rit langzaam naar de bodem van het riviertje zakt door een hoosbui. Teruggekomen was het lunch- en relaxtijd. Relaxen zijn we altijd errug goed in, na ongeveer 10 minuten begint er vaak iets te knagen en kijken we rond of er mogelijk nog iets kunnen doen wat spanning oplevert. En jawel, dat was deze keer ook zo. We werden gevraagd of we me naar het stadje wilden om siamesche moeder en dochter te droppen op het bootje. Jaaaaaaaaaaah!
Nadat mams haar gebed had gedaan vertrokken we naar het stadje. Het stadje bleek echter ook niet zo heel erg veel te hebben, maar het was leuk om er eventjes in rond te lopen.
Terug in het hotelletje. Om weer even te visualiseren, het hotelletje staat in een meer ruraal gebied en bestond uit verschillende kleine gebouwtjes die met gerecyceld- of natuurproducten waren gemaakt. De straatjes waren aangelegd met grote keien. De bankjes waren van bamboe, net als de tafels. De lampen van riet en papier etc.
Tijdens het eten begon het weer te regenen, dus we hebben wat gekletst met de gids.
Rond een uur of 20 was het weer droog en kon de nachtwandeling beginnen. Benieuwd wat de lokale jungle rond het hotelletje te bieden had. Door de regen waren de meeste dieren nog niet te zien helaas, maar Arlo de woudloper heeft wel 2 slapende hagedisjes en 3 kikkers gevonden. Bravo! Vergeet de stick insects niet he, die had ik ook nog (is een wandelende tak).
Aan het einde van de nachtwandeling werden we uitgenodigd om in het longhouse bij de locals (onderdeel van de Iban stam, welbekend van Groeten terug en Groeten uit de rimboe bij de kwaliteitszender SBS6) te kijken. Een paar mensen in dit longhouse werken bij het Sumbeling Ecovillage. In de longhouse leven ongeveer 4 gezinnen. De mannen waren in de gezamenlijke ruimte aan het kaarten, terwijl de vrouwen in de kamers tv aan het kijken waren, of aan het roddelen, zoals het hoort. De gezamenlijke ruimte moet je zien als een grote ruimte met eigenlijk niks. Het enige wat er hangt is een ventilator en er hangen lampen. In de gezamenlijke ruimte dient men wel op te passen als men hoger is dan 1 meter 85 (jawel, Arlo hoort daar bij), omdat de ventilator op een dergelijke hoogte hangt dat deze de mogelijkheid biedt tot een gratis scalpeerbeurt. Men zit dus ook altijd op de grond als ze iets doen.
Rudy had verteld dat als de mannen wat rijstwijn op hebben, ( illegaal gestookt, want in Brunei, de Islamitische staat is alcohol strikt verboden)ze wat oude attributen tevoorschijn halen. Maar, gelijk na een half uurtje werd ons al gevraagd of we wel eens een hakmes hadden gezien die echt was gebruikt om koppen te snellen met de daarbij behorende muts. Er was blijkbaar al wat drank genuttigd door sommige personen. Het mes werd omgeslagen bij Arlo en de muts ging op, de locals begonnen te lachen en toe mochten we kort de traditionele Iban dans doen (we zijn natuurtalenten). En nog iets later werd ons gevraagd of we wel wat moonshine wilden. Moonshine is de illegaal gestookte wijn. We waren al meer dan 24u in Brunei, dus zo lang stonden we ook wel droog. Dus kom maar op met de wijn! Na een paar glaasjes zijn we er toch maar vandoor gegaan (de gemiddelde drinksnelheid is, als het aan de Iban ligt, een glaasje of 6 per uur) en zijn we gaan slapen.
2 oktober
Omdat we een reservering bij The empire hadden wilden we graag daar vroeg heen. Dus zo rond een uur of half 10 zaten we in de speedboot terug naar Bandar seri Begawan. En om half 11/11uur waren we daadwerkelijk in het hotel. Alhoewel dit hotel ooit eens het duurste hotel was dat ooit gebouwd was ( nu is dat wel weer overtroffen waarschijnlijk door verschillende hotels in Dubai) is het niet extreem duur om te overnachten. Natuurlijk is het wel wat duurder dan een bed and breakfast, maar aangezien we toch op honeymoon zijn hadden we ons zelf die luxe veroorloofd. De voornaamste bouwmaterialen van dit hotel zijn marmer, goud, kristal ( voor kroonluchters). Eindelijk kwamen we dus een hotel tegen dat bij onze status past. Omdat we wat vroeg waren was onze kamer nog niet gereed, maar we kregen wel een upgrade. Nu had de touropertor via wie we dit geboekt hadden ons al een upgrade gegeven vanwege de honeymoon, dus een upgrade van een upgrade, whoohoo! Kamer was lekker opzichtig, en vooral groot. Totaal 60m2. De badkamer was groter dan menig mensen hun huis. Nadat onze tassen gedumpt ware hebben we de verschillende bling blings van het hotel bekeken en gerelaxed bij het zwembad. Omdat ze aan het renoveren waren, waren niet alle 9 zwembaden open, dus dat was wel jammer.
Zo rond een uur of zes kwam de dagelijkse belangrijke vraag: wat en waar gaan we eten? Na een kort verkenningsrondje waren we het over eens dat het buffetrestaurant de beste optie was. Zou wel 40 Brunei dollar kosten plus drankjes pp, maar het zag er heel erg veel belovend uit. Dus zogezegd zo gedaan. Bij de ingang was het al een beetje gek, ons kamernummer werd niet gevraagd. “Misschien wel later, als we klaar zijn” Dus heerlijk gegeten, met allerlei verschillende gerechten vanuit de hele wereld. Sushi, aardappetjes, rijst, pasta, soep, shoarma etc. En dan de toetjes, zagen er prachtig uit en smaakten nog beter. We wilden van alles wat proberen, maar aan het einde waren we wel een beetje misselijk van al dat chocola.
Ook toen we het restaurant uit liepen was er weer niemand die ons kamer nummer vroeg. Twee upgrades, gratis eten en er komt nog meer. Omdat de touroperator al had verteld dat er nog een verassing voor ons klaar zou liggen zijn we bij de receptie toch maar gaan vragen. En ja hoor er kwam een doos tevoorschijn, met een taartschepje er op geplakt. Jammie een fantastisch grote chocolade taart! Daar hadden we na die toetjesparade echt zin an. Uiteindelijk is de taart weggegeven aan onze chauffeur die ons naar het vliegtuig bracht maar alle extra’s die we kregen bij dit luxe lustoord vanwege een honeymoon zorgde voor een euforische stemming bij ons. Dat en wat indigestie door alle fermenterende chocola in onze magen.

3 oktober
Omdat we een vroege vlucht naar Kota Kinabalu ( dan heb je nog wat aan je dag) hadden werd ons ontbijt op de kamer bezorgd. En er kwam m half 6 ook inderdaad zo’n trolley die je altijd in de films ziet binnen gereden, inclusief zilveren koffie- en theekannetjes en (vermoedelijk) bedorven jus. Na een heerlijk ontbijtje in de taxi naar vliegveld.
In Kota Kinalu ( kk afgekort) hadden we nog geen hotel geregeld, maar Arlo had al wel een paar op internet gevonden die leuk moesten zijn. Helaas bleken die vol . Dan maar naar de Best Western. Die had ruimte. Normaal is een best western hotel een prima hotel om in te verblijven, maar deze was het niet echt. Bovendien behoor je dit soort ketens te mijden tijdens je vakantie in het verre Oosten, de naam Best Western zegt het al. East meets West kunnen we het ook noemen, alleen smaakte deze fusion van werelddelen naar een iets te standaard flufhap bij de McDonald’s.
Na wat informatie te hebben ingewonnen hadden we besloten om de volgende dag naar een eilandje dat bij KK hoort te gaan. Voor de kust van KK liggen 5 eilanden, samen genaamd Tunku Abdul Rahmann marine park. Nu was het eerst zaak om te eten en wat kun je beter doen bij een plaats bij een marine park dan vis eten. Op de BBQ-market van de Filipino’s wijs je aan wat je wilt, het beestje wordt gegrild en je kunt er nog allerlei yummy stuff bijkrijgen, waarna, je aan het eind van de avond voor 10 Euro met zijn tweeen bomvol zit. En jawel, ze vallen onder de hawker stalletjes! Buikupdate: buik is weer goed na een slechte periode vanaf Mulu, door de welbekende reizigers ziekte die je uitdroogt: beri-beri.