Auto, bus, vliegtuig 3x, taxi, auto

woensdag 12 juli Appeltjesdorp naar Brussel

De kids warenal een paar dagen vrij van school. Tru mocht nog werken tot 12u.

Ondanks de vele voorbereidingen die al getroffen waren, rende Arlo als een kip zonder kop rond om alles nog verder af te ronden, laatste spulletjes te pakken, het huis verder opruimen. Om 12 u voegde Tru zich ook bij deze leuke activiteit. Traditiegetrouw worden allerlei meuk en verzinsels extra in de tassen gegooid want stel dat dat nog eens handig is. Natuurlijk worden, ondanks zorgvuldige planning ook genoeg belangrijke dingen vergeten. Uiteindelijk, om 17u stapten we in de auto, om te beginnen aan een nieuw avontuur…op naar Costa Rica, met als eerste tussenstop Brussel.

We wilden eigenlijk semi gezond bij de la place iets te eten scoren. Maar kennelijk waren ze niet voorbereid op zoveel drukte en konden ze de stress niet meer aan. Eigenlijk stonden er twee stagelopers die nul aandacht aan ons schonken en daarna verkondigden dat allerlei zomeraanbiedingen niet meer beschikbaar waren. Genoeg is genoeg. Dan maar de gebruikelijke hap, voordat je gaat vliegen. McD, de kids waren er niet rouwig om. In Brussel aangekomen is het hotel snel gevonden. We dumpen de spullen en daarna mag de auto worden gedropt op vliegveld Brussel. De parkeerplaats is gereserveerd en ook snel gevonden maar als voetganger daar weg komen is moeilijker. Dan mag je door de arrival en vertrek terminal om vervolgens ergens via bussen en taxistandplaatsen een stoep te zoeken die je kunt nemen om terug te lopen. De expeditie duurde een ruim uur waarna blijkt dat de kids nog niet kunnen slapen omdat het traditioneel leuk is om elkaar een beetje te plagen en wakker te houden. De ouders splitsen zich op om allebei 1 kind te bewaken en dan kunnen we slapen. Het is inmiddels 22.30 en de vlucht gaat om 7 uur. Opstaan om 4 uur betekent een heuse minder dan 6 uur slaap. Nu doen de kinders stoer maar ervaring leert dat ze in de ochtend na zo een korte nacht veranderen in emotionele killerapen.

Waarom Brussel? Schiphol wil ons niet meer getuige de ruim 50% hogere vliegticket prijzen. Waar de Duitsers en Belgen ons vervolgens met open armen ontvangen.

Donderdag 13 juli

Biebbiebbieeep..irritant wekker geluidje gaat (nee hoor, het was een speciaal voor 4 uur opstaan uitgezocht liedje dat een vrolijke noot geeft aan het heerlijke vroege begin van de dag) en wel om 4u s morgens. Met duffe hoofdjes opstaan en naar de shuttle van het hotel die ons naar Brussel luchthaven brengt. Buiten staat al een groepje vroegvliegers bij de shuttle bushalte reikhalzend te staren naar potentiële bussen die hen en hun bagage meeneemt naar de ozo verdiende aanlokkelijke vakantiebestemming. We hopen voor ze met de kennis van nu dat het niet Rhodos is want dat schijnt volledig in de brand te staan.

Eerst van Brussel naar Madrid, dan naar Panama en als laatste naar San José, de hoofdstad van Costa Rica. Niet dat plaatsje ergens in Amerika, of Mexico. Daar liggen vast ook wel een paar San Josées.

De eerste vlucht leverde teleurgestelde gezichtjes van de dwergen op want er waren geen film schermpjes. Dat was al eerder uitgelegd maar vergeten want de hebberige mini’s wilden 12 uur achter elkaar filmpjes kijken. Gelukkig duurt een vlucht naar Madrid kort en konden we, voordat het vliegtuig uit elkaar werd gesloopt door onze hooligans naar de lange vlucht met schermpjes. Om daar te komen mochten we plaatsnemen in een treintje van terminal A naar S (om gewoon B te gebruiken is te logisch).

