berg? Stond dat in de reisbeschrijving?
Door: Arlo en Trudy
Blijf op de hoogte en volg Trudy
31 Oktober 2012 | Nederland, Deventer
En jawel, speciaal voor alle fans die geen genoeg van onze verhalen kunnen krijgen: het laaste deel van onze Madagascar reis. :)
25 september
5 uur, de wekker gaat. Het motto slapen kan altijd nog gaat weer eens op en ja, als je een vlucht heb, liever vroeg in de ochtend, want ... (die kennen we nu wel). Air Madagascar bewijst dat ze graag het schema om gooit en geeft ons een extra tussenstop in Tulear. Het vliegveld is geen toeristische attractie, voor de rest hebben we de omgeving niet gezien. Tulear is de basis voor excursies naar de spiny forests. We hebben het zuiden niet in ons programma zitten en na een verplichte zit op het vliegveld gaat het richting Antananarivo. In Antananarivo staat origineel een city tour op het programma, maar we pakken even een middag hotel (wat zou er op de Madagascar televisie zijn? Ze hebben helaas alleen een paar Franse zenders waar Franse mannetjes het over vocabulaire en allerlei andere interessante onderwerpen hebben. Madagascar kent wel lokale zenders maar helaas niet in dit hotel).
Na een naar berichtje van het thuisfront besluiten we nog een paar dagen hier te blijven en dan richting huis gaan. 's Avonds met onze huilende gids het programma doorgelopen om te zien wat wijsheid is en wanneer de vervroegde terugreis begint. Eten in het restaurant van ons hotel (Sakamanga) wat te boek staat als zeer populair. Er is nog een tafeltje tussen alle Fransen in (opvallend veel oudere mannetjes met jongere lokale dames; we zeggen er niets van hoor). De bediening is vlot en joviaal en blij dat ze nu eens niet een stel kikkerbillen naar wat lange Franse neuzen hoeft te brengen. De kip met vanille is goed te verteren maar op een gegeven moment heb je wel genoeg gehad van de vanillesaus die overdadig op het bord is gedrapeerd. Slaaptijd want morgen vroeg op, we hebben nog geen normaal ontbijt gehad in een hotel in Antananarivo.
26 september
Vlucht naar Sambava om vervolgens gelijk Marojejy op te gaan.Op het vliegveld is het tijd voor ons traditioneel Tana ontbijt. Een halve meter stokbrood met jam, eieren gebakken in een liter olie, een bakkie thee en een glas sap, dit alles per persoon. In Sambava eerst een stop bij het ticket office van Air Madagaskar om onze vluchten om te zetten, zodat we een 1,5 week eerder kunnen beginnen aan de terug reis. Oze gids heeft met het management van Air Madagascar gepraat (ze hebben daar een friend) en na een uurtje hebben we de gewijzigde tickets op zak. Via de lokale markt en de supermarkt die gerund wordt door de lokale Chinezen (en die daarmee direct de rijkste inwoners van het dorp zijn) waar de laatste voorraden worden gekocht. Er gaan deze keer geen levende kippen mee de kofferbak in. Dit kan meer een ding betekenen. Het is weer tijd voor zebu steak. De Chinezen zijn zo aardig om een set munten cadeau te doen waar in Madagascar niet veel meer mee wordt gedaan. Je kunt ze immers niet als toiletpapier gebruiken (zie eerdere ervaringen met "the money").
Marojejy zijn we een beetje bang voor. Het schijnt namelijk een nogal moeilijke klim naar de top van deze berg te zijn. Het programma was zo opgesteld dat we ultiem voorbereid en uitgerust de berg op konden (mits je natuurlijk niet aan de beri beri bent en je de wandeling volgens planning kunt uitvoeren).
Wij waren ons er op de één of andere rare manier niet echt van bewust dat het een berg betrof, dus dat wordt weer afzien. Wel hadden we in onze ultieme reisgids al een paar keer de tekst van de berg gelezen. Naar kamp 1 is een peuleschilletje, naar kamp 2 is nog goed te doen, doch al vrij steil en als het heeft geregend zo glad als een keukenverkoper, maar vanaf kamp 2 naar de top is afzien (very very very tough). Om er een beeld bij te geven van het hoogteverschil dat je overbrugt de volgende gegevens. Kamp 1 ligt op 450 meter hoogte. Het ligt een goede 4,5 kilometer vanaf de ingang (eitje toch). Kamp 2 ligt 2 kilometer verder en op 750 meter hoogte (oh, dit doen we wel even). Kamp 3 ligt daar weer 2,3 kilometer vandaan en brengt je naar 1250 meter hoogte (500 meter stijgen in 2 kilometer). Waarna de top weer 2 kilometer verder ligt op 2100 meter (bijna 50% gemiddeld stijgen). En natuurlijk is dit door de jungle, waar het 'pad' net iets minder begaanbaar is dan de lokale wandelroute door de Veluwe.
