Deel 4

14 september
Uitslapen!!! Om half acht vertrekken we naar een beschermd gebied van ongeveer 40ha dat gerund wordt door de lokale bevolking. `Het grote doel is om die beesten die zoveel lawaai maken te zien: de indri. Indri's zijn wit met bruine maki's met een klein stompje als staart. Daarnaast hebben ze grote wollige fluffy oren en hebben ze gigantisch lange benen in vergelijking met hun lijf (hmmmm, dat is bijna een beschrijving van mezelf). Daarnaast maakt de indri een geluid dat het midden houdt tussen een brandweersirene, een scheepshoorn en Celine Dion op speed. Ze zijn de grootste maki's die er bestaan en ze leven in kleine familiegroepjes waarbij de mama de weg bepaalt (daarom verdwalen ze ook vaak), en de papa de groep beschermt. Omdat de Malagassy geloven dat de Indri een soort voorvader is, is het verboden om ze te doden. Desondanks zijn er niet zo heel veel meer over en komen ze nog maar op een paar plekken in Madagascar voor (eigenlijk analoog aan bijna alle lemoeren en sifaka's die overal nog maar in kleine gebieden leven). We hebben vandaag geluk, en vinden een klein groepje van drie indri's én ze gingen ook hun ochtend roep demonstreren. Voor iedereen die wil weten hoe dat nu live klinkt: we hebben het live opgenomen (net als bij popstars). Verder hebben we nog weer verschillende kameleons gezien. Het was eilegseizoen voor ze. De vrouwtjes graven een gat in de grond, liefst wel bij een boom of boomstronk. Dan leggen ze de eitjes erin, gooien het gat weer dicht en gaan er vandoor. Dat "ervandoor" klinkt alsof ze wegrennen, maar Kameleons gaan niet zo snel. Ze lopen errug traaaaaaaaaaaaaaaag. Voor de rest hebben kameleons eigenlijk het leven van een kroegtijger: ze hangen een beetje rond, pakken af en toe wat te snaaien en ze kunnen hun ogen onafhankelijk van elkaar bewegen, wat de meeste mensen die een glaasje te veel op hebben ook beter afgaat dan hun nuchtere tegenpool. We strepen de indri aan op ons professionele spotterslijstje en zeggen dag tegen Julian.
Na het bezoek aan dit park stappen we in de auto en gaan we richting Antananarivo. Onderweg nog gestopt bij een park waar ze kameleons houden "voor de voortplanting". De naam van dit park is Peryeras. Ze hebben hier een stuk of 20 soorten kameleons, een berg gekko's, en wat ander spul zoals tenreks, slangen en lemoeren. Het was wel bijzonder om al die dieren te zien, maar wij twijfelen zeer of ze echt iets met de voortplanting e.d. van de dieren doen. Ze vertellen hier nameijk helemaal niks over en als je er naar vraagt dan komt er ook vrij weinig uit.
Ook hanteren ze de dieren teveel. De kameleons worden veel opgepakt en kunnen ook door de toeristen worden aangeraakt. Elk hokje wordt open gemaakt om de dieren te pakken. We hebben verschillende keren aangegeven dat ze niet opgepakt hoeven worden, maar de gids begreep ons kennelijk niet zo goed. Wij denken dat het vooral is om veel geld te verdienen en misschien wat dieren te verkopen als huisdier.
Ons advies voor dit park: snel langsrijden, vooral niet naar binnen gaan.
Aan het einde van de middag zijn we aangekomen in Tana. Onderweg nog veel locals gezien die stenen aan het maken/ bakken waren. De boeren verdienen in de zomer geld aan het verbouwen van rijst en in de winter maken ze bakstenen van de klei uit de rijstpaddies. Voor degene onder u die niet weet wat een paddie is: het is iets compleet anders dan een paddo. Een paddie is een veld om rijst in te verbouwen, ook wel sawa genoemd. Alleen kunnen Amerikanen sawa niet uitspreken, dus noemen zij het een paddie of field.
