Keeeeeeeeeeep town

Woensdag 4 sept 2013
Aha, vakantie! We weten allemaal wat dat betekent! Uitrusten, luieren, niksen, liggen, zonnen, omdraaien als hoogtepunt op de activiteitenkalender. Ach nee, het is om 5 uur opstaan, om op tijd op Schiphol te kunnen zijn voor de vlucht. Vorig jaar zeiden we dat we niet weer vroeg zouden vliegen en daarvoor vroeg moeten opstaan. Nee, deze keer vertrekken we nog een half uurtje vroeger. Het tuig krijgt nog een knuffel en belooft met een miauwtje dat ze het huis niet gaan slopen. De taxi is op tijd en we kunnen naar de NS. Het geel blauwe monster is zowaar ook op tijd en brengt ons voorspoedig naar Schiphol (zie je, het kan wel!). De grootste uitdaging zijn de smalle deurtjes en het gangpad waar je niet tussendoor past als volgepakte toerist. Maar ook deze logistieke horde wordt genomen. Op het vliegveld is de vraag van de dag: komen Trudy en Aaltje mee? Arlo mag sowieso mee want hij heeft duur gedaan en zelf een ticket gekocht. Eigenlijk is het meer zo dat maar twee kortingstickets beschikbaar zijn en ik het kortste strootje had getrokken. Sterker nog, Arlo mocht niet eens mee doen met strootjes trekken. Met klamme angsthandjes zitten de twee lijdende voorwerpen op de bankjes te wachten op het verlossende woord van de dames bij de check in balie. Mochten ze niet mee komen dan hebben we wel een probleem aangezien Tru mijn tandenborstel in de tas heeft. We leggen dit natuurlijk uit aan de check in dames die begrijpelijk knikken en delen in ons probleem. Iedereen begrijpt dat een cruciaal reisinstrument zoals een tandenborstel dermate belangrijk is dat daarover niet lichtvoetig gedaan kan worden. Het is van het allergrootste belang dat iedere reiziger de eigen tandenborstel mee kan nemen op reis. Deze tactiek werpt dan ook zijn vruchten af want het verlossende woord is er en iedereen kan mee in de vliegende kist. Na de verplichte body scan waar je in het hokje gaat staan alsof je met je handjes in de lucht van de achtbaan gaat, hobbelen we het vliegtuig in. Het vliegtuig heeft wat veranderingen ondergaan ten opzichte van vorig jaar en deze keer is het vliegtuig ook onderwerp van onze experimentele drang. Over het eerste: we zien dat het in flight entertainment systeem minder films bevat. Waar we vorig jaar een selectie konden maken uit ruim 100 films, is deze nu beperkt tot enkele tientallen. De nieuwste films zijn allemaal slecht, hoeveel bagger kun je maken Hollywood en uiteindelijk valt de selectie voor mij op de volgende vier kunstwerkjes:
- Django Unchained: we beginnen met het betere schietwerk in western stijl. Quentin Tarantino is op dreef in dit verhaal en blaast zichzelf nog op met een portie dynamiet in de film, we beginnen goed.
- The Hobbit: Een boekje van 200 bladzijden in drie films van 3 uur verfilmen. Dit wordt een lange zit. Er doen weinig hobbits mee, wel een stel semi wilde dwergen en weer moeilijk kijkende elven. Het kan er mee door, maar de ogen vallen tijdens het introducerende uur wel dicht.
- Skyfall: na die hobbits is het tijd voor James Bond die de wereld redt. Hij schiet, er zijn helikopters en ontploffingen, wat wil je nog meer.
- A good day to die hard: het plot is niet zo best in deze die hard film deel 5. Gedurende het intrigerende verhaal over ontploffingen, foute Russen en helikopters (alweer!) blijft het gevoel van het incomplete plot in mijn achterhoofd spelen. Bruce wint wel weer en dat is altijd goed.
Het experiment bestaat uit het van te voren selecteren van een speciale maaltijd. In dit geval gaan we hindoe vegetarisch. Hindoes houden klaarblijkelijk van rijst met kruidnagelen en krijgen daar een zakje anijssnoepjes met wat minty smaak bij om dit weg te spoelen. Ook krijg je een broodje met oude kaas i.p.v. kip of eiersalade. Positief punt is dat je je eten voor de meute krijgt. Aan te raden dus voor mensen met honger en voorliefde voor kaas en kruidnagelen.