De normale route is om eerst naar kamp 1 te gaan, dan op een tweede dag van kamp 1 naar kamp 3, dag 3 kamp 3 naar de top en dan naar beneden naar kamp 2 en dan terug naar huis. Maar omdat we wat aan de late kant zijn moeten we doorlopen naar kamp 2. Kamp 1 is volgeboekt (drie maal raden, met Fransen). Het begint heel gemoedelijk met een tocht van een paar kilometer door een dorpje waar we worden nagezwaaid en geroepen door de kindertjes: Bonjour Vaza!! (hey witte!)
Het is een hele warme dag en het zweet gutst dan ook van ons af. Onderweg zien we nog een paar bamboo lemuren. En de omgeving is echt prachtig. Vergezichten van rijstvelden, en later in de jungle zijn alle tinten groen vertegenwoordigd. Langs het pad staat elke halve kilometer hoe ver het nog is en hoever we al zijn. Per 50 meter wordt dit nog eens aangegeven met extra bordjes (sjezus, wat duurt 50 meter lang als je er op let). We kuieren eigenlijk zo een beetje door. Op een gegeven moment begint het donker te worden aangezien we in de schaduw van de berg lopen en het daar wat eerder donker wordt (om een uurtje of vijf). Na een paar keer vruchteloos de gids te hebben aangespoord om toch wat harder te lopen besluit Tru om gewoon heel hard te gaan lopen. De gids blijkt toch wel mee te kunnen. We moeten nog een redelijk stuk, en als het eenmaal donker is, dan is het dus ook écht donker. En om in het donker bij het schijnsel van een zaklantaarntje over allerlei kleine smalle steile jungle paadjes en boomwortels te strompelen. Het aansporen van de gids werkt. Arlo heeft wat moeite met de steile gladde paadjes en volgt als een gestage diesel die vloekend over de glibberige paadjes zijn weg vervolgt door de jungle. Maar de redding is nabij, want Tru komt vanuit kamp 2 terug gerend om hem te verlossen van zijn tas zodra ze die van haar heeft gedumpt bij het kamp. Hier moet natuurlijk wel de aantekening bij dat Arlo de zware rugtas met spullen had en Tru een lichte.(Die van Arlo woog 8,1 en die van tru 8,0kg) Overigens hebben we hier ook weer de lokale economie flink gesponsord aangezien weer een drager of 10 en een kok emplooi bij ons vonden.
Het kamp en de hutjes zijn verrassend netjes. Er is zelfs een echte WC met waterspoeling. Geen gat in de grond en geen bush toilet achter een struik waar je brandnetelbladeren moet gebruiken om de boel af te vegen. Nee, een echte met water. Het hutje heeft een aantal bedden en dekens en er is een gezamenlijke 'keuken' bestaande uit twee overkapte gebieden waar houtskoolvuurtjes kunnen worden gestookt met een paar goede tafels en banken er bij. En ook hier is er weer een mangoest die komt kijken of er nog iets te snaaien is. Dit kamp kent ook een aantal permanente bewoners, een groep onderzoekers (twee Amerikanen en een 8-tal locals) die de zeer zeldzame silky sifaka onderzoekt. Deze is endemic to Marojejy en een van de vijf meest bedreigde primatensoorten ter wereld. Wat maakt deze sifaka nu weer anders ten opzichte van de andere sifaka's: de kleur. Deze is wollig en volledig wit, de anderen zijn wollig en wit met bruin of zwart of lichtbruin etc. Onze kok Chief zet ons een overdadig maal voor. Na de appetizers dachten we dat we al klaar waren maar er kwam meer en meer en meer (jawel, ook zebu). Een tip t.a.v. zebu: zorg ervoor dat het goed doorbakken is (maar niet als een schoenzool), aangezien de zebu populatie veel lintwormen kent. Om te voorkomen dat deze verder kunnen broeden in je eigen lijf is een goede bereiding en verhitting noodzakelijk.
