Vaza, bonbon!!!!!

20 september
Voordat we bij de Tsingy zijn, moet er nog een riviertje overgestoken worden. Wachten op een veerpontje is altijd saai dus vallen we de lokale kinderen lastig. Tru geeft een aantal dans workshops terwijl ze de verrichtingen op film vastlegt. De gekke grote reus zet de kinderen op de foto. Als uitsmijter gooien we er nog ee orginele dans tegen aan die zich het beste laat omschrijven als de houten klaas. De kinderen zijn enthousiast en bestormen ons. Dit maakt wachttijd voor iedereen leuker. Andere toeristen kijken van een afstandje angstig toe, stel je voor dat die lachende, vrolijke kindertjes opeens veranderen in bloeddorstige vampiers. Ook dit bootje brengt ons veilig naar de overkant waarna we naar het hotel hobbelen. Het hotel heeft enigszins uitzicht over de rivier en de canyon vanaf de heuvel waar deze op is gebouwd. De tsingy is nog niet zichtbaar en blijft dus een geheim. Het eten is een dorpje dichtbij het hotel (anderhalve kilometer lopen) bij de vrouw van de lokale gids die ons gaat rondleiden. De beste man heet Narcis en Trudy en hij hebben direct een klik (uhum). We krijgen kip met kokos en rijst en deze valt beter dan de eerder geconsumeerde half aangebrande rijst met een stukje bot. Narcis legt het programma uit en is directiever en directer dan de andere lokale gidsen. Autoritaire gidsen vallen altijd goed. We zien uit naar de excursies onder zijn leiding.
21 september
Tsingy-tour turbo style vandaag. Dit houdt in allebei de tsingy's in één dag bekijken, dat kunnen we wel! Je kunt meerdere dagen doen over de tsingy excursies want er zijn zeer veel verschillende routes te bedenken. Immers, de big tsingy is groot.
We springen in een catamaran pirogue. (ter opheldering: een pirogue is een soort lange kano van ongeveer 5 á 7 meter lange en zo breed als arlo's kont. Hij wordt voortbewogen meestal met een stok (venetie stijl) en soms als het te diep is met een peddel.
We prikken een klein half uurtje de manambole rivier af. Onderweg vanuit het bootje nog gestaard naar heule oude graven in de rotsen. We konden precies 3 schedels zien liggen. Leken net 3 witte ballen. Deze jongens liggen er waarschijnlijk al vanaf het jaar 1500.
Om bij de kleine tsingy te komen is een klimmetje nodig de canyon op die 120 meter boven het water uittorent. Daarboven gekomen kunnen we eerst genieten van het uitzicht genaamd Crazy View, waarbij je de rivier door de canyon kunt volgen. Dingen met een dergelijke hoogte kunnen sommige mensen minder bekoren dus Arlo blijft op gepaste afstand van de rand (een meter of 2 a 3: want stel je valt heel erg raar en je rolt daarbij nog een meter door, dan kun je die afstand overbruggen en naar beneden vallen), terwijl anderen over de reling hangen. Daarnaast is het boven tijd om tussen en over de small tsingy te lopen, een indrukwekkend maanlandschap van donkergrijs graniet geslepen in allerlei scherpe vormpjes. Tsingy betekent onder andere de volgende zaken: scherp, op de tenen lopen (als iets scherp is en je moet er over lopen kun je dat dan maar beter doen) en slim (scherp is ook slim zijn). Om er te komen mag je eerst naast de stenen lopen (paadje langs de rand van de canyon), dan sla je af en sta je ineens tussen de tsingy rotsen waarna je ze beklimt en er boven op staat. Op de tenen lopen is niet nodig want onze stoere wandelschoenen kunnen die scherpgeslepen steentjes wel hebben.

