we finally found Wally!

28-10
shirakawa-go naar Kamikochi, het plaatsje waarnaar het bekende speeltje tamakochi is vernoemd (waarschijnlijk niet maar het klinkt hetzelfde). Kamikochi schijnt een must te zijn voor autumn leaves in Japan. In het weekend drommen her hordes aan Japanners samen om gekleurde blaadjes te kijken in oktober. Wij zijn niet in het weekend en hopen op minder drukte en net zoveel blaadjes. Om er te komen moet je behoorlijk wat yens investeren in busreis. Busreizen is duur in Japan. Je moet nog meer investeren in overnachting. Kamikochi is duur. Japan guide gaf echter het maximum van drie bolletjes bij deze bestemming dus je kunt feitelijk niet zonder.

De bus heeft ruimte voor ons nadat we de bus vanuit Shirakawa-go naar Takayama hebben verlaten. Ook de bus kent de bekende Japanse punctialiteit en in dit geval hoeft er ook niet van schaamte door de knieeen en ons huilend vertellen dat we een minuut te laat zijn aangekomen. Takayama komen we later nog, dus op naar Kamikochi. Kamikochi is een dal waar ze de toegangsweg tot half november open houden. Half november evacueren ze de boel en laten ze de sneeuw en sneeuwapen de boel overnemen. Het is eind oktober en de parkeerplaats staat vol bussen. Ja, we komen aan terwijl het spitsuur van 10 tot drie aan de gang is en Japan is weer uitgelopen voor de blaadjes. Deze mensen werken simpelweg niet, of is het misschien dat een zeer hoog percentage Japanners gepensioneerd is?

Op naar ons dure hotel, die staat op de officiele inchecktijd (laat in Japan: vaak om 16:00, kamers worden heel grondig schoongeboend). We gaan naar buiten het dal in. We krijgen een kaart mee want vele Japanners zijn hier reeds verdwaald. Dat is niet verwonderlijk er is slechts een pad dat rond het dal gaat bij de rivier langs, maar Japanners zijn meesters in verdwalen. Gesterkt door de kaart gaan we op pad. Onderweg horen we de welbekende geluiden van de natuur: anti-berenbellen die vrolijk klingelen: kerst is vroeg dit jaar en Japanners behangen zich met anti-beer. Beren zie je dan ook niet. Die vinden bellen een teringgeluid, wij ook. We begrijpen de beren en snappen dat ze vanaf 15 november in winterslaap kunnen, want dan zijn de belletjes eindelijk weg. Vogels zijn er weinig, wel komen we een kudde sneeuwapen tegen met rode hoofdjes. De scenery van dit alles is mooi, helaas niet betoverend. Een paar naaldbomen die de naalden verliezen zijn geel gekleurd, maar de berken zijn al kaal. Conclusie: ondanks de drukte zijn we te laat voor HET hoogtepunt van de autumn leaves. Rondom Tamakochi is het overigens nog te vroeg voor het hoogtepunt van autumn leaves. Het is maw koud in Kamakochi. Na de wandeling naar een heilige vijver waar ze een botenrace doen en het water groen is in plaats van blauw is het koud genoeg geweest en keren we naar onze in te checken kamer terug. We willen natuurlijk nog wel genieten van deze kamer waar we ruim 20.000 Yen aan spenderen voor een nacht (wel inclusief eten).

De kamer is comfortabel met uitzicht op de bergen. De kachel wordt hoog gedraaid, ze zullen het weten dat we hier zijn geweest. Het avondeten is een samengestelde Japanse aangelegenheid met diverse bordjes. Wel worden de westerse toeristen in een andere ruimte geplaatst dan de Japanners. De Japanners zouden niet aan eten toekomen wanneer ze de westerling zouden zien eten en de westerling hoeft de Japanner niet te horen slurpen aan zijn noedels en soep. Japans eten: we weten wat dit inhoudt: pickles en gefermenteerde dingen. Maar ook andere zeer goed eetbare gerechten. Het is de kunst de goede van de kwaaie te onderschieden en enkel de goede te eten. Na een aantal keren gefermenteerd spul te hebben gegeten herken je deze kwaaie soort en ontwijk je deze met meer handigheid.

Het leuke van eten in een hotel is: je komt terug en een paar kabouters hebben je bed neergelegd. Je kunt dus direct je bed op zoeken en de kou buiten drijven. De verwarming die op 27 staat doet ook zijn best moeten we zeggen.
29-10
Ja, het heeft gevroren vannacht. Minus vijf werd gehaald maar onze comfi kamer met bijbehorende kerosinebrander hield ons warm. Het is tijd voor ontbijt, tijd voor bezinning en fermentatie. Want ook hier komen we de gefermenteerde pruim of kers tegen. Vis hoort er ook bij en natuurlijk rijst en miso soep. Gesterkt door dit ontbijt is het tijd om nog een keertje aan de andere kant van de rivier te kijken. We komen in een geel naaldbomen deel en de wind laat een gouden regen op onze hoofdjes neerdwarrelen. De naalden konden we een paar dagen later nog uit onze tassen en jassen vissen. Met de zon op je hoofd is dit een stukje betovering van Kamikochi die de herfst met zich meebrengt. Het wordt tijd om Kamikochi achter ons te laten en ons te richten op Takayama: de bus wacht op ons!

Maar eerst nog even langs de souvenir winkel. Souvenir winkels zijn hier geniaal. Ze verkopen namelijk erg veel eten als souvenir, maar ja, voordat je besluit om je zuur verdiende Yens uit te geven aan iets, moet je wel weten hoe dit smaakt. Dus staan er overal in de winkels bakjes met brokjes koek, nootjes, pickels, gefermenteerde rommel, cake etc. Ideaal dus om even een korte lunch te scoren, ondertussen nadenkend of je misschien deze keer toch iets koopt. Na alles geproefd te hebben (behalve de pickles en geferenteerde rommel) besloten we dat er toch niet iets voor ons bij zit.

De bus vertrekt op tijd met ons er in en 80 minuten later landen we alweer in Takayama. Overigens rijden bussen hier niet snel. De weg door Kamikochi is smal en om de haverklap moeten bussen elkaar passeren. Stilstaan en geduld hebben hoort er ook hierbij. Of je nou n Kyoto in de file staat te staren in de bus of in een natuurpark wacht op die ene andere bus die het pad af komt rijden, het schiet niet op.

Takayama: op de heenweg hadden we een reclamebord gezien van onze ryokan en we denken dat onze ryokan (Japans guesthouse met bad faciliteiten) aan de kant van het dorp ligt waar we eerst met de lokale bus vanuit Kamikochi langskomen. We nemen de gok en drukken op het bus knopje. Bij de bus stap je voor uit en betaal je (niet sneaky achter er uit en rennen!) en checken de route. Na vijf minuten lopen blijkt dat we gelijk hebben en de pure tijdwinst van 10 minuten looptijd extra vanaf het station is voor ons. Check-in is laat (geen verrassing) maar we kunnen onze tassen achter laten (ook geen verrassing). Takayama, waarom daarheen? Takayama heeft een oud stadscentrum vol met eeuwen oude houten huizen. Daarbij horen natuurlijk de souvenirwinkels die traditioneel nu gevestigd zijn in dit soort pandjes. En koffiehuisjes. Twee caramel koffie (1300 yen: is dit Venetie?) en een plekje in de semizon op het terras in het centrum.

De houten huisjes zijn verspreid over drie lange straten en tussenliggende verbindingsstraten. Deze delen van Takayama worden allemaal vereerd met een bezoek van ons, veel winkels ook. Na twee uur twijfelen neemt Tru een steentje mee van 500 Yen (3 Euro 75) en de middenstand is ook weer spekkoper bij ons nadat we een rijstwafel kopen. Takayama heeft nog meer te bieden dan houten huisjes. Je hebt er musea en een folk buurt waar ze de gassho huizen hebben nagebouwd (hebben we al gezien en in overnacht, hoeven we niet naar toe maar voor mensen die geen kans hebben om naar Shirakawa-go te gaan is dit een uitgelezen mogelijkheid) en een jaarlijks festival halverwege oktober wat een van de drie grote festivals van Japan is (ze hebben van alles een top drie hier). Dit was twee weken voordat wij er waren en tijdens dit festival stroomt de stad over met enthousiaste feestgangers die een tiental praalwagens door de straten duwt. We bezoeken het park dat op een heuvel boven het stadje uittorent op zoek naar gekleurde bomen, beestjes en tempels. We vinden alle drie (de blaadjes zjn goud en felrood door de ondergaande zon, een specht maakt de buurt onveilig en een kleine tempel staat op het bergje) en na het rondje is het tijd voor rest en relaxation in onze ryokan.

De ryokan heeft alleen rookkamers (bummer: het blijft stinken) en zit vol vitrinekasten met interessante potjes, glazen stuff en beeldjes. Opvallend is dat we elke keer een grote kamer krijgen met meer tatamimatjes dan de andere kamers. Een kamer wordt hier aangeduid met hoeveelheid tatamimatjes. Je kamer is niet zoveel vierkante meter maar 8 of 10 tatamimatjes groot en dus daaruit afgeleid zo ongeveer zoveel vierkante meter. Na een douche is het etentijd. Fermenteren doen ze ook hier (overigens is hetgeen gefermenteerd is beperkt: altijd 1 of 2 dingetjes, maar het blijft opvallend). Favoriet is hida miso, een kruidenpasta die gemixt wordt met groente en rundvlees en op een stoofje op je tafel wordt klaargemaakt.

30-10
Deze Ryokan heeft iets tofs, namelijk een busje die gasten naar het station brengt. Dus na het uitgebreide ontbijt (inclusief de welbekende tofu, fermenteer, rijst en vis) hoeven we niet 20 minuten te slepen met onze bepakking. Ook al hebben we niet zoveel baggage, (grootste gedeelte van de baggage is in Kyoto, omdat we daar nog weer naar teruggaan, dus we reizen heel relaxed met alleen 2 kleine rugtasje, maar we worden lui) en we moeten energie sparen. Want vandaag staat een 7,5 km loop op het programma over de Nakasendo. Dit is de oude post-route van Kyoto naar Edo (Tokyo heette vroeger Edo) en een deel van de route hebben ze nog bewaard voor de toeristen. Het mooiste deel volgens de populaire reislectuur kom je tegen tussen Magome en Tsumago, twee vlekjes op de kaart van Japan. Wanneer je in Magome begint is de loop makkelijker omdat je daalt, vanaf Tsumago moet je logischerwijs klimmen. Wat doe je dan? Juist, van Magome naar Tsumago. Maar niet enkel en alleen omdat dit de makkelijkere route is. Nee, onze overnachtingsplek is toevallig in Tsumago en niet omdat de route makkelijk is, nee, Tsumago is meer schilderachtig.

De Nakasendo kronkelt zich een weg door de Japanse Alpen. Langs stroompjes, bamboebossen en stille dorpjes. De lichtblauwe lucht boven de route wordt slechts door enkele wolkjes bevlekt. Je komt langs oude huisjes en slingerende straatjes, glooiende landschappen en kronkelende bospaadjes. En dan ineens, ook hier weer volop anti-beer. Kling kling kling gaan de tegenliggers die zwoegend en steunend naar boven lopen met (in het geval van een groep Europese toeristen) lichtrood aangelopen gezichten. Anti-beer is overigens te koop in de winkel, en ook langs de route staan palen met daaraan een bel die je zo hard mogelijk moet klingelen. Dit doen wij natuurlijk niet, want we willen nu eindelijk wel eens die beloofde beren zien. Zou ons dat nog lukken deze vakantie? De wandeling is mooi, maar ook hier valt weer op hoe weinig natuur (vogeltjes, insecten etc) er zijn. Wel hangen er overal hele grote vieze spinnen meet groene lijven en lange poten. brrrrrrrrrrrrrrrrrrr.

Een half uurtje voor donker komen we aan in het dorpje waar ons hotelletje is. Dus willen we snel spullen droppen, de officieligheden kunnen later wel. Dat vinden ze maar raar! Dit gaat niet volgens de regels en dat kan niet. Het wordt hier al vroeg donker, om 17.00 uur (Japan kent geen winter- en zomertijd: in de herfst/winter is het vroeg licht (5.30) en vroeg donker (17.30). Verder naar december schuift dit natuurlijk op), dus van alle beetjes licht moet je gebruik maken en Tsumago is natuurlijk dat schilderachtige landschap zonder telefoonpalen, elektriciteitskabels en reclameborden (in ieder geval in het centrum van het dorp, daarbuiten staan de welbekende clusters palen en draden je alweer op te wachten). Tsumago is zo schilderachtig dat het door veel filmcrews wordt gebruikt als filmlokatie.

Bij het avondeten krijgen we eindelijk uitleg over alle soorten tradtioneel voedsel dat er is. Bij elke hap weten we nu wat we precies eten. Een daarvan is voor Tru een nieuwe horde: wespenlarven in soja (natuurlijk) en crunchy gebakken (yum yum). We krijgen ook uitleg dat het gefermenteerde spul (we hebben een gefermenteerde kers er tussen zitten) door Japanners als delicatesse wordt gezien. Ze moeten er van kwijlen. We kunnen dit een Pavlov reactie noemen waarbij ze verwachten dat alle eten nadat ze deze horde hebben genomen, beter moet zijn dan dit spul. Dan begin je vanzelf te kwijlen. Ook krijgen we uitleg over hoe de losse nori (gedroogd zeewier) velletjes te gebruiken: scheur het pakje open, dip het midden in de sojasaus en eet het met rijst. Opvallend vaak eet je dingen met rijst. In het geval van gefermenteerde dingen zijn we helemaal voor om die smaak zoveel mogelijk te maskeren met rijst. Overigens bestaat het avondeten uit een gerecht of 15: het beste tot nu toe.

