The Chinese connection

Dinsdag 26 september en Woensdag 27 september.
Woohoo, today is the day! Na maanden van voorbereiding is het vandaag zover, we gaan op vakantie! Naar een land hier ver, ver vandaan: We are going to Australia, baby! We beginnen met het al oude recept, rennen door t huis, dan met de taxi, dan met de trein. Alles hetzelfde als voorgaande keren. Er is echter 1 klein verschilletje: er gaat een bijna, maar-nog-net-niet twee-jarige mee op dit grote avontuur. Gelukkig vindt ze t overal leuk, als papa en mama er maar bij zijn, dus dat gaat helemaal goed komen. Er moet nu wel van alles extra mee gesleept worden, een extra klein opvouwbaar campingbedje, een buggy, luiers, kleren en vooral ook veel entertainment voor tijdens de lange vliegreis. Die vliegreis, dat wordt waarschijnlijk een klein beetje afzien, maar dat zal het waard zijn.

We're flying high...
De vlucht, sja, wat zullen we daar eens over zeggen? We vlogen met China Southern, via Ghuangzhou naar Sydney. De eerste vlucht 11 uur, dan 1,5 uur overstap tijd en dan nog 10 uur vliegen.
Vlucht 1 ging hartstikke goed, alleen een half uurtje verlaat vertrokken. Indrah werd kort gekidnapped door buren in het vliegtuig en ze mocht ook uit het raampje kijken. Kidnapping in een vliegtuig werkt alleen niet goed want je kunt de deur niet uit (uitzondering hierop is een dubieuze film met Jodie Foster, maar die filmis uiteindelijk niet te volgen) dus kregen we haar na verloop van tijd weer terug. Normaal volgen hier een paar film-reviews, maar helaas was er beperkt tijd voor film. De films die werden gezien waren van het type disney waar het uiteindelijk goed is gekomen met de getekende poppetjes en diertjes. Dametje vond het hartstikke leuk, had plezier voor 10 met rondrennen door het vliegtuig, maar slapen? Nee hoor, daar beginnen we niet aan. Joepie, we komen aan in Guangzhou. Waarom Guangzhou? Omdat deze vlucht goedkoop was. Ondanks alle horrorverhalen van de welbekende angelsaksiche wereldreizigers en Nederhollanders die alleen van boerenkool houden was 250 Euro per persoon een te mooie besparing om niet te laten liggen. Voor Guangzhou zelf hoef je het niet te doen. De Chinese overheid probeert de argeloze toerist de stad in te lokken maar veel meer dan naar net uit de grond gestampte gebouwen staren kun je er niet doen. Gelukkig hebben wij maar anderhalf uur overstaptijd en kunnen wij niet in de door de overheid gesubsidieerde toeristenvallen stappen.

Vlucht 2. Hadden we gezegd joepie? Er is dus nog een vlucht. Nog 10 uur zitten te gaan. Nog tien uur rondjes lopen, maar eerst onze vrienden bij de check in en douane. In Guangzhou mochten we, vanwege de opgelopen vertraging i.c.m. de korte overstaptijd rennen en haasten voor het laatste stukje vliegreis. Bij de douane was er echter nog een probleem met Indrah haar visa voor Australië. Het was of niet zichtbaar in t systeem of ze werd als een dreiging voor Australie gezien. Gelukkig waren we goed voorbereid en konden we printjes laten zien waarmee good old fashioned paper het weer wint van computer says no. Met de final call kwamen we het toestel ingerend. We hadden verwacht dat we dan onmiddelijk zouden vertrekken. Helaas... er was een probleem...het aantal mensen op de passagierslijst kwam niet overeen met het aantal mensen met een Australisch visum... Over het algemeen is dat een standaardprocedure in China waar vaak niet duidelijk is hoeveel mensen in een gebouw of appartement wonen, hoeveel mensen in een trein of auto passen, etc. Hetzelfde geldt ook voor vliegtuigen. Na ruim een uur toch weer vertrokken. Het humeur van het reizend gezelschap was intussen collectief gedaald. Houd deze vertraging in gedachte want ondanks het feit dat we een uur stil hebben gestaan op het asfalt heeft iets het vliegtuig niet gehaald.

