Geen inspiratie voor een titel

16-10

Dit jaar eens heerlijk uitslapen voordat we in de taxi stappen. Na een taxi ritje en een ritje in het gele monster was het nog even weer spannend. Maar eigenlijk ook niet heel. De vlucht zag er goed uit. Dus na de gebruikelijke mac maaltijd (sommige tradities, ook al zijn ze nog zo slecht, moet je koesteren: deze was meer uit noodzaak, de Burger King was niet te vinden) in het vliegtuig gedoken.
Jammer genoeg moesten we weer bij elkaar zitten, dus kon een nooduitgang extra beenruimte stoel overboord gegooid worden. Entertainment is sinds een paar jaar top, dus we konden weer uit wat pareltjes uit Hollywood en omstreken kiezen. De traditie geeft hier een film of vier, alleen zat er deze keer een tricky element aan vast: we zouden een nacht overslaan... of versneld meemaken, afhankelijk hoe je het bekijkt. Je vliegtuig stijgt om 14.30 op en komt om 8 uur in de ochtend aan en in de tussentijd heb je maar een uurtje of 10 in het vliegtuig gezeten. M.a.w. de volgende dag wordt zwaar. Maar daardoor lieten we ons niet tegenhouden en de keuze viel op:
- The lego movie: een film inzetten als schaamteloos middel om lego figuren te verkopen aan een nieuwe generatie. Wat een briljant concept. Eigenlijk was het een briljante film vol foute humor en Batman er op de koop toe, Tot op een gegeven moment legowereld en echte wereld gemixt moeten worden met een zoetsappig Hollywood sausje en wat zoetgevoosde muziek er bij.
- X men deel zoveel: professor X en Wolverine redden de wereld en dit keer echt door terug te gaan in de tijd, alleen Wolverine want hij komt X daar als jongere versie tegen. Kort gezegd: we winnen.
- Hotel Grand Budapest: Bill Murray is de creatieve geest achter dit werkje. Het leek een langzame film die perfect was voor midden in de nacht entertainment. Het was zoveel meer, een nieuwe klassieker met acteurs en rollen.
- Live, die repeat: T om Cruise die een paar honderd keer om zeep wordt geholpen. Geef mij maar meer van dat soort films! Elke keer landt hij weer op een strand in een postmoderne D-day tegen aliens (echt aliens? Wat vernieuwend, dat had ik nooit verwacht). Gooi er explosies en een chick bij en de mix ontstaat weer waarmee we de ochtend goed kunnen doorkomen. Alleen jammer van die afgezaagde aliens.


17-10
Feitelijk is er een stukje gesmokkeld in 17-10, omdat daar al wat elementen van 18-10 in verwerkt zijn. Maar met een dergelijk korte dag moeten we wel anders lijkt het alsof we niks meemaken op een dag. De landing wordt ingezet en met 20 minuten slaap per persoon kunnen we er tegenaan. Een pre bij de douane is dat we met halfdichte ogen er al wat meer local uitzien en we mogen gewoon naar binnen. De douane laat al zien waar Japan in uitblinkt: efficientie, regels en mankracht. Mannetjes of vrouwtjes (want Japan is modern) begeleiden elk traject met een enthousiasme en heilig vuur. Het proces moet efficient en dat lukt ze. De wachtrij van een half uur duurt 8 minuten (bonus voor de begeleider), maar hierbij wordt gebruik gemaakt van zeer duidelijke op te volgen instructies. Begrijpelijk, want als Japanners iets goed kunnen is het om zonder instructies volledig in de war te raken en niet meer te weten wat te doen. Maar daarnaast zagen we ook direct de andere kant van Japan: de speelse. De douanedame had een Hello Kitty glitter pen om haar werk uit te kunnen voeren (kawaii!).