In Tana lopen we nog een klein rondje door het oude stadscentrum ondanks de waarschuwingen van Andry dat het dangerous is. Een kunstenaarscentrum blijkt niet dangerous en ook het illegaal foto's maken van het presidentiele paleis leidt niet tot gevangenschap. Sinds de in 2009 uitgevoerde coupe is het namelijk verboden om foto's te maken bij officiele regeringsgebouwen en dit wordt aangegeven door strategisch geplaatste bordjes waar een camera op staat met een streep er door. Er is echter altijd wel een of meerdere problemen met dit soort bordjes. Of ze staan op de verkeerde plek ("ik zag ze niet") of de rode streep is volledig vervaagd waardoor het een bord lijkt te zijn dat juist zegt "verplicht te fotograferen". De markt van Tana blijkt van een ander kaliber dan de eerder bezochte markten in het land. Hier laat ook de armoede van het land zich zien wat een van de moeilijke dingen is die je meemaakt in Madagaskar. Veel bedelaars lopen met de witte reus en blauwoog (je valt nogal op als enige blanke in de meute)mee in de hoop om wat geld te krijgen voor eten.
Na nog een tijdje ronddwalen, eten we wat in een restaurantje met een zeer goed sappie voor Tru er bij. Daardoor wijken we af van onze routine: een grote cola per avond bij het eten wegdrinken (sja, een liter kost 3500 tot 4500 Ariary in een restaurant, een klein flesje 2500: wat kies je dan als echte Nederlander?).
15 september
Lange rijdag, Arlo is wat ziek omdat hij "the money" onderhanden heeft. "The money" heeft echter als nadeel dat het voordat het in onze handjes komt al via veel verschillende personen is gegaan. Deze mensen hanteren "the money" met vieze handjes, waardoor allerlei bacterie kolonieen een knus huisje vinden op "the money". Het resulteert in vieze verfrommelde briefjes die bruinzwart uitslaan. Door het hanteren van deze briefjes kun je zelf, wanneer de handen onvoldoende worden gewassen, ziek worden. De algemene benaming voor deze ziekte is traveller's diarrea, oftewel beriberi, montezuma's revenge, etc. Hier in Mada noemen we het "the money" race.
Vanaf het vertrek vanuit Tana wordt Andry gewisseld voor zijn broer Hoby (spreek uit Hoebi). Hoebi blijkt een kletsgrage Malagasy die veel dingen vertelt over het land en het dagelijkse leven. Een baken van informatie die de lange dagen in de auto nog langer kan laten lijken of de tijd juist doet vergeten. Je weet nooit zeker hoe het uitpakt met mensen die lang van stof zijn (ja he Arlo? Jaaaaaa).
Onderweg in de auto van Tana naar Antsirabe ben je (als je wakker bent) getuige van mooie uitzichten over het centrale hoogplateau van Mada onder andere ingevuld met rijstvelden, bossen dorpjes en veel mensen. De weg neemt in Mada een belangrijke rol in van het dagelijkse leven. Veel mensen wonen direct aan de weg. Dorpjes zitten vastgeplakt aan de weg met als gevolg dat het dagelijkse leven zich aan de weg afspeelt. Zebukarren rijden rond, kids spelen rondom de weg, mensen lopen van dorp naar dorp (school, werk, ...) en het verkeer raast hier langs, resulterend in veel claxon geluid. Positief is de behoorlijk goede asfaltering van de RN7 weg die zich kronkelend een weg baant door het centraal hoogmassief (voor iedereen met een zwakke maag, mensen die snel last hebben van wagenziekte of last hebben van "the money" race, levert dit uitdagingen op).
Onderweg worden we in een toeristtrap gelokt. We gaan naar de gemstone store in Antsirabe, een winkel met allemaal mooie stenen. De deuren worden zwierig open geswieperd. hartelijk worden we begroet en we krijgen gelijk stenen in de hand gedrukt. We voelen al nattigheid. Dan krijgen we een korte rondleiding met wat uitleg over wat voor stenen in Madagaskar voorkomen. Ze hebben mooie grote voorbeeldexemplaren liggen (beetje extra nattigheid). Dan gaan we een hoek om en liggen daar 6 grote schildpadden, keurig op een rijtje voor een berg stenen. Daar mogen we zoveel uitpakken als we willen (moesson!). Over het algemeen krijg je nooit zomaar dingen, zonder dat ze iets terug verwachten.....Dus we duiken niet gretig in die berg. En ja hoor.... dan staan we opeens in een winkeltje. Prachtige stenen, geven we eerlijk toe maar ja, we hoeven ze niet. We zijn zelfs nog een beetje op zoek naar een goedkoop exemplaar, maar dat is er niet echt. Je bent toch minimaal 40 euro voor een beetje steen kwijt. Ook bij de sieraden ligt niks van ons gading. Dus we gaan maar weg. Zwijgend worden we weer vrijgelaten uit de val, de deur die zo zwierig werd opengezwierd wordt nu zo gauw we buiten zijn achter ons dichtgegooid.
De markt in Antsirabe biedt andere uitdagingen. Dit is geen tourist trap. Er komen eigenlijk weinig tot geen toeristen. Wel zijn ook hier weer de bedelaars te vinden die om geld vragen. Sommige lijken het echt nodig te hebben en krijgen een bijdrage uit de Nederlandse schatkist. Het is verstandig om altijd een paar kleine biljetten op zak te hebben voor dit soort gelegenheden. Ook op deze markt is er weer van alles te koop, van groente en fruit tot vlees, van kinder speelgoed, naar specerijen en weer terug naar potten, pannen, kleren en schoenen. De kinderen zijn hier wat minder fotogeniek, de meeste durven niet op de foto. Omdat Madagaskar een heel arm land is, verkopen ze op de markt tweede hands kleren en schoenen. We vragen ons af of dit de inhoud van de humanitas bakken is.
Het plan is om van Antsirabe naar Ambositra te gaan om daar de handicraft capital van Mada te bezoeken. We vallen echter beide in slaap en de gids en chauffeur rijden ons in een keer door naar het Ranomafana National Park. Op de terugweg kunnen we nog langs deze (potentiele) tourist trap. Het hotel is welkom, het hotelbed nog welkommer of welkomer of is het meer welkom. Lang slapen om de volgende dag fit te zijn voor de jungle!

16 september
Vandaag wordt een wat zwaardere dag, we gaan namelijk hikken in de jungle. De gids is weer een klein mager mannetje, zoals dat hier hoort. Hij heet Adrien. Het plan is om 5km in de jungle rond te lopen. Eind bestemming is een soort kamp waar we de nacht in een tentje gaan door brengen. 5 kilometer lijkt niet zoveel maar in de jungle gecombineerd met het nodige heuvelwerk maakt het een iets grotere uitdaging dan de gemiddelde avondvierdaagse wandeling.
Omdat we toch ook een beetje lui zijn hebben we de hulp ingeroepen van een aantal sjouwers. Zij brengen de spullen voor het kamperen en de spullen voor het eten alvast vooruit. Dit houdt in dat vijf mannetjes op slippers en blote voeten met onze tassen en tenten over het pad rennen.
Ook Adrian is een hele capabele gids. De gidsen hier zijn ware biologen die elk plantje en diertje in het bos kennen. En ook waar de plantjes goed voor zijn, waar de lokale bevolking ze voor gebruikt, Malagassy, Latijnse en Engelse naam. En van de dieren weet ie ook alle namen, waar ze voorkomen, wanneer ze zijn ontdekt, wat ze eten etc etc. Zelfs de dieren die erg moeilijk te vinden zijn, zoals leaftailgecko's (gekko's die eruit zien als een verdord blaadje), kameleons en treemoshgecko's (gekko's die de kleur hebben van boommos)
De tocht was verder niet super zwaar, maar wel veel heuvel op heuvel af. En na 6uur lopen ben je wel echt moe!
We kunnen overigens iedereen aanraden om een keer een wandeltocht door de jungle te maken. Zoveel verschillende bomen, planten, insecten, vogels, kleuren, bloedzuigers, muggen, malaria, uitdroging, regen, planten met weerhaken, wespen, etc.
Tent opzetten is het devies (onder een afdakje want als er regen komt heb je nog een extra dakje voordat de moesson bui op je tentdakje terecht komt. Het kamp wordt frequent bezocht door magoestjes, kleine rooofdiertjes die weten dat er nog wat te snaaien valt bij het kamp. Deze mangoestjes hebben een dikke pluimstaart en zijn roodbruin met zwarte strepen. Tegen de avond gaan we nog weer op een nachtwandeling, terwijl Hoebie bezig is ons eten klaar te maken. Tijdens de nachtwandeling eigenijk niet heel erg veel gezien, behalve een aantal kameleon's, een paar kikkertjes en een bosrat. Wat Tru hier vergeet te melden is dat een van de kikkers een soort van stekels en nepblaadjes op zijn pootjes had. Dat maakt het een zeer uitzonderlijk kikkertje dat ook na bereiding als kikkerbilletjes nog steeds herkenbaar is. De nachtwandeling duurde zo lang dat we zo ongeveer de halve afstand terug weer hadden afgelegd. De initiele 5 kilometer lopen werden er uiteindelijk dus wat meer. Tussendoor pakten we even een korte pauze bij het kamp om een gestreepte civetkat te bekijken die op de geur van het eten afkwam.
Het eten dat Hoebie heeft gemaakt is super lekker. We krijgen zebu (zebu is een koe maar dan met een bult tussen 'n schouders en hoorns van 60cm lang), patatjes en geflambeerde banaan (geflambeerd met lokale rum wat een zeer belangrijke positie heeft in de Malagassy cultuur: hierover volgt nog wel een ruimere uitwijding in een separaat hoofdstuk).
Wat opvalt hier is dat je met eten altijd moet kiezen tussen groenten, rijst, aardappels of patat. Als we zelf kunnen kiezen, dan kiezen we voor groenten, maar dat kan niet altijd.
Met het geluid van de cicaden gaan we slapen. Errr, ik dacht dat het regen was die tegen het dak van ons afdakje kwam. De volgende dag zouden we tijdens de wandeling weten waarom het regenwoud REGENwoud heet.

17 september
We worden gewekt door de vogels en door het feit dat we nodig naar de wc moeten. De wc is een gat in de grond met een houten hokje erom heen. Maar werkt prima (alleen moet je niet naast het gat mikken). De meeste Malagassy hebben zo'n soort wc. De meeste huizen hebben namelijk geen stromend water.
Het plan van vandaag is om weer terug te lopen en vervolgens in een ander deel van het nationaal park een rondje te maken. Daarom lopen we nu ook een stukje sneller. Gisteren was het weer ons goed gezind, maar vandaag zijn de weergoden een beetje ontstemd. Gisteren was naar hun idee aal te droog geweest en vandaag ws het tijd om dit in te halen. Komen die anti-bloedzuigersokken toch nog van pas en ook d nieuwe investering in regenjassen met openritsbare oksels (voor doorluchting) konden bewijzen dat ze geen miskoop waren. Gelukkig zitten er hier niet heel erg veel. Arlo is uiteindelijk de enigste die vet aangevallen werd door een bloedzuiger. Het gemene beest had zich vastgezogen in Arlo's hals. Maar gelukkig heeft dappere jonkvrouwe Trudy hem bevrijd van dit verschrikkelijke monster door er tijgerbalsem op te smeren. Zelfs de locals stonden van dit foefje te kijken. Eerst moest de dappere jonkvrouwe echter nog proberen de bloedzuiger van ridder Arlo's hals te halen met de tekentang. De bloezuiger reageerde door zich vast te zuigen aan de hals en daar een bloeding te veroorzaken.
Onderweg hebben we niet heel erg veel gezien door het snelle lopen. Wel nog een paar greater bamboo lemur's gezien, een paar kameleons en verschillende soorten orchideen. En een zeer moeilijk te vinden, maar toch gespot door onze fantastische vogelspotter Arlo: een pygmee ijsvogel. Hij is eigenlijk groter dan een normale ijsvogel, maar omdat ie korte pootjes heeft is het een pygmee.
Terugkomend uit Ranomafana zouden we onze broodjes ophalen bij een restaurant en waarschijnlijk daar ook opeten. Dichterbij het restaurant gekomen, kwam het zoetgevoosde stemgeluid van een stuk of 30 Spanjaarden ons tegemoet. We hadden weinig zin aan al dat ge-ole en gecaramba en dus werd het devies brood mee en wegwezen: ole!
Het tweede rondje is vlakbij, maar toch een totaal ander park. Nóg groener, heel veel tapijtjes met mos, veel bamboe. Deze twee lullige zinnetjes doen dat stuk te weinig eer aan, het is een soort van wetland swamp moerasachtig iets. Veel planten en diertjes komen enkel daar voor en nergens anders.De naam van de trail is Sambahoatra en is de moeite waard vanwege het contrast dat met het andere deel van het park wordt verkregen.
18 september
Weer een lange reisdag voor de boeg. Van Ranomafana naar Miandrivazo. In Ambositra nemen we een kijkje in een houtworkshop. Het idee is zo: ze figuurzagen iets uit een houtje. Zeg maar, bijvoorbeeld een hartje. Dan leggen ze het hartje op een ander kleur plankje, trekken het over en figuurzagen dit er dan uit. Dan stoppen ze het hartje in het nieuw ontstane gat, beetje schuren en klaar. Ze maken hier ware kunstwerken mee. Daarnaast maken ze een hoop andere houten beeldjes. Heel erg mooi allemaal, maar niet onze smaak. Daarnaast vaak nog gemaakt van hardhout en we weten allemaal dat we dat niet moeten kopen.
Ook nog weer een stop in het al bekende Antsirabe. En jawel, de pousse pousses zijn er nog en ook de mannetjes die je graag meenemen op een excursie op hun magnifieke vervoermiddelen. Wederom hetzelfde restaurant voor lunch: alle toer operators gebruiken zo ongeveer dezelfde 1 a 2 restaurants in een dorp. Vaak boycotten we deze actie door naar de markt te gaan. Deze keer kwamen we hier wel weer binnen en alle babbelende Fransen waren er ook weer. Lange neuzen en typische wenkbrauwen fronsend naar de kaart om te zien of er geitenkaas bij de cordon bleu wordt geserveerd en of de geselecteerde zuidafrikaanse wijn toch wel bij die mooie Franse gerechten past.
De stad van de pousse-pouse. Het is wel grappig om te vertellen hoe de pousse-pousse aan z'n naam komt, maar allereerst wat het is. Het is een soort Riksjaw, maar dan zonder fiets. Dus er rent iemand voor. Toen de Engelsen handelskolonie hadden in Tana weren ze vervoerd in deze karretjes. Deze karretjes hadden iemand ervoor lopen, maar ook iemand erachter, want ze moesten heuvel op en af. De Engelsen zaten met hun dikke kont in het karretje te roepen "come on, push, push!" En dat laatste is dus veranderd in pousse-pousse, wat je overigens hetzelfde uitspreekt.
Onderweg pikken we nog weer een familie lid op die ons over een paar dagen gaat gidsen over een rivier. Het is de neef van Andry en Hoebie en hij heet Rina. Achterin wordt het nu dus krap met z'n drieen en ook de achterbak ligt helemaal vol.
Hoebie heeft ons nog weer wat bijzondere tradities van zijn land verteld. Zo worden alle jongens hier tussen de leeftijd van 3 en 7 besneden. De voorhuid mag de opa of de vader lekker opeten met bananen. Jammie!
Ook is er erg veel bijgeloof. Ze hebben hier goede heksen, slechte heksen en heks dokters. De goede heksen voorspellen de toekomsten brouwen drankjes om iemand verliefd te laten worden, slechte heksen kunnen mensen vervloeken en de heks dokters zijn dokters, maar dan werken ze voornamelijk met kruiden waar ze thee van maken om je beter te maken.
Ook zetten veel mensen een kopje met water achter de deur ( een huis heeft over het algemeen alleen maar één voordeur). Dit kopje water zorgt ervoor dat de slechte geesten de kamer op de kop zien en zo niet binnen kunnen komen. Daarnaast hebben ze tegen inbrekers nog een interessant waaksysteem. De onderste verdieping van het huis zet men vol met kippen en eenden en ganzen. Op het moment dat meneer de inbreker binnenkomt begint dit natuurlijke alarmsysteem te tokken en te gakken met als gevolg dat de eigenaar wakker wordt en de inbreker het huis uit kan trappen. Het lijkt me een goede scene voor Home Alone 4.
Water is in dit land een heilig goed en ze gebruiken het voor vanalles en nog wat. Als mensen uit het binnenland bij de zee komen, dan nemen ze een fles met zeewater mee naar huis. Die zetten ze op een heilige plek. En als iemand dan hoofdpijn heeft, of gewond is, smeren ze een beetje van dit water erop en dan is het weer goed. Water wordt ook gebruikt door opa. Als een kleinkind een examen gaat doen, of gaat trouwen dan gooit opa wat water over het kleinkind en dat brengt geluk.
Nog een rare traditie in het zuiden. Als een man veel Zebu's heeft, is ie rijk. Dan kan hij ook veel vrouwen hebben. As de man dan overlijdt, dan moeten alle zebu's afgemaakt worden en verdeeld over de lokale bevolking. Pas als dat gedaan is ( als je 100 zebus hebt kan dit proces wel een maand duren) mag het lichaam pas begraven worden. De vrouwen moeten tijdens de begravenis ceremonie naast het lichaam zitten en mogen niet huilen of overgeven (na een maand ruikt die dode man niet zo lekker meer). Ook moet iedereen in de tussentijd afscheid hebben genomen van de overledene. Woont er familie ver weg en zijn meerdere taxi brousses nodig om daar te komen, dan kan dit lang duren voordat ook de verre achterneven en -nichten langs zijn geweest. Ook in deze gevallen is de geur van de overledene iets minder fris.
Over bijgeloof gesproken, nu we er toch mee bezig zijn, is het wel interessant om te vermelden dat kinderen die in december zijn geboren ongeluk brengen volgens een oud geloof. Vroeger werden kinderen die zijn geboren in de betreffende maand in het midden van de uitgang van een zebu weide gelegd. De deur van de weide werd opengegooid, waarna de zebu's uit de weide komen gesjokt. Na afloop werd gekeken of de kleine nog leefde of niet. Leefde deze nog, dan werd deze een leven als een slaaf in het vooruitzicht gesteld. Hier tegenover staat dat kinderen uit de maand januari geluk brengen. Dus moeders, houdt ze binnen tot januari! Ook dagen in de week kennen geluk/ ongeluk. Zo is dinsdag een ongeluksdag. Kinderen die op een dinsdag in december zijn geboren, hebben dus dubbel pech.
Nog een ding over onderweg. Garagebedrijf Geertwezen uit Zwolle: uw Toyota bedrijfswagen doet nog steeds dienst in Madagascar als taxi brousse en maakt ook nog steeds reclame voor uw mooie bedrijf!
Miandrivazo: het is een gat en naar het schijnt de heetste plek van Madagascar. We hebben er een naam voor: een verplichte doorvoerhaven en stop onderweg naar iets leuks: zie Mersing en Jerantut in Maleisie.
19 september
Het doel van vandaag is Kirindy forest. Een droog bos met een grote kans om een fossa te zien. Daarnaast kent Kirindy de giant jumping rat. Een combinatie tussen een konijn, kangoeroe en een rat. Benieuwd naar wat voor speling van de natuur dit beestje weer inhoudt, verheugen we ons ten zeerste op Kirindy. Kirindy is over het algemeen rijk aan fauna, zo kun je naast de eerder genoemde beestjes nog struikelen over sifaka's, lemoeren, slangen, mangoesten, etc. En dat zonder bloedzuigers, want bloezuigers houden niet van droge grond en Kirindy is droge grond. De tocht naar Kirindy leidt ons over hobbelpaadjes waar je zonder 4*4 niet over komt. Lunchtijd in Morondava bij de locals: aangebrande rijst en een paar stukjes kipkarkas. Het is weer eens wat anders en nog goedkoop ook. De markt wordt ook door ons bezocht. De eerste cadeautjes worden gekocht en bananen, want die zijn in het seizoen. Het beste fruitseizoen is november/ december wanneer allerlei vruchten rijp zijn en klaar voor consumptie. Mango's, papaya's, mangosteen en nog veel meer rare exotische vruchten. Nu doen we het met bananen en een verdwaalde ananas.
Morondava laten we achter ons en we gaan via de Avenue des Baobabs richting Kirindy. Stopje maken om grote typische baobabs op de foto te zetten en we hobbelen verder. Ik vergeet nog te vermelden dat we een zebu markt hebben bezocht waar de zebu's soms wild worden en mensen omver lopen. Dat gebeurde niet en we hebben ook geen enkele zebu gekocht. Deze jongens kosten per stuk een Euro of 600.
