Ik denk dat ik een olifant zie!

Zondag/maandag 15/16 september
Oh oh oh oh oh, vandaag is het zover, de eerste safari bestemming komt in zicht. Dit betekent dat olifanten worden gezien, want het voordeel van een olifant is: hij is groot. Je kunt hem spotten en je kunt hem zien. Het is niet zo dat de beste lobbes opgaat in zijn omgeving. Vanuit Storms River Mouth is het een ritje van een uur of drie richting de safari site. Er is tijd genoeg voor een stop, dus waarom doen we dat niet bij een grote boom? De VS heeft de General Sherman tree (een grote Sequoia) en Nieuw-Zeeland heeft Tane Mahuta. In Zuid-Afrika doen ze niet zo moeilijk met de naam van de boom: die heet Grootboom. Duidelijk en zonder poespas. Grootboom is een 800 jaar oude yellowwood tree, dit houdt in geel hout (alweer duidelijk). We moesten betalen om Grootboom te zien (10 Rhand), maar dat is ook omdat er wandelpaden naartoe lopen en je de mogelijkheid krijgt om deze ook te bewandelen. Grootboom kun je herkennen aan zijn grootte en aan de bordjes die er omheen staan waaraan je wordt herinnerd dat deze grote boom waar je naar kijkt daadwerkelijk Grootboom is.

Verderop ligt een omgevallen yellow wood tree, die vroeger groot was, maar nu niet meer. In de buurt van de omgevallen boom kwamen we een gids met een kwartet Japanners tegen die net een pygmee kameleon hadden gespot. Na een dergelijke grote boom en voor de grote olifanten is een lieflijk pygmee diertje een mooie tegenhanger. Overigens is het niet makkelijk om de pygmee diertjes te spotten, het was de derde kameleon in 16 jaar voor de gids. Nadat we Tru bij de Kameleon hadden moeten wegsleuren konden we weer verder.
Tussen 13.00 en 14.00 was de check in bij onze safari lokatie. Onze acco zat in het Amakhala Game reserve, en volgens de beschrijving die we hadden gekregen bij boeking zouden we vanzelf een bordje tegen moeten komen moet de naam van onze acco. Om 12.30 reden we langs het Amakhala Game Reserve en waren we op zoek naar onze "lodge", dus mooi op tijd. Maar, rond 12.55 waren we voorbij het Amakhala Game Reserve nog steeds op zoek naar onze lodge.Verschillende acco's gezien, maar niet die van ons. Dus omkeren was het devies en dan maar afslaan bij de eerste de beste afslag die we tegen kwamen om de weg te vragen. De route verkregen we snel, maar de weg terug naar de grote weg was moeilijker. Al die grindpaadjes lijken op elkaar en in plaats van het paadje terug naar de weg, zaten we op de weg richting de olifanten. De eigenaar redde voordat we door de jumbo's omgegooid konden worden en we konden richting onze echte lodge.

Ranger Craig wachtte ons al op bij Caernarvon Dale lodge waar ons Quartermain tented camp zich ook bevond (erg verwarrend allemaal, maar zie Amakhala als een soort veluwe waar verschillende acco's in zijn gehuisvest). Hij zwaaide naar ons vanaf grote afstand omdat de eigenaar van de eerdere lodge via zijn bakkie had laten weten dat een stel suicidale toeristen zijn kant op kwamen. De spullen in de Landcruiser en we hobbelen richting kamp. Deze safari was all inclusive. Aaltje zag het luxe hotel met zwembad en alle poespas al voor zich, maar niets was minder waar. Het was een basis kamp met tenten om in te slapen. De tenten waren op zich wel luxe safari tenten, met een gewoon bed, kastjes, en een prachtige openlucht badkamer. Het kamp had een kamphond, Tumi, die een dusdanige obsessie had met een tennisbal dat we de komende twee dagen een lamme arm kregen doordat we constant met de bal gooiden. De eerste dag hadden we het kamp bovendien voor onszelf: maw een prive safari waarbij er rekening gehouden kon worden met al onze wensen.