Ook voor vlucht 2 had Indrah besloten niet te gaan slapen. Haar humeur was echter gedropt naar storm niveau wegens slaapgebrek. Nee, neehee, neeeeeee en NEE waren veel gehoorde woorden. Allemaal met een compleet verschillende betekenis. Nee komt vaak na ja. Indrah, wil je een yoghurtje? Jaaa. Oke, hier is je Yoghurtje. Nee. Dit kan natuurlijk ook met appelsap, banaan, sinaasappelsap, etc). Ondertussen maaiend met armpjes, zodat je, voordat je ook maar op de plek van bestemming aan bent gekomen, je al onder een serie van vlekken zit en je eigenlijk al je enige reserve setje kleren moet gaan aanspreken.
Neehee is vaak in de volgende situatie. "Papa, tulen maken! (Betekend kleuren). Wil je kleuren? Ja. Kijk Indrah hier zijn potloden en papier. Neehee.
Neeeeee is vaak het antwoord op of ze eten wil.
En NEE is het standaard antwoord als ze in een autostoel, eetstoel, buggy, op schoot in het vliegtuig, kortom, alles wat betekend dat ze vast moet zitten. En wat gepaard gaat met een potje worstelen. Probeer maar eens een bijna-2-maar-nog-net-niet jarige inzoiets te hijsen. Dat is net zoiets als proberen om een natte paling bij een vol blikje sardientjes te proppen. Bij de landing sliep ze overigens wel want dan ben je moe.

Om terug te komen op de vlucht en china southern. Beenruimte is oke, eten is oke, vooral het chinese spul (geen verplichte omelet!), drinkservice stopt op een gegeven moment. Wanneer je tussen de chinezen zit ruikt het wel erg naar knoflook en visumissues met de daarbij behorende vertraging schijnen standaard te zijn voor vluchten naar australie. De chinese medemens moest dan weer onze zure melkaftreksels verduren. All in all een behoorlijk goede indruk van de chinese efficiency.

In Syney aangekomen met een ruim uur vertraging. Op naar de bagage en naar onze Air BnB. Bij de odd-size ligt de buggy al. Woohoo, score! Maar dan begint de nattigheid. Op een vliegveld je naam omgeroepen krijgen is nooit goed. Het is nooit zo dat je een prijs hebt gewonnen, maar eerder dat je vliegtuig vertrekt zonder je (hier niet van toepassing, we waren net geland) of dat, en hier komt ie, je baggage is er niet. In Australie vertellen ze je dat liever persoonlijk dan dat je een paar uur voor noppes naar een ronddraaiende baggageband kijken en je voor de tiende keer afvragen of die ene overblijvende tas echt niet die van jou is. De tassen hebben een extra nacht in mooi Guangzhou en wij ontvangen 100 ozzie dollars voor het ongemak. Hoe ver ons dat brengt, komen we snel te weten. Morgen rond lunchtijd belt de koerier en komen we de bagage brengen (planning, nu de werkelijkheid nog). Voor nu vinden we het goed want het scheelt weer sjouwen voor nu. Wel opvallend dat dat uur vertraging er niet voor heeft gezorgd dat twee extra tassen nog over dat vliegveld gerold konden worden.

De volgende hindernis, een taxi. Zoals iedereen weet, is de taxi op het vliegtuig, het moment supreme om de achteloze, vermoeide, net aangekomen reiziger te flessen. We maakten nog een grapje dat het niet meer mocht kosten dan 100 ozzie dollar omdat dat alle cash was dat we in handen hadden. En toen rende de meter omhoog. Gelukkig had ik (Tru) een sticker gezien met tarieven. Uiteindelijk zonder al te veel discussie, het juiste bedrag betaald. nee deze taxi, dit is de eerste keer dat ik hierin rij en voor dit bedrijf. Echt gek hoor, knipper-knipper met bruine oogjes. Jaja...
Nu snel naar bed. Omdat onze bagage er niet was, kon de kleine smurf niet in haar eigen slaaptentje, en moest dus bij ons in bed. Ook een leuke reden om niet te slapen. Uiteindelijk overmand door vermoeidheid en wij ook