Na een hobbeltocht van een paar uur is het Kirindy tijd. De eerste grote hindernis die tegenkomen is een Chinees die zich niet lekker voelt en ons voorbij rent en vijftal meter verderop zijn maaginhoud er uit gooit. Dit wordt later gewaardeerd door een aantal mangoesten want al snel zitten enkele beestjes er smakelijk van te eten. Spullen dumpen en het bos in. We hebben vijf uur de tijd om een wandeling en nachtwandeling te maken en op zoek te gaan naar alle beestjes. Dit lukt ons goed. Lemoeren en sifaka's worden snel gespot en ook de nachtlemoeren zijn niet veilig voor ons. Alle kleine beestjes met grote ogen worden gespot waaronder een zeer zeldzame Cockerell's dwarf lemur. Dan vergeet ik ook nog te vermelden dat een mouse lemur zijn huis in het restaurant afdakje had gemaakt en dat we dit schattige wollige grootogige beestje overdag verdwaasd rond hebben zien kijken.
's Avonds om half tien ging de generator uit waarop de giant jumping rat zijn entree zou doen. Deze treden namelijk graag in het donker op. En jawel, we hebben ze gespot en ze hebben ons tot op 2 meter genaderd omdat een horde andere toeristen met zaklampen achter ze aan renden en wij als rustige baken van veiligheid in de woestenij stonden waar ze naar toe konden vluchten. Helaas, geen fossa.
Kirindy is gezegend met een onderzoeksstation van biologen naast haar deur. Deze onderzoekers spelen een belangrijke rol volgens henzelf. In een toonaangevend gidsboekje geven ze zelf aan dat ze allerlei informatie met de gidsen en de toeristen delen. Helaas delen ze ook feestjes met de campsite. Ze feesten tot laat door en ook na herhaaldelijk vragen om stilte vanuit de campsite gaat het feest gewoon door. Toch mooi om een stel dronken studenten "onderzoek" te zien uitvoeren en dat elke avond van de week.


20 september
Omdat we gisteren de fossa niet hebben gezien proberen we er vandaag één te spotten. Maar helaas, ze willen zich niet aan ons laten zien. Ondanks dat we weer voor dag en dauw opstaan worden we niet beloond. Alleen een stel vogels laat zich zien. In de vuilnisbelt van Kirindy waar normaalgesproken de fossa rondrent en allerlei beestjes opeet, heeft hij/zij nu een snipperdag opgenomen.
De weg vervolgt zich van Kirindy via hobbelweggetjes naar Bekopaka, waar we de small en big tsingy van Bemaraha gaan zien. Onderweg komen we twee veerponten tegen. Afrikaanse veerponten doen het altijd goed in het nieuws vanwege overbelading van de boot en daarna het laten zinken van het drijvende object. Deze keer gebeurt dat echter niet. Een aantal 4*4's worden op de veerpont gereden en de provisorisch gemonteerde motoren brengen ons veilig en wel naar de overkant. De boot zinkt niet, niemand valt overboord, geen wild spektakel. Wel een paar politieagenten met dikke guns aan boord. Na de veerpont nog maar 100 kilometer over de weg. 100 kilometer duurt alleen wel 4 uur over dat mooie hobbelpaadje wat er ligt. Bekopaka is tijdens de regentijd niet te bereiken door de buitenwereld en de regentijd duurt grofweg van november tot en met mei. In de tussenliggende maanden is Bekopaka de uitvalsbasis voor een bezoek aan de tsingy's. Jeetje, wat zijn de tsingy's horen we jullie vragen. Dat zullen we uitleggen. Een tsingy is feitelijk een plateau van limestone. Harde steentjes gevormd in de oertijd door beestjes die doodgingen in de zee en daar versteend zijn. De zee trok zich over de loop van de tijd terug en de rotsen werden door wind en regen gevormd en misvormd. Zogenaamde pinnacles (scherpe dikke steenpunten met de punt naar boven) ontstonden. Soms van 10 meter hoog (small tsingy), soms van meer meters hoog (big tsingy). Ook een onderscheid tussen de tsingy's is de totale oppervlakte. De small tsingy is qua oppervlakte (verrassing) kleiner dan de big tsingy!