Hoe ziet een safari dag er uit? Je wordt relatief vroeg wakker gemaakt en krijgt een licht ontbijt met koffie/thee en rusks, een soort harde koek. Vervolgens ga je op pad. Om 7 uur zit je in de landcruiser om 4 uur lang over weggetjes te hobbelen op zoek naar wild. Onderweg naar de WC? Zoek een goede open spot waar geen leeuw, hippo, rhino, olifant of luipaard je ongezien kan besluipen, ga uit de auto en achter een boom en je hebt de bush toilet. Onderweg is er ook altijd ruimte voor een bakkie of een drankje. 11 uur ben je terug en krijg je ontbijt. Vervolgens vrije tijd tot half 3. Dit houdt in douchen, luieren, rondlopen op zoek naar meer beesten of gooien met een bal en een geobsedeerde hond daarachter aan zien rennen. Half drie snelle lunch en om 3 uur op pad voor je tweede rit tot half acht. Je komt terug en je eten is klaar. Eten om acht uur waarna je sterke verhalen kunt vertellen aan het kampvuur, gevolgd door een mogelijke nachtelijke wandeling in het gedeelte van het safaripark waar geen leeuwen of ander enigszins gevaarlijke beestjes rondsjouwen. Achteraf kregen we te horen dat we de eerste gasten ooit waren die zelf in de late avond rond gingen lopen. Wat zie je tijdens de nachtelijker wandeling: de maan, sterren, schrikkerige kudu's, ogen van wildebeast (gnoe) en kikkers.

Wat zie je tijdens een safari? Dat hangt van veel dingen af. Het weer, je gids, hoeveel andere autootjes in het veld zijn en hoeveel tips je krijgt vanuit hen over gespotte beestjes, in welk wildpark je rijdt, hoe luidruchtig je zelf bent in je autootje etc. etc. Wat hebben wij gezien? bokjes (gems-, bles-, water-, bush-, spring-, duiker, kudu, eland, impala), giraf, zebra, zwarte gnoe, mangoest, vogels (secretaris-, kleine, grote, donkere, lichte en LBJ (little brown jab: een benaming voor alle bruine kleine rotvogeltjes die je niet uit elkaar kunt houden)), struisvogel (is ook een vogel, klopt), buffels, hippo's, olifanten (een stuk of 50), rhino's (zwart en wit), leeuwen, cheetahs en kippen. Vooral bij de olifanten was Aaltje errug enthousiast. De rest was bijzaak.
Op maandag gingen we in de avond nog wat later naar huis, we hadden een "nachtsafari" verzocht. Met een nachtsafari denk je dt je midden in de nacht in de auto springt en dingen gaat doen, maar nee, we gingen gewoon wat langer door na de middagsafari. Hier wordt het namelijk al wel redelijk vroeg donker. De duitsers, die op maandag zijn aangekomen werden wat minder enthousiast van de nachtsafari. Maar ja, ze waren ook al minder blij verrast met hun luxe safari tenten. Ze vertelden dat ze na twee dagen naar een "proper hotel" gingen Op de nachtsafari nog weer leeuwen gezien, alle bokjes en een soort nachthaas (een kangoeroehaas om precies te zijn). Beide dagen hebben we heerlijk gegeten, de eerste avond echte afrikaanse Braai (voor iedereen die niet weet wat dit is: bbq, maar dan op z'n zuid-Afrikaans) en de tweede avond Kudu. Hongerlijden was er beslist niet bij.

dinsdag 17 september
Nog één safari en dan zat het er alweer op. De laatste safari was een wandel safari, en dan uiteraard het gedeelte waar geen gevaarlijke dieren waren.
Het was vooral een wandeling waar we veel sporen zouden zien van de diertjes die we waarschijnlijk niet in levende lijve gaan bewonderen. Namelijk stekelvarken , aardvarken, bruine hyena, bat eared fox, caracal, en verder veel uitleg over planten en het zien van wat hertjes. Het was een erg leuke wandeling, wat vanaf halverwege een stekelvarkenstekeltjes verzamelwoede ontketende. Stekelvarkens zelf hadden we tot op heden nog niet gezien, de betreffende diertjes zijn namelijk erg schuw.