27 september
Regen! Bah! Daarom heet het het regenwoud. Na een dag zon en hitte en doorweekt van het zweet is het nu tijd voor doorweekt door de regen. Het druppelt niet, het hoost en het is mistig. Normaalgesproken ligt de top vaak in de mist. Nu ligt de mist als een fluffy witte deken 200 meter boven kamp 2. Het oorspronkelijke plan was om vandaag naar de top van de berg te gaan en daarna terug naar kamp 3 (kijkend naar het rekensommetje eerder gegeven en rekening houdend met het striemende tempo van een dag eerder gaat dit heel veel pijn doen). Maar de goden zijn met ons: de regen zorgt voor bijna onbegaanbare paden, de dichte mist ontneemt het uitzicht waar je voor gaat. Natuurlijke bergbeklimmers als we zijn, maken we hier subtiel gebruik van door te zeggen dat het weer roet in het eten gooit en we de top laten zitten. Waarom zou je klimmen als er geen uitzicht is en waarom zou je klimmen als het pad onbegaanbaar is. De beenspieren zijn ons dankbaar voor ht besluit, want op de tocht naar de sifaka's moeten we toch nog een tikje klimmen waarna onze spiertjes beginnen te trillen en het uitgillen van de pijn. We krijgen een escorte van de onderzoekers, die de sifaka's dagelijks volgen daarbij gebruik makend van een zendertje en GPS. Bij het opstaan van de sifaka's zijn de onderzoekers al bij hen aanwezig, om de beestjes de hele dag te volgen en gaan weer terug naar het kamp als de sifaka's gaan slapen. Dit is een behoorlijk uitdagende job om tegen een glibberige berghelling zonder paden een weg te vinden om die wollige spring in het velds te volgen. Bijkomend geluk dat ze hebben is dat sifaka's vaak inactief zijn. Bijkomend nadeel is dat wanneer ze atief zijn, ze ook echt actief zijn en van boom tot boom dartelen. Hierbij zijn horizontale sprongen van een meter of 10 a 20 geen uitzondering. De diertjes hadden zich verschanst tussen kamp 2 en 3. Na het oversteken van een klein riviertje glibberen, klauteren en klimmen we nog onveer 1,5uur over paadjes en wortels en dan worden we voor ons harde werken beloond.De locals zijn weer al huppelend, op blote voeten en zonder moeite omhooggeklommen, terwijl totaal uitgeput de sifaka's bereiken. Er is een groepje van ongeveer 7 sifaka's die net aan het opstaan zijn. Ze eten een paar lekkere blaadjes, mama met baby inclusief. en besluiten dan om actief te gaan doen. We beseffen heel goed dat dit onze laatste sifaka's in het wild zijn, misschien wel voor altijd, maar we moeten toch na een twee uur weer terug naar het kamp. Daar gebruiken we de lunch Terwijl we daar zitten komen we enkele groepjes Fransen tegen waarbij de betreffende personen (soms twee keer zo oud als wij) toch nog besluiten om de berg te beklimmen. Waarom? Sja, geen idee. Kamp 2 blijkt tegen de avond vol te stromen met mensen die van de berg afgespoeld zijn, dus wij besluiten terug te lopen naar kamp 1. Op deze terugreis lopen we nog weer langs het riviertje waar we die ochtend doorheen/ overheen zijn gelopen. Deze is nu een wild stromende wildwater rivier geworden. Waar er die ochtend nog stapsteentjes waren zijn die nu compleet verdwenen. Wij hoeven daar niet over gelukkig, maar een paar andere toeristen willen er wel langs. We steken ze een handje toe. Ze vertellen dat ze die ochtend in kamp 3 waren om door te lopen maar de top, maar het was te gevaarlijk en ze zijn dus ook weer terug zonder resultaat. Wij waren dus extra blij met de beslissing om niet een poging te wagen, maar toch ook een beetje beschaamd omdat we in ons achterhoofd de oudere medemens tegen die berg zien klimmen.
Terug naar kamp 1 waar Chief ons wederom voorziet van een uitbundig feestmaal en waar ook hier een WC is met waterspoeling.
28 september
Het tripje naar de waterval deze ochtend gaat niet door. Door al de regen is de waterval onbereikbaar geworden. Dus we mogen uitslapen tot 7.30. Na een relaxed ontbijtje lopen we terug naar de bewoonde wereld. Nog genietend van de prachtige omgeving en de laatste jungle en de paar chameleons van dit jaar komen we in het dorp waar Tina al op ons staat te wachten. Het is nu vrijdagochted en hebben nu tot zondag in Sambava. We horen dat Tina en Hoby 1,5 dag moeten wachten om ons dan in een kwartiertje naar de luchthaven te rijden. Daarna moeten ze zelf 1,5 dag rijden voordat ze thuis zijn. Dat tripje naar de luchthaven lukt ons ook wel alleen, dus we besluiten ze vrij te geven. We weten niet zeker of we ze nog weer zien in Tana dus we nemen afscheid. We krijgen van hen een pakketje verse vanille en we zijn de tofste gasten van in ieder geval dit jaar, vooral nadat we onze nieuwe verrekijker ter beschikking stellen aan Hoby. Wij settelen ons in onze kamer, Tina en Hoby beginnen aan hun lange terug reis.
29 september
Vandaag eigenlijk niks gedaan. Beetje rondgelummeld, niks gedaan. souvenirs in de supermarkt gekocht. Helaas mocht de thee niet mee, géