Tazz hate water

Donderdag 5 oktober cradle mountain - lake saint claire
We hebben altijd geleerd dat het spotten van wildlife het beste vroeg in de ochtend, of anders laat in de avond gaat. Dus om 6u 's morgens gaat Arlo zijn wekkertje om een stuk te wandelen. Zuchtend en steunend komt er iemand langzaam in beweging om de ochtendstond heeft goud in zijn mond theorie te bekijken. Rijdend in de klamme camper staan er vlak voor de cradle park entrance borden dat het verboden is voor campervans om er in te rijden. Er van uitgaand dat mijn busje geen campervan is, hobbel ik door de automatisch openende slagbomen. Als er iets niet goed is aan mijn overtuiging, dan komt er wel een flip binnen. Al snel blijkt waarom grote campervans in ieder geval niet naar binnen mogen want de weg wordt smaller en smaller. Kronkelemd door de groene oerbossen gaan we verder en we zien een dikke wollige wombatkont rennen langs de kant van de weg. Waarom moet je naar de cradle vragen jullie? Nou, het landschap, de wandelingen, het weer. Van zon naar mist naar regen naar sneeuw naar zon binnen 24 uur. Dat blijkt ook vandaag wanneer onze bus als eerste wordt geparkeerd bij de laatste halteplaats waar auto's kunnen komen. De heenwandeling biedt uitzicht op een prachtig landschap. De terugwandeling biedt uitzicht op mist. De Duitser die ik dan tegenkom wil een lange wandeling maken en genieten van het uitzicht. Ik hoop dat ie nog iets anders dan dikke soep heeft gezien.

Verderop kun je nog meer wandelen langs een rivier in plaats van een meer en omdat ik van afwisseling houd en er nog steeds weinig activiteit is, (onze Australische medemens is lui, net als britten en amerIkanen zie je ze niet voor 10 uur echt actief worden) is het tijd om hier ook weer de benen te strekken. In de rivier zit geen platypus, alleen maar weer een wallaby die je aanstaart. De omgeving is wederom uitzonderlijk mooi. Na deze excursies het tijd om terug richting huis te gaan en onderweg komt de eerste buslijn bus langs die de eerste club mensjes af gaat droppen voor een actieve dag in de cradle.

Omdat de kans op tasmaanse duivels in het wild heeeeeel klein is, besluiten we naar Devils @the cradle te gaan. Sinds 1996 wordt de tasmaanse duivel popupatie ernstig bedreigd door een besmettelijk soort kanker, waar door het aantal van deze diertjes in het wild drastisch verminderd is. Er is geen cure voor. Voor het educatieve gedeelte volgt nu wat info over de tasmaanse duivel. Tasmaanse duivels zijn buideldieren die alleen op Tasmanië in het wild voor komen. Ze zijn ongeveer 40cm hoog en zijn aaseters. Ze knabbelen daarom ook graag aan roadkill en vallen daardoor helaas vaak zelf ook ten prooi aan auto's. De mama devil heeft zo'n 20 tot 40 baby devils in de buidel, die zo groot zijn als een rijstkorrel. Ze heeft maar 4 tepels en dat is waar de jongen naar toe gaan. De 4 snelste/ sterksten zuigen zich vast aan een tepel en de rest overleeft helaas niet. De bekendste Tamaanse duivel is Taz en die kan als een wervelwind draaien en zegt "Taz hate water". We weten dus ook dat een tasmaanse duivel niet van badderen, douchen of regen houdt. Het idee van bovengenoemde parken is om een voldoende grote populatie gezonde duiveltjes te houden om deze evt in het wild uit te kunnen zetten om de boel te herpopuleren (ik denk dat dit een woord is) mocht de wilde populatie door de eerdere besmettelijke tumorziekte worden uitgeroeid.

Naast de tasmaanse duivel wonen er ook nog quols in het parkje. Ook buideldieren die graag vogels en padamelons als diner zien. Een soort quol heeft stipjes, de andere niet. Daarom zijn er dus twee soorten.

Tasmanie laat zich vandaag van haar natste, koudste kant zien want het regent, hoost, plenst en het is nat. De ruitenwissers draaien overuren en stoom zit aan de binnenkant van de ramen. In dit weer is niets leuk. Daarom wordt onze reisdag langer. We slaan vanwege lange reistijd een halteplaats aan de westkust over en rijden het pitoreske Queenstown voorbij. Queenstown is een dorp dat ontstaan is door en kopermijn. En koper win je met behulp vam onder andere chemicalieen. Gevolg: de hele omgeving is dood gegaan. Het dorp wordt omringt door kale bergen die geel/rood gekleurd zijn. Zonder struik, boom of iets ademends. Door de regen zijn er wel heel veel watervallen te vinden. Na het nodige klim en bochtenwerk rolt de weg door een nationaal park franklin gordon wilderness. Groots in oppervlakte en hoeveelheid water, ook zonder de regen van vandaag.

Hier aan vastgeplakt zit een volgend park. Lake saint claire. Dit wordt onze pleisterplaats. Omdat we allemaal nog steeds wat ziekig/zwaar verkouden zijn, en omdat er -2 is voorspeld,besluiten we nog een in een huisje te gaan slapen, ipv de camper. Soms moet je jezelf Tracteren. We weten nog twee gratis cappucino uit de kamerprijs onderhandelingen te halen (score) en dan kunnen we genieten van de warmte van een welbekende tasmaanse gaskachel met stand uit of hittegolf in de woestijn. Heerlijk!

Vrijdag 6 oktober lake saint claire - mount field
Na ons heerlijk te goed hebben gedaan aan het ontbijt buffet, hebben we genoeg energie opgedaan om een walk te gaan doen. Walk is een groot woord voor een paar kilometer langs een meertje lopen maar onze gemiddelde activiteitsscore is tijdens deze reis redelijk laag. Dan wordt een rustig loopje langs een meer al snel een walk. De loop concentreert zich om een stukje meer dat platypusbay heet, dus dat beloofd veel goeds. Het kan ook een Japanse ervaring zijn dat overal herinnert wordt aan die ene zwarte beer die ooit is gezien, maar dat die encounter vervaagd is tot mythe. Het enige dat er aan herinnert, zijn de namen van het pad en het feit dat er alarm bellen voor beren hangen. In dit geval is de loop genoemd naar de platypus, dus ooit moet er hier eens zo'n beest gezien zijn. Of een stok die er op leek.

De van te voren gekochte draagzak voor medium zware kinderen kan ook dienst bewijzen. Kind spartelend in de draagzak, want standaard wil kind niet meewerken. Als ze dan in de draagzak zit, valt mevrouw direct in slaap! De wiegende beweging van elke stap is zo rustgevend dat ze direct weg is. Dat, of van pure uitputting en ontbering is ze blij dat ze eindelijk een beetje rust heeft. Draagzak is dus een goed idee.

De omgeving is prachtig want er zijn bomen, papegaaien, bergen, water, andere planten. Maar geen platypus. Het blijft bij de naam van het pad. Na ruim 2 uur wandelen zijn we bij het beginpunt, stappen we weer in onze camper en is het tijd om verder te tuffen. Op weg naar Mount field.

Mount field staat bekend om de vele prachtige watervallen en om de vele dieren die je ook hier weer kunt spotten. In mount field aangekomen blijkt er nog precies tijd voor een wandeling naar een zo'n waterval. Slechts een klein half uurtje lopen, op een rustig tempo. Er kunnen hier ook platypus (vogelbekdier) zijn, dus terwijl we langs het stroompje door het bos wandelen, letten we goed op. Geen geluk wat platypus betreft, maar wel een spotted-tail quol (geen trol)! Dat is een buideldier, zo groot als een kat, slank gebouwd en met een lange staart. Zoals de naam al doet vermoeden heeft hij stippen over zijn hele lijf. Deze is erg entousiast aan het kijken naar een raaf. Daar ziet hij wel een lekker hapje in. Overigens ziet een quol een lekker hapje in alles, het is de Chinees van het Tasmaanse dierenrijk: alles wat beweegt is eetbaar! Mits het niet groter is dan een wallabi want dat kan een pijnlijke ontmoeting zijn.