Wat ons ook opviel is dat er zoveel plaatjes van konijnen zijn overal. Konijnen op verkeersborden, konijnen op tandenborstels, op eetstokjes, op kleren, tasjes, kortom, overal op. En de reden hiervan is, is omdat er een soort sprookje is dat een konijn op de maan woont en de kraters daar graaft (rare jongens die Japanners en konijnen overigens ook). En dat brengt dan kennelijk weer geluk.

31-10 Halloween Vrijdag
De poststadjes zijn moeilijk te bereiken. De verbinding die ons richting Kyoto moet brengen vertrekt om 7.55. Dit houdt in dat we een extra vroeg ontbijt moeten hebben. De Fujioto ryokan (reclame: verdient deze uitspanning) kan hier op inspelen (initieel werd er zeer moeilijk gekeken, maar na overleg met de dame des huizes die het eten regelt kan het). Het is weer tijd voor de gebruikelijke loop-bus-trein-bus loop actie. Ditmaal terug naar ons hotelletje in Kyoto waar onze tassen ook nog liggen.

We hebben hier wederom het bamboebos op het schema staan, want we moeten nog mooie foto's met zonneschijn. Helaas weer een bewolkte dag, maar dit belet ons er niet van nog een paar 100 foto's meer te maken. Ummmmm, hier maak ik (Arlo) een correctie. Het bamboebos wordt slechts als een excuus aangedragen omdat Tru nog een aantal winkels moest bezoeken in Arakiyama want alleen daar hadden ze de dingetjes die ze graag wil hebben. Wel komen we door wat toevalligheden nog een ander soort bos tegen: het kimonobos. Dit is een kleurrijk kunstproject waar glazen zuilen zijn gevuld met kimonostof en in een vorm zijn geplaatst in het plaatsje. Tru durft het nog wel aan om een macha thee ijsje te kopen want iedereen eet dat spul. Het wordt een mix tussen macha en wit softijs. Macha blijkt voor Arlo een horde te ver (bittere vieze meuk!) en Tru heeft het ijsje volledig voor haarzelf. Softijsjes zijn overigens duur in Japan. 300-350 Yen (2,50 Euro) voor een softijsje: waarschijnlijk ligt dit aan het gebrek aan melk, want koeien hebben we niet in de Alpen gezien, zelfs geen paarse.

Terug in Kyoto weer het filosofen-pad, ditmaal bij daglicht, is de bedoeling. Maar die bus doet er wel heel erg lang over. Als je in Kyoto mag kiezen tussen trein/metro of de bus, kies dan voor het eerste, de bus schiet echt niet op. Helaas gaat de bus niet naar alle hoeken van de stad en ben je soms veroordeeld tot deze trage vorm van vervoer. Nooit geweten dat je over een kilometer of 8 een uur kunt doen in een bus. Het zilveren paviljoen slaan we over, de horde Japanners die daar naar op weg is in combinatie met wat toerbusserig uitziende groepen zorgt ervoor dat we deze laten liggen. We richten ons op het pad in combinatie met twee tempels: honen-in en nanzen-in. Honen-in blijkt een verrassend schattig tempeltje te zijn dat tegen de heuvels aan ligt. omgeven door bomen en groen mos en het beste is: stil en rustig. Nanzen-in is een groot complex waar verkeer door kan rijden en veel meer mensen zijn. Ondanks dat, vind je ook hier rustige hoekjes. Plus: mensen betekent kimono's, betekent foto momenten.

Ondanks dat we de hele dag al op pad zijn, en best een klein beetje moe, besluiten we toch 's avonds de stad in te gaan, want het is halloween en wie weet hoe de Japanners de straat op gaan (getuige hun normale outfits kan dit best wel eens vet cool zijn). In de stad lopen veel mensen in een groot assortiment aan kostuums. Mannen in kimono-jurken, minions, erg veel bloederige zusters en politieagentes met korte rokjes. Het kostuum dat wat ons betreft de hoofdprijs wint zijn toch wel de Where's Wally mensen. Een groep van een vrouw of 15 verkleed als Wally. (voor iedereen die dit niet kent, google maar eens even, en voor je het weet heb je een nieuwe hobby). We hebben welgeteld 17 groepen mensen op de foto gezet, dus voor iedereen die een interesse heeft in halloween kostuums van over de wereld, laat het ons weten.

Na al dat heerlijke Japans gaan we lekker fout naar de MacD, want soms heb je genoeg rijst gehad, zelfs wij.