De tassen hadden al 20 rondjes gedraaid op de caroussel voordat we daar waren (efficientie) en de begeleiders waren al bijna van plan onze tassen mee te slepen (regels + efficientie). Net op tijd konden we de tassen meenemen en het avontuur begon. Maar niet nadat we de railpass hadden opgehaald. Railpass: wat is dat nou? Een railpass is een openbaar vervoer pas voor delen of voor geheel Japan. Deze kan alleen door toeristen worden besteld en is enkel vanuit het buitenland te bestellen (Japan is dol op toeristen, we krijgen allerlei goedkope deals als het op reizen aankomt en om ons naar het land te lokken, vervolgens kom je daar en kun je alle geld uitgeven aan dure hotels, souvenirs, attracties etc. De ideale marketing truc, haal ze eerst binnen, grijp dan al hun centjes!). Bij binnenkomst in Japan ruil je de verkregen voucher om voor de echte pas. Hiervoor moet je naar een treinstation en we dachten net als elke toerist: laten we dit maar meteen doen, zijn we er van af. Je staat anderhalf uur in de rij maar daarna heb je wel wat: een geplastificeerd papiertje met je naam er op en wat data. Wil je een station in, dan laat je dit zien aan een beambte en die maakt een poortje voor je open om je binnen te laten. Hier komen we meteen bij een opvallende tegenstrijdigheid in Japan: zo modern en toch zo ouderwets.

Vervolgens is het tijd om de trein naar Tokyo centrum te vinden. Bij JR railways zeggen ze dat we beter met een andere maatschappij kunnen reizen want die is sneller en goedkoper (in tegenstelling tot veel andere landen, keukenverkopers, begrafenisondernemers, autoverkopers en reizenmafia Corendon zijn de mensen in Japan eerlijk, echt eerlijk). Japan kent namelijk een nationale treinmaatschappij maar ook veel lokale vervoersmaatschappijen. Zo bestaat de metro in Tokyo uit 9 lijnen van JR (nationaal), 5 van Tokyo metro (lokaal) en nog een stuk of wat kleine bedrijfjes die met karretjes vol mensen rondrijden. Het maakt een onoverzichtelijk geheel en wanneer je denkt dat je met je JR pas alles afdekt, dan kom je van een koude kermis thuis.

We dachten dat we in de middag aan zouden komen, maar we waren er al om 8.00. (dit lag aan ons, niet dat het toestel opeens 5 uur eerder was ofzo)

We kwamen er al snel achter dt de Japanners een schattig, heel beleefd volkje zijn. En het feit dat je een glitterpen met hello-kitty hangertjes hebt, zegt helemaal niks over de serieusheid van je baan., getuige de douane beambte


Met de trein en een half uurtje lopen kwamen we doodop bij het hotel aan. Helaas mochten we nog niet naar onze kamer, want, de regel is, vanaf 16u mag je pas in je kamer. Dus strompelen we nog weer even de wijk in. Gelukkig is onze wijk (Asakusa) voorzien van wat mooie toeristische hoogtepunten. zo is er een hele mooie grote tempel (senso-ji), zijn er allerlei leuke winkels waar vanalles moois te halen is, 'en, het beste, er is een sushi bar, met zo'n rail. De Jappanners vonden ons erg grappig, hoe wij, net iets minder bekwaam, onze sushi opeten. Ook konden ze ons onbekwame westerlingen leren hoe om te gaan met de machi thee (gratis!), potjes soja, gember en wasabi (gratis!). Voor de mens die onbekend is met deze Japanse termen volgt nu een meer uitgebreide verklaring. Machi thee is groene thee in poedervom, heet water er op en klaar (uitgebreid), soja is meestal zoute, soms zoete saus uit sojaboon, gember is een pittige wortel en wasabi is groen spul van de wasabi wortel waarbij een overdosis zorgt voor tranen uit je neus (ik leer het wel met minder langdradig zijn). De sushi trein staat vol met bordjes en elk bordje heeft een kleur die correspondeert met een prijs. Jappenners hebben geld over en zijn connaisseurs en kiezen de dure bordjes. Zakenreizigers die kunnen declareren kiezen ook de dure bordjes. Toeristen gaan voor de goedkope bordjes en kijken bij elk bordje eerst indringend naar de kleur en proberen deze met een Rasti Rostelli blik vast te houden en vast te stellen welke prijs er aan vast zit.

Uiteindelijk mogen we op het afgesproken tijdstip in onze kamer, en we duiken dan ook meteen 't bed in. 14 uur later zijn we weer enigszins bij kennis. Het eerste bed is hard en de kussens dun, het hoort bij de Japanse manier van leven en opvoeden denken we: geen stoelen, weinig bankjes in de openbare ruimte, afzien zul je zodat je gehard het leven door kunt.