Iberia brengt ons entertainment voor groot en klein. Het eten is van gemiddelde kwaliteit en er is gemiddelde beenruimte aanwezig. De kleine mini koos ongeveer 6x voor Barbies zeemeerminnen party film. De gemiddelde mini koos voor een meer griezelig arsenaal aan films, zoals Hotel Transsylvanië. De grote mini keek naar I Wanda dance with somebody en iets met magic Mike. De grote grote keek naar the champions en naar all time favoriet, little miss sunshine. Als tussenstop om te slapen kon dungeons [e-38] Dragons worden ingezet. Dit Hollywood gedrocht zorgde inderdaad voor dichtvallende ogen zonder het gevoel te hebben iets te hebben gemist.

Panama stad, ze zijn er! Oh toch niet. Nog 1 te gaan van Panama naar Costa Rica. Copa airlines verwelkomt ons aan boord waar Tru apart van de kinders komt te zitten en arlo wordt overgeleverd aan de meiden.

In de avond kwamen we aan in SAN José, waar alles super snel verliep. Niet uren in de rij voor de douane en de bagage kwam precies van de band rollen toen wij daar aankwamen. Na een korte taxi rit was het nog even uitvogelen welk huisje het nu precies was. In Costa Rica hebben ze namelijk niet echt adressen. Er zijn wel straatnamen, soms. En huizen hebben namen. Maar, na een belletje met de eigenaar konden we binnen stappen en gaan slapen.

Vrijdag 14 juli

Het blijkt dat de Costa ricaanse wc’s in de praktijk echt geen wc papier kunnen verteren en onze eerste verstopping die wij zelf veroorzaken is een feit. De heer des huizes gaat gewapend met soda, azijn, een borstel en een plunger aan de slag. Blijkbaar doen Europeanen en Amerikanen dit wel vaker. Tijd voor een heerlijk tico ontbijt, met rijst en bonen (gallo pinto) uiteraard, lekker fruit, eieren (in Latijns Amerika ontkom je niet aan eieren) en echte bananen. Onderdeel er van is ook sap van inheemse vruchten die door de ouders wordt gewaardeerd maar door de kinders argwanend wordt aangestaard.

Om 9 uur is het tijd voor levering van de huurauto. Yes, het is een reeds eerder gebruikt exemplaar waarbij intensief het lakwerk van de auto voorzien is van nieuwe accenten. Elke kras die je zelf eventueel zou maken valt dan niet op. Deze geste waarderen wij zeer.

Eerst het papierwerk en dan wat rondjes om de auto om alle krassen op het mooie papier aan te duiden. Daarna de uitleg van de autoverhuur meneer. Road is really high, Lots of curves, high fall without railing. Watch out for motorcycles, they are crazy. Later blijkt dat deze motor rijders betrokken zijn bij 80% van de dodelijke slachtoffers uit het verkeer zijn motor rijders die vaak in het donker over honden, boomstammen struikelen of in potholes belanden. Bemoedigende woorden waarmee we aan de slag kunnen gaan.

Op naar de eerste stop, wat op ongeveer 3uur rijden van SAN José ligt. San Gerardo de Dota. Een gebiedje, vlak naast Los Quetzalos. Bekend vanwege de grote populatie Quetzals. Een prachtige groene vogel met fel rood en een nogal overdreven lange staart.

De enige zaken die ons kunnen tegenhouden is dwars door San José rijden en dan de bergen in met alle gevaarlijke activiteiten die daarbij horen. Geen probleem. Onze route gps vriend waze stuurt ons via creatieve routes langs allerlei files waardoor de geplande stop bij een grote supermarkt niet door kan gaan. Gelukkig zijn er in de bergen kleine mini supermarkten die qua prijsvorming niet onder doen voor de lokale spar supermarkt in Nederland waar we in kunnen slaan. Geld lichter maar zwaar in rijst, bonen en andere lokale delicatessen kunnen we de afslag naar het bergdorp nemen. De weg wordt al gauw avontuurlijk en daalt scherp en hobbelt goed. De remmen van de auto worden getest en blijken nog fatsoenlijk te werken. Uiteindelijk doemt onze bestemming voor ons op nadat we eerst verkeerd bij een hotel staan en vertwijfeld een local om hulp smeken.

Het huis ziet er zo uit als op de foto’s en blijkt een waar plaatje waar de bovenverdieping wordt ingenomen door de kabouters. Beneden laten grote glazen ramen een uitzicht op de bossen en onderliggende rivier zien.