Tijdens de wandeling verzamelde ranger Craig in het geniep enkele keutels. De meesten van de groep wisten dit natuurlijk niet en aan het eind van de loop werd een wedstrijd georganiseerd tussen Nederland, Duitsland en Zuid-Afrika, het al oude kudu keutel zo ver mogelijk weg spugen kampioenschap. Nederland ging roemloos ten onder, Duitsland won, ook hier weer mee. Het blijkt dat Duitsers beter met keutels om kunnen gaan dan wij. Mevrouw de Duitser wilde eigenlijk niet mee doen, keek heel vies, maar toch uiteindelijk wel gedaan nadat haar was gezegd dat er geen keuze was.

De lange tocht naar Hogsbackmountain kon beginnen. Het bleek gelukkig minder lang dan uit de omschrijving bleek. Tijdwinst kun je vooral maken op de stukken grindweg en wegen met veel bochten. TomTom en Zuidafrikaanse gidsbedrijven denken dat je dan maximaal 15 kilometer per uur kunt rijden. Onderweg bleek dat de Zuidafrikaanse radio echt bagger is. Er zijn veel stations waar ze in het Afrikaans, Engels, Xhosa, Zulu, etc tegen je beginnen te praten en dan bedoelen we ook praten. De radio is een manier om politiek engagement te verkrijgen en bellers bellen en sms-en constant. Combineer dit met een paar praatzieke DJ's en je zakt steeds verder weg in je stoel. De muziek die af en toe wordt gedraaid is van een twijfelachtig Sky Radio niveau en je houdt je ogen amper open tijdens het rijden. Waar is de energieke muziek die je gezelschap houdt tijdens de lange ritten? Waarom al dit geklets? Zuid-Afrika, doe er iets aan!

Aangekomen bij Hogsback checken we het gereserveerde huisje. Het huisje valt van ouderdom bijna uit elkaar en wanneer de stoel wordt gebruikt zakken we zover er in weg dat we er amper weer uit komen. Het uitzicht is niet aanwezig vanuit het huisje, ondanks dat het zich wel op The Edge (de rand) van de berg bevindt. Dit zint de Nederlanders niet en we wisselen van huisje naar landhuis. Van de ene slaapvleugel naar de andere moet letterlijk een meter of 40 overgestoken worden. Tru kun je met andere woorden in de hek van de kamer zetten en je ziet haar vanaf de andere hoek niet. Vanavond even lekker relaxen bij het huisje, en dan morgen de omgeving verkennen.

Woensdag 18 september
Over dit dorp kunnen we kort zijn. Een dorp in een prachtige bergachtige omgeving met watervallen en bossen en bewoners bestaande uit voornamelijk dronken/ aan de drugszijnde donkere mannen die je ook drugs willen verkopen, en de zweverige hippies die allerlei vage en kunstzinnige etablissementen runnen. De toeristische stops die we hebben gemaakt zijn bij een kunstenares die wat mozaiek in de tuin had samengesmeed tot een psychedelisch geheel en daar een lang en zweverig verhaal over vertelde. Deze attractie kostte ons een fortuin, namelijk 20 rhand pp. (ongeveer €1,50). Stop 2 was een wandeltour naar een waterval, eerst bergaf richting waterval en daarna bergop weer terug. De waterval was genaamd Maria met kind en we besloten na groepsoverleg dat we daadwerkelijk in de rotsen een Maria en een kind zagen. De waterval was overigens gelegen in een Afrikaans nevelwoud. Daarna besloten we weer naar zweverige hippies te gaan die in de heuvels in hobbitachtige gebouwtjes een pottenbakkerij hadden gemaakt en als laatste een man die stenen verkocht. Gelukkig viel hij ons niet lastig met de helende werking e.d. van stenen. Waarschijnlijk omdat Tru op subtiele wijze kenbaar had gemaakt daar weinig interesse in te hebben. We hadden eigenlijk op een relaxte manier de verschillende andere winkeltjes van het dorp willen bezoeken, maar kennelijk had iedereen bedacht dat het vandaag een ongeluksdag was om de winkel open te hebben. Wij vermoeden dat de zweverige hippies en de drugsverslaafden/ dronkenlappen elke dag als ongeluksdag voor werken vinden.

Donderdag 19 september.
Een lange reisdag, die startte om 7.40 en ons om 14.00 bracht naar Coffee bay, waarvan de laatste twee uur stuiterend over een weg met wegwerkzaamheden en drempels gevolgd door een welbekend grindpad. Onderweg nog een lokale markt bezocht waar we tomaten hebben gekocht voor de soep en een lokale dronken man ons toch wel heel interessant vindt. De laatste hindernis was het meest interessant: de toegangsweg naar ons onderkomen was zo stijl dat we met onze neuzen tegen de voorruit werden gedrukt. De vraag kwam bij ons naar boven: kom je deze weg ooit weer terug of blijven we de rest van ons leven hier?

De eigenaresse was een beetje eigenaardig (geen verrassing: het is een afgelegen gebied). "is er iemand van jullie een koppel?" Oh ehm...zelf catering? hmzz hmzzz...Nou, ik denk dat ik wel weet wat ik moet doen.
Arlo en ik eindigden met een kamer met een groot twee persoonsbed, grote badkamer en een extra kamer er aan vast met ook een tweepersoonsbed. En nog hiernaast een keuken/ annex woonkamer.
Aaltje heeft een klein kamertje met een éénpersoonsbed, dat vast zit aan een grote kamer met tweepersoonsbed en ook een eigen keuken. Wij vinden het allemaal prima, zolang we maar kunnen slapen en koken. En dat kan heel goed met7 bedden en twee keukens.

Na het neergooien van onze spullen was het tijd om erachter te komen wat coffee bay zoal te bieden heeft. Volgens de boekjes voornamelijk wandelingen, maar we wilden even bij de eigenaardigeresse informeren. Die bleek helaas aan de telefoon. Privé gesprek. toen ze daar na 15 minuten wachten nog niet mee klaar was zijn we maar zelf op verkenning gegaan. Coffee Bay ligt is onderdeel van de Wild Coast, wat zoals de naam al doet vermoeden een wildachtige kust is. De kustlijn is grillig, doorspekt met inhammen en traditiegetrouw beukt ook hier de zee met volle kracht tegen de kustlijn. Het moet volgens mij wel vreemd zijn als je als land duizenden kilometers kustlijn hebt, maar het overgrote deel van de kust kent geen strand of relaxte mogelijkheid tot zwemmen. Door de golven tegen de rotsen aan worden gesmeten past niet in ons woordenboek van ontspannen in het water dobberen. Het maakt het aanzien van de kust natuurlijk veel interessanter.

Een van de kenmerkende landschappelijke eigenschappen van een dergelijke ook weer afgelegen plek op de kaart is dat in uiterste nood voor attracties altijd wordt gekeken naar de natuur. Er zijn veel plekken in de wereld te vinden waar grote ronde stenen of gaten in muren worden uitgebuit tot toeristische attractie. Dat was ook hier weer het geval: hole in the wall. Net als in Nieuw-Zeeland, net als in Arches NP is er ook hier weer de welbekende hole in the wall. Waar kijken we dan naar? Juist, een gat in de muur. Helaas, onze paging dit gat te bereiken ging niet helemaal door, vanwege twee kenmerken: de scherpe afgrond naar de zee van het kustpaadje waar je over liep gecombineerd met het weer: windkracht 7 en later regen met onweer. Maar ook zonder de hole in the wall te hebben gezien, is de wild coast indrukwekkend, groen en ruig. Tel daarbij nog de landelijke Afrikaanse omgeving op, die wordt gekenmerkt door mintgroene ronde hutjes en het is een aandoenlijk mooi gebied Jammer dat je zo ver moet omrijden om er te komen.