18-10 zaterdag
Tokyo, oh Tokyo, welke geheimen houd je voor ons vast? Wat wisten we al van Japan? Er lopen op elke straat samurai rond, in de bosjes verstoppen zich overal ninja's, maar die zie je niet zo vaak want ze kunnen zich errug goed verstoppen (net als het luipaard in Afrika). Vrouwen hebben allemaal een geisha opleiding gehad en mensen lopen op straat in hun kimono en laten hun robothond uit. Ze eten vis (walvis vooral) en praten op een grappige manier. Hun schrift is niet te begrijpen en ze zijn fanatiek en ordelijk.

In Nederland zingen Struisma en Van Pijn over 15 miljoen mensen op dat kleine stukje aarde. In Tokyo proppen ze 32 miljoen Japanners op een nog veel kleiner stuk. Nu zijn Japanners gemiddeld iets kleiner van stuk, dus mogelijk nemen we zo ongeveer evenveel kubieke meters in. Feit blijft dat er heel veel Tokyo-ers zijn en deze Tokyo-ers maken dagelijks gebruik van de stad en vooral haar openbare vervoer. Wil je niet aangedrukt worden in de metro om vervolgens als vis in blik vervoerd te worden, dan mijd je de spits. Gelukkig zijn wij er in het weekend en is er geen spits. Tokyo bestaat uit een serie wijken, allemaal met hun eigen karakter.
- Asakusa (ons thuishonk): studentikoos, traditioneel, sfeervol, rustig
- Shibuya: drukste kruispunt in de wereld, neon, winkels, uitgaan
- Shinjuku: druk, kantoren, neon, foute kroegen, uitgaan
- Akihabara: rare mensen, manga, druk, lawaai, neon
- Ginza: duur en posh, winkels
- Tsukiji: vis
- Downtown: station, kantoren
- Harajuku: goths, schoolgirl scene, winkels
etc.etc.

Wanneer je deze keuzes ziet, waar kies je dan voor? Juist Tsukiji: vis! De eerste halte in Tokyo is bepaald. De vismarkt is overigens niet zoals in Groningen. Dit is de grootste vismarkt waar tonnen vis en andere aanverwant spul wordt verhandeld. De grootste van de wereld zo claimt men en ja, het beestje is groot. 's Ochtends vroeg is er de tonijnveiling en die kun je als toerist bezoeken, sta dan wel om half vier op en neem een taxi er naar toe want anders ben je te laat. Omdat ons bed zo hard was hadden we echter meer slaap nodig en kwamen we ruim na de veiling op de markt. ook dan is er nog genoeg te doen. Je kunt je verbazen over de drukte, over de grote hoeveelheden vis en ander spul dat wordt verhandeld. Je kunt zien dat decoupeerzagen en zaagtafels ook nog ergens anders goed voor zijn dan hout zagen (ze zagen er tonijn mee: reclamesuggestie voor Gamma?). Het beste is: het stinkt er niet naar vis. Het spul is zo vers dat de hal niet stinkt. Daarom zie je lange rijen bij de sushi tentjes vlak bij de hal.

Vanaf de vismarkt naar Ginza. Dure winkels en ach, het ligt er toch in de buurt. In Ginza lopen we tegen het kabuki theather aan en er zijn nog plekken voor wat eenacters in de middag. 38 minuten duurt het en deze tijdinvestering is betrekkelijk risicoloos. Een dag lang daar zitten en na een half uur denken ik wil hier weg is minder geslaagd. Wanneer je dat denkt bij deze investering hoef je nog maar acht minuten. Dat is te overzien. Voor het stuk is het tijd voor noedels bij een noedelbar. Voor de toko hangt een automaat, je kiest wat je wilt, aan de hand van plastic voorbeelden, je gooit geld in de automaat en je hebt een bonnetje. Het bonnetje lever je in, je gokt wat tav de noedels die je er bij wilt en twee minuten later zit je aan je kom dampende noedels.

Dan is het tijd voor kabuki! Goh, kabuki, leuk! Wat doet het? HEt is een oude vorm van toneel, de acteurs zijn allen meesters in het vak en het is redelijk minimalistisch. De set lijkt van karton te zijn, er zijn een paar rijkelijk opgemaakte acteurs en het geheel wordt begeleid door een groep traditionele muzikanten en zangers. De traditionele muziek instrumenten bestaan uit trommels, houtblokken, een soort Japanse gitaar, citer achter ding dat pling plong geluiden maakt en een schelle fluit. Het koor bestaat uit allemaal mannen die het verhaal "vertellen". Dit gebeurt zang dat lijkt op het midden van monniken gezang en kattengeluid met allerlei uithalen er in. Er is een bepaalde vorm van stembeheersing voor nodig die niet voor iedereen is weggelegd. Onze stukken bestonden uit een stuk waar een vrouw (modern, emancipatie) een paard tegenhoudt (bestaande uit twee acteurs in een paard pak) en die temt en twee vissers die gaan dansen als goed tegen kwaad. Het publiek zit er rustig bij en applaudiseert soms, af en toe hoor je lachen maar het geheel geeft een serene indruk. Tussen de actes door zitten overigens lange pauzes waarin bento boxjes worden leeggegeten door de locals.

Je komt buiten en dan is het tijd om te winkelen met de dure locals! Ginza staat bekend om de winkels waar je kunt shoppen tot je neervalt. Bijkomend voordeel is dat de straat wordt afgezet en je midden op straat aan een tafeltje kunt zitten zonder dat je iets hoeft te bestellen. overigens is dit een van de weinige plekken waar je kunt zitten. Japan kent een chronisch tekort aan bankjes waar je je vermoeide voeten en benen de lucht in kunt steken en bij kunt komen van je kilometerslange wandeltochten door Tokyo. Daarnaast zegt het voldoende over Ginza dat dit het hoogtepunt was.

Ginza gezien, op naar Akihabara: elektronica en manga. Manga, Japanse strips vol met overdreven getekend geweld, en andere rare Japanse extremiteiten (censorship ivm met de leeftijd restrictie voor het lezen van dit stuk). Onderdeel van deze straat en heel Tokyo en heel Japan is Pachinko: Japanse gokmachines is gebouwen vol lawaai en kleuren. Onze eerste poging is jammerlijk mislukt. We probeerden het apparaat te voeren met Yen muntjes, wat niet de bedoeling is. Je vult de machines met kleine metalen balletjes die je eerst hebt gekocht met Yens. Vervolgens dump je die in de machine en kun je meer balletjes winnen. Die balletjes lever je dan weer in voor centjes en de kringloop is weer compleet. Deze kringloop konden wij niet completeren, de machine sloeg op tilt na onze muntjes. Na het geslaagde pachinko experiment was het tijd om te zien wat electric town inhield. Dit bleken winkels met manga boekjes, winkels met balletjes machines en winkels met dames te zijn. De dames zijn niet van de hele lichte zeden overigens maar ze werken in horeca etablissementen waar je drankjes kunt drinken en hello kitty pannekoeken kunt eten. Daarnaast kun je met de dame naar keuze rock paper scissors spelen. Op straat kom je ze tegen en nodigen ze je met piepstemmetjes a la Southpark uit om vooral binnen te komen. De uitnodiging was wel heel erg verleidelijk natuurlijk.

Daarnaast is er een meidenband uit deze wijk genaamd AKB48 bestaand uit meer dan 60 dames die tieners gek maken met hun muziek. Er is een cafe, en een theater met de dames en getuige de rijen die er voor staan zijn ze zwaar succesvol. Een soort uit de kluiten gewassen S-club 7.

Een populair fenomeen in Japan zijn de eitjesmachines. Zo populair dat je hele winkels vol met die automaten kunt vinden. Neem je 100 yen muntjes mee en maak je collectie compleet. Welke collectie? Kies zelf!!! Kies plastic sushi, plastic pannen met eten er in, pokemon, mario, donald duck, auto's, treinen, samurai, bierblikjes, eetstokjes, geisha's etc, etc. De winkel met alle eitjes is helaas goed verstopt en die is onontdekt gebleven. Hierdoor bleef de vakantie goedkoop en de bagage draagbaar, zonder alle extra kilo's aan meuk.

Electronics?? Waar vind je die dan? Iets vederop in een winkel van acht verdiepingen vol electronica meuk. Hoogtepunt zijn de massagestoelen waar je in kunt zitten en uren lang kunt blijven zitten in de stoel. Japanners doen dit dan ook. WIj ook, nadat iemand ons had gered uit de hardste massage stand van de stoel (Japanse tekens op een elektrisch schermpje zijn niet te begrijpen). Na dit hoogtepunt was het tijd voor sushi. Een goedkope bar was snel gevonden, gratis macha thee er bij en schuiven het naar binnen.