Kaapstad vliegveld komt in zicht en nadat de wieltjes iets te hard in aanraking komen met het vliegtuigasfalt staan we binnen 30 minuten met onze bagage bij de autohuur (hoor je dat Schiphol? We vertellen er natuurlijk niet bij dat we de enige binnenkomende vlucht op dat tijdstip waren). Niemand probeert ons een extra verzekering aan te smeren (waarschijnlijk waren ze zelf heel erg moe en stond scoren op commercieel vlak niet meer zo hoog aangeschreven). Rijden doen ze in Zuid-Afrika aan de linkerkant, dus het schijnt dat we ons daar ook aan moeten houden, zelfs na een uurtje of 11 opgevouwen in een vliegtuigje zitten.
Zo even bijkletsen door Aaltje. Jullie hebben ondertussen van Arlo gehoord hoe het ging tot dusver. De eerste kennismaking voor mij was een geweldig uitzicht op verlicht Kaapstad (het was inmiddels een uur of 11 dat we in de auto zaten. Dank aan de Tom Tom voor de goede uitleg (wel een beetje raar accent, we vragen ons nog steeds af waar keeeeeeeeep town ligt). Onze gasthuis hadden we direct gevonden aan de rand van de tafelberg. Dat zagen we overigens pas de volgende morgen, bij aankomst was op de plek van de berg een donker zwart gat te zien. Werkelijk een schitterend uitzicht (dan hebben we het over de volgende morgen, nu zagen we nog niks). Onze gastheer Gunter zag ons aankomen en stond al te wachten. We hebben uitleg gekregen over wat wel en niet doen in Zuid-Afrika en speciaal in keeeeeeep town. Een rugzak is een no-no en niet omdat het volgens de mode niet kan. Een rugzak bevat namelijk interessante, dure dingen volgens Afrikaanse folklore. Wanneer je een rugzak om hebt, kun je er zeker van zijn dat je op een gegeven moment een gedeelte van de inhoud af moet staan aan iemand met een mes of gun. Nederlander als we zijn, zijn we natuurlijk zwaar teleurgesteld, want bij alle activiteiten die we ondernemen hoort een rugzak. Een rugzak om de pakjes drinken en de boterhammetjes in te doen, want zonder kunnen we niet. Wat moet je dan wel meenemen vraag je je radeloos af? Een boodschappentas, linnen bij voorkeur. Je kunt namelijk niet zien wat er in zit en iedereen in Zuid-Afrika heeft deze onder de arm. Het lijkt er dus op dat de linnen tas een van twee dingen kan betekenen: er zit niks interessants in deze tas of pas op: deze tas bevat een dikke gun en blijf er af want ik gebruik hem. Overvallen word je in ieder geval niet.
Nog een paar dingetjes over Keeeeeeep town. Je auto parkeer je en laat je leeg achter. Doe je dit niet, dan zorgt iemand anders er voor dat je je auto leeg aantreft. Mensen houden van opgeruimde auto’s, zo zijn nu eenmaal de regels. Keeeeeeep town centrum is relatief klein en het centrum spreidt zich uit rondom de Tafelberg. Verder daar omheen vind je de voorsteden en de welbekende slums. De weg van vliegveld naar centrum staat er vol mee. Hoe poëtischer en welklinkender de naam van een buurt, hoe armzaliger de plek. Keeeeeeep town bestaat voor 90% uit buitenlanders, wat onder buitenlanders valt is nog niet bekend. Of dit vooral Europeanen of Afrikanen zijn is nog een raadsel. We zullen verder onderzoek doen. Een feit is wel dat door de hoge graad buitenlanders in de stad, het Engels een ratjetoe is geworden waar uitspraak er niet toe doet.
Na deze geruststellende woorden gingen we richting bed en hebben we goed geslapen.

Donderdag 5 september
De volgende dag naar de winkel boodschappen inslaan en dan de koffers in de auto en op naar De west coast national park. Onderweg in een land krijg je vaak lokale gewoonten mee die een relatie kennen met de cultuur. In lawaaierige landen zoals Zuidelijk Europe (olé en mamma mia), Midden-Amerika (ola gringo) en Vietnam is de claxon heilig. In Zuid-Afrika zijn dit de waarschuwingslichten. Je kunt ze voor vele doeleinden gebruiken. Een bedankje wanneer je iemand hebt ingehaald die voor jou op de vluchtstrook gaat rijden; pas op, mijn auto is stuk; ik weet het niet meer waar ik naar toe moet; ik ben zo dronken als maar kan, rij met een boog om mij heen; en vele andere variaties. Nadeel is dat je niet van te voren weet waar deze lichtjes op duiden. Pluspunt is, de wegen zijn recht en relatief vlak en goed onderhouden.
Ik hoor jullie zeggen, waarom West coast NP? Wat is daar te doen? Ik ken het niet uit de standaard reizen naar Zuid-Afrika. West Coast NP staat bekend om de bloemetjes die een uitbundig bloeiend festijn geven in de maanden augustus en september. Ook kent het park een schare aan diertjes die men kan bekijken en vooral vogelaars kunnen hun hart ophalen. Daarnaast zwemmen walvisjes langs de kust. Voordat iemand zegt wat speciaal: de walvis zwemt voor de hele Zuidafrikaanse kust langs, je kunt hem niet missen. Voor het bloemetjesfeest is een apart deel van het park aangewezen, dat enkel open wordt gesteld in de betreffende maanden. De gravelpaadjes in het park kun je zelf rond rijden wat natuurlijk een element van avontuur toevoegt na alle rechte gladgestreken wegen. In het park spelen we het welbekende spel: ken uw toerist. Amerikanen zijn klein en rond met rare combinaties aan kleren, Fransen hebben een lang uitgestreken gezicht en kunnen niet autorijden en kijken verontschuldigend achterom wanneer ze de auto midden op de paadjes neerzetten om een foto te maken maar doen de autodeuren niet dicht zodat je niet om de auto heen kunt. Overigens stappen Fransen ook uit de auto, ondanks de bordjes die elke 500 meter aan de kant van de weg staan dat je “asseblief in jou auto blijf.”
We hebben heel veel gezien aan beestjes: kudu, zebra, bontebok, struisvogel, eland, gnoe, schildpadden, mangoest, dertig soorten kippen en vogeltjes. Maar na al dat auto zitten en rijden heb je soms zin om te lopen en dat kan ook. Vlakbij onze overnachtingsstek is een keur aan paadjes met zogenaamde bird hides van waaruit je vogels kunt bespieden. We maken een ronde en zien in het licht van de ondergaande zon een kolonie flamingo’s. Een nadeel van een zonsondergang is het feit dat het donker wordt en nationale parken hebben hetzelfde beleid als onze snelwegen: het licht is uit. Gelukkig is het richtingsgevoel door de TomTom niet aangetast en vinden we in het donker zelfs de weg terug (dat en Tru had een zaklamp mee, en het was nog niet helemaal donker).
De overnachtingsplek is een zelf-catering chalet, mooi oranjig/ oker gestuct, met twee twee persoons slaapkamers en een mooie woonkamer met openhaard.
Het eten bestaat uit boereworst (jawel, zie verslag vorig jaar over boeren en worst: voor mensen die dit niet willen nalezen: deze worst is als een verse worst met extra kruidnagelen: alweer kruidnagelen ja, alweer), maiskolven en gebakken aardappelen uit een pan zonder anti aanbaklaag (met een beitel krijg je die stukjes aangebakken aardappel er wel weer uit). De eerste braai bestaat uit een open haard met enigszins vochtig hout waardoor we soms in de rook zitten. Het effect van verwarmen middels open haard gaat weg wanneer we besluiten dat de deuren en ramen open moeten vanwege de rook. Het leuke hiervan is dat nieuwe gasten in de vorm van allerlei interessante bugs binnen komen. Arlo en Trudy gaan nog even in het donker lopen en Aaltje blijft lekker binnen. Morgen gaan we weer naar onze Duitse vrienden in Kaapstad en gaan we hopelijk naar de tafelberg, afhankelijk van het weer.

Vrijdag 6 sepbember
Ring ring, de telefoonwekker gaat om 06.00u. Vroeg uit de veren om andere beestjes met veren te gaan zien. Het is immers vakantie en slapen kan altijd nog wel. Na een super snel ontbijtje op pad. Door een duinachtig gebied lopen we, terwijl we de wereld om ons heen zien, maar vooral horen ontwaken. Aan het begin van het pad zitten gelijk weer een paar van die rare kippen die lijken op een stel oversized kwartels. We hopen erop om een bat-eared fox (vos met vleermuisoren) te zien, en/ of een Caracal. Helaas die twee, niet, wel sporen van ze (feitelijk kunnen we denk ik daarmee zeggen dat we dat spul wel hebben gezien, sporen tellen als echte beestjes). Vooral veel vogels en wat gerbils en lizards die je tegenkomt.
We zien hier nu een aantal rare beestennamen tegenkomen en wat opvalt was dat enkel de naam van één nader werd toegelicht. De ander behoeven vanuit een educatief standpunt mogelijk nadere toelichting. Vandaar deze passage. Een caracal is een uit de kluiten gewassen kittycat met pluimpjes op de oren en een voorliefde voor alles wat knaagt en vliegt. Het beestje is een natuurtalent in horen, zien en verstoppen, en een stel rondstampende Nederlanders met slechte ogen is geen partij voor een dergelijk schepsel dat zich in het Zuidafrikaanse fijnbos kan verstoppen. De gerbil is een van de prooien voor de caracal, een fluffy rat met een boller lijf en een lange staart. De gerbil is blijkbaar minder goed in verstoppen want die kunnen we wel spotten. We hebben dus hoop voor de overlevingskansen van de caracal. Een gerbil is relatief makkelijk te vinden. We hebben ze alleen niet gevangen en kunnen daarover dan geen oordeel geven.
Rond een uur of kwart voor tien zijn we terug en gooien we nog even een ananas naar binnen. Dan een uurtje terug rijden naar Keeeeeeeeeeeeeeeeeep town.
Voor de rest van de dag staat de tafelberg op ’t program. Met een super steile kabellift/baan gaan we omhoog. Geen idee of het uitzicht mooi was, want ik vond de bergkant veel interessanter. Volgens de Afrikanen was het hartstikke koud boven op de berg. En we zagen ook inderdaad allerlei mensen met bontjassen, mutsen, sjaals, hele dikke truien naar boven gaan. Dus wij wilden niet eigenwijs zijn, en hadden dus ook de fleece-jes meegenomen. Boven op de berg bleek het snikheet. Ongeveer 25 graden. Op de berg hadden we een prachtig uitzicht over de baai, Keeeeeeeeeeep town en de rest van het gebergte. Rock dassies (familie van Klipdassies, die weer familie van de olifant zijn) waren gezellig aan het rondrennen op de keien, en mooie glimmende vogeltjes waren aan het azen op alles wat eetbaar was. De tafelberg is een stukje groter dan gedacht. Wanneer je boven bent gekomen kun je makkelijk twee uur vol maken met rondlopen en staren. Het is dan ook een nationaal park met bijbehorende flora fauna, zoals kikkers, bergbokken, dassies, vogels, etc. Na een welverdiend ijsje (we hebben het rondje op de berg gemaakt) en een bezoekje aan de gift-shop (de dames hebben spullen gekeken, de man was aan het kletsen met een werknemer afkomstig uit Malawi om inspiratie op te doen voor toekomstige reizen) weer met de kabelbaan naar beneden. Ook de vloer van de kabelbaan is erg mooi (watje, er kan je niks gebeuren in de kabelbaan en het uitzicht is eenmalig. Overigens passen er 65 man in een kabelbaan bakje. Om een sardiengevoel te krijgen is het aan te bevelen de tafelberg op een drukke dag te bezoeken).
Nadat we weer feilloos de route terug naar het hotel hadden gevonden, de voorraden weer hebben aangevuld bij de supermarkt, zijn we zo, met onze reiskloffie aan in een Italiaans restaurantje neergeploft. Pizza, pasta, tiramisu en crepes waren heerlijk. Omdat je in Keeeeeeeeeeep town niet leuk ’s avonds kan rondrennen, weer vroeg naar bedje.
Het schema voor morgen is ontbijtje scoren, en dan de omgeving van Keeeeeeeeeeeeep town ontdekken, waar we hopelijk oa pinguins en walvissen gaan zien. Voor zondag staat Robbeneiland geboekt, en maandag rijden we richting Stellenbosch om dat over te slaan. Daarover later meer.