Als toetje worden we nog getrakteerd op een groep Von Decken's sifaka's (Voor een voorbeeld van de tsingy met een sifaka klik hier: http://animalworld.tumblr.com/post/3471349850/van-der-deckens-sifakas-propithecus-deckenii ).
Onderweg naar de grote tsingy. De lunch wordt opgehaald bij het restaurant van de lokale gids (jawel). Na een simpele snelle lunch en een hobbel ritje van een uur zijn we bij de big tsingy aangekomen. Daar pakt de gids opeens een stel klimharnassen. hmmzzz. das ook gek, kennelijk moeten we gaan klimmen. Dat zal nog spannend worden met arlo z'n hoogtevrees. De big tsingy blijkt iets avontuurlijker, vooral door de hoogte en grootte van het geheel. We zijn via allerlei trappetjes, grotten en hangbruggen bovenop een platform gekomen met een magnifiek uitzicht. (http://www.flickr.com/photos/emilymuir/4893884452/)
Het aanleggen van de paden door de grote tsingy waarmee deze bereikbaar zijn geworden voor veel meer mensen (ook mensen met hoogtevrees als ze niet teveel nadenken) heeft van 1998 tot 2007 geduurd. In tegenstelling tot vooroordelen tav de Afrikaanse arbeidsethos heeft de duur van deze werkzaamheden hier niet aan gelegen. Dit was een helse klus waarbij de gemiddelde Zwitser dit niet sneller had kunnen doen. Als je denkt dat je een hele avonturier bent terwijl je je klimharnasje vasthaakt in de veiligheidstouwen, word dit beeld ontkracht als je een aantal werklui tegenkomt die vrolijk onderhoud uitvoeren op de paden en fluitend als een stel berggeiten ronddartelen over de stenen.
Op de terugweg uit de grote tsingy komen we ook hier een aantal Von Deckens sifaka's tegen, deze keer in combinatie met een sportive lemur, die verdoofd uit zijn boomstronk woning de wereld in keek. De sportive lemur is namelijk een nachtbeestje en kan niet zo goed tegen licht. En in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is deze lemur niet per se sportief. Hij wordt zo genoemd omdat deze wat forser is dan de andere nachtelijke lemurs, niet omdat hij Usain Bolt het nakijken geeft op de sprint.

22 september
We springen weer in de pirogue aan gaan op weg naar de Ole (spreek uit al olie, niet als olee (sorry Spanje)) rivier om daar een nacht te kamperen. Omdat we gaan kamperen wordt er een extra pirogue ingezet voor de dragers, de kok en alle tenten en het voedsel. Twee (nog) levende kippen zijn ook onderdeel van het voedsel. De dames worden gezamenlijk vastgebonden en op de pirogue geplaatst om van het uitzicht te genieten. Helaas houden kippen niet zo van water dus zijn ze toch een tikkie gestresst terwijl de bootmannen het bootje rustig over de Manambolo laten kabbelen. Dit kabbelen zorgt ervoor dat de boottocht ernaar toe behoorlijk lang is. 4 uur zitten op een houten plankje, dat zijn onze tere billetjes toch niet gewend, maar de benen zorgen voor het positieve nieuws omdat er voldoende beenruimte beschikbaar is. Dit komt mede doordat de bootmannen een behoorlijke tegenstroming moeten overwinnen (perspectief voor de terugweg die hierdoor naar verwachting aanzienlijk korter zal zijn). Gelukkig onderweg ook nog gestopt om wat grotten te bekijken en te lunchen. De grotten zijn slechts door weinig mensen betreden en laten een weelde aan stalagmieten, -tieten (met stalag er voor) en glinstertjes zien). Onderweg richting de Ole river bleek nogmaals dat Tru en Narcis niet een natuurlijke match waren. De beste man wilde namelijk dat Tru links van Arlo ging zitten. Maar ivm met een oor dat het wat minder doet ging tru daar niet mee akkoord. Narcis schikte zich uiteindelijk en vanaf dat moment zagen we langzaam (na anderhalve dag kennismaken) een kentering tussen de beide kampen en een gevoel van acceptatie en waardering zich meester maken van de betrokken personen.

Om even een perspectief te geven wat je hier voor je geld krijgt wanneer je de Ole rivier gaat bezoeken. We kregen de volgende personen mee: 3 bootmannetjes, 2 gidsen en een stagiair die onderwezen wordt door Narcis. Toevallig is de stagiair ook een broertje van hem die net de opleiding heeft afgerond en er uit ziet als een jonge Patrick Kluivert. Daarnaast krijgen we mee: twee dubbele pirogues, eten en drinken voor de dagen en alle spullen nodig om een kamp op te zetten en te onderhouden.

De Ole rivier is niet een rivier zoals wij dit kennen in Nederland. De rivier gaat langzaam omhoog en de bedding bestaat uit helemaal gladde rotsen van kalksteen met diepere stukken en minder diepe stukken. Hierdoor heb je een prachtige idyllische omgeving met heel veel natuurlijke zwembaden, watervalletjes, glijbanen etc omgeven door bergachtige heuvels (de Ole rivier is een soort van canyon). Deze omgeving biedt de mogelijkheid om te zwemmen, van natuurlijke glijbanen af te glijden, een soort van bubbelbad te nemen bij een waterval en dat allemaal zonder de normaalgesproken talrijk aanwezige muskieten, zandvliegen of ander gespuis. Weinig toeristen komen hier, maar het is zeker aan te raden. De tent wordt op de rotsbodem opgezet en vastgebonden aan een paar stenen om te voorkomen dat deze wegwaait. De mannetjes vragen ons eerst om nog even in de tent te gaan liggen om te voorkomen dat het beestje de lucht in wordt gezogen door de machtige passaatwind die de Ole river aan het begin van de avond teistert.

Voor het avondeten worden we flink verwend. Voor onze tent wordt een picknickkleedje gedrapeerd waar we plaats mogen nemen. Vanaf de 'keuken' op de oever komen de mannetjes in een optocht naar ons toe. Ze hebben een stoofpot, kip (toen was er nog maar een). En als toetje ananas flambé. Vanuit de tent konden we kijken naar de sterrenhemel. Narcis vertelt een aantal verhalen zoals de traditie in Madagascar is waarbij opa elke avond zich comfortabel uitstrekt op de vloer en de kleinkinderen belangrijke levenslessen leren. Onze levenslessen gaan over het beschermen van de ijsvogel (een leuke legende die daaraan ten grondslag ligt), de herkomst van de namen van een aantal plaatsen in West-Madagascar en deze verhalen worden als een volleerd verhalenverteller aan elkaar geknoopt. Nadat Narcis ons stralend van oor tot oor het eten heeft gebracht en de folklore van Madagascar heeft verteld blijkt hij toch wel mee te vallen of niet Tru?

23 september
Na gebruik te hebben gemaakt van de bush toilet (want helaas, de Ole river is zo maagdelijk in haar toeristische ervaring dat er geen eens een gat in de grond wc is en probeer het maar eens op te houden als je de hele nacht naast een stromende waterval hebt gelegen) is het tijd voor het ontbijt op het kleedje naast one tent. Wederom komt de karavaan vanaf de andere oever op gang om ons de nodige dranken en spijzen aan te bieden waarmee we de dag kunnen beginnen. In optocht lopen we vervolgens langs en over de rivier (op veel plaatsen is het water heel ondiep) naar een waterval. Gids Narcis voorop, trage stuntelige toeristen erna, geduldige porters en gids Rina achteraan. Na ongeveer een uur komen we aan bij een waterval. Onderweg nog gigantische spinnen in hun web gezien waardoor er een omlooproute genomen moesten worden (voornamelijk door Tru). Want stel je voor dat de monsters besluiten op je te springen en je op te eten, net als je gewoon langs komt lopen. Je weet het gewoon niet.

Bij de waterval is een groter piscine naturelle (natuurlijk zwembad: deze heeft men veel in Madagascar, maar bij deze werden we verzekerd dat dit de mooiste van het hele land is) waar de mogelijkheid wordt geboden om de benen te strekken in het water. Ook wordt de mogelijkheid geboden om vanaf de top van de waterval in het zwembadje te springen. Bij dit springen dient de springende echter zorg te dragen naast de stenen te springen die nog in het water liggen (belangrijk!). Ook is het belangrijk om nooit de relatieve koelte van het water te onderschatten.
Narcis verkende de omgeving verder, dus we kunnen vermelden dat tijdens vervolgexcursies de waterval beklommen kan worden en dat zich daarachter meertjes bevinden waar zoetwaterschildpadden rondzwemmen. Dit wordt waarschijnlijk onderdeel van de tour.

Voor de terugweg zijn we weer aangewezen op het belangrijkste watervervoermiddel van Madagascar: de pirogue. Helaas zijn de pirogue's in de tussentijd niet gestoffeerd, dus dat wordt weer op het plankje zitten. .
Ondanks dat het door de gids was afgeraden om in ons hotel te eten, (not good food and pricy) hebben we dit heel eigenwijs toch gedaan. 't viel uiteindelijk toch wel mee. 't was wel wat duur, maar wel prima binnen te houden. Wat je wel ziet is dat dergelijke etablissementen meer Fransen dan Malagassy's trekt wat wel weer jammer is. Tussen het vocabulaire gereutel door kunnen we toch genieten van onze Chinese soup.

24 september
Reisdag vandaag. Een andere auto, een bekende route: hobbelen! Eerst weer 100 kilometer in ongeveer 4 uur tijd hobbelen. De betreffende auto is echter een tank en is uitermate goed uitgerust voor het betere hobbelwerk (getuige de halve meter vering ruimte die per wiel beschikbaar is). Weer terug via de pondjes met de blije kindertjes. Langs de weg zijn vele dorpjes waar we begroet worden door vooral de kindertjes met 'l eau vive, 'l eau vive, 'l eau vive!! In het begin hadden we geen idee wat ze ermee bedoelden, maar we hebben veel dingen geleerd deze vakantie. 'l eau vive is de plaatselijke spa/ evian/ barleduc/sourcy. Niet dat de kindertjes water willen, ze willen graag de lege fles. Deze is namelijk multifunctioneel. Zo kunnen ze van de dop in combinatie met een stok een leuk autootje maken, ze kunnen rum stoken en in de fles doen, je kunt hem gebruiken als kandelaar, je kunt er bush honing in verzamelen, gebruiken als drijvers tijdens zwemles, bananen-op-berg-box en zo kunnen we nog wel even door gaan. Alle lege flessen worden gedumpt bij de dankbare dorpelingen die gillend van blijdschap terugkeren naar huis (over contrast met thuis gesproken waar kids een toeval krijgen als ze de iPad 3 ipv iPad 4 krijgen).

We gaan weer dezelfde weg terug als dat we gekomen waren, via de avenue des baobabs. We redden onderweg nog twee franse toeristen en hun gids en chauffeur. Ze staan met panne langs de weg. Gelukkig heeft onze chauffeur duidelijk kennis van auto's en het maken ervan. Gelukkig ook is onze auto uitgerust met alle moderne snufjes om een eventueel "panne geval" op te lossen en heeft hij vroeger klaarblijkelijk MacGiver gekeken. Na een alwetende blik op de betreffende, nog narokende auto zoekt hij even rond in onze auto. En jawel, het benodigde gereedschap is aanwezig: ducktape. Je kunt niet zonder. Na iets vast te hebben getaped blijkt de auto toch nog steeds niet echt optimaal te werken. Onze chauffeur pakt een groot mes, snijd één of ander overbodig slangetje weg en ja hoor, hij rijdt weer als een zonnetje (meer dan de helft van je motorinhoud is overbodig en puur voor de sier blijkt uit deze exercitie).

Een ruim uur later blijkt ook onze auto, de tank gedoopt, niet tegen het hobbelige weggetje in combinatie met de hoge snelheid is bestand. We worden losgelaten in een klein dorpje bij de heilige baobab (deze is zo'n 800 jaar oud).
Hier worden we vol enthousiast begroet met Vaza bonbon!! Dit betekend zoiets "hey witte, snoep!" Maar helaas, dit hebben we niet voorradig. En ook als we dit voorradig hadden zouden we dit niet aan deze schreeuwende non beleefde kindertjes geven. Opvoeding is een groot goed en bedenk daarnaast: snoep verstandig, eet een appel!
Onze auto wordt gerepareerd met een mes en een stuk touw. Blijkt dat de rem stuk is. De rest van de trip wordt de handrem gebruikt. Een rem blijkt dus ook iets wat voor de sier is. Wel merken we dat Andrew, onze chauffeur, iets rustiger rijdt dan hiervoor.
We proberen het altijd te vermijden op onze vakanties, maar helaas, nu moeten we er toch even aan geloven. Een mega toeristische attractie, sunset op de avenue de baobabs. Hier worden hele busladingen vol toeristen losgelaten op een veldje met een meertje en baobabs overal waar je kijkt. Ondanks de drukte, het Franse gebabbel, een aantal enthousiaste Amerikanen met een fles rum, een stel Italiaanse fanatiekelingen met megacamera en statief en allerlei andere nationaliteiten, was het toch de moeite waard om de zonsondergang te bekijken. Vooral het laatste stuk toen alle andere toeristen al weg waren (want de zon is toch immers onder), was het beste. De lucht kleurde nog, de baobabs weerspiegelden in het vijvertje en eindelijk was het mogelijk om foto's te maken van de baobabs zonder dat storende vrouwtje met haar rode shirt in beeld onderaan een baobab. Zo blijkt maar weer. Geduld mensen, heb geduld, het wordt beloond. Verder naar Morondava, een plaatsje aan de kust (idyllisch) met het hoogste percentage HIV besmettingen (minder idyllisch). Het hotel heet Chez Maggie en bevalt goed. Er is internet en een stroomstoring waardoor we in het donker in onze kamer staan. Het bed is goed en er is een klamboe. We zeggen gedag tegen Rina nadat we horen dat we weer om 5 uur kunnen opstaan om onze vlucht naar Tana te halen. Dan hebben we tenminste nog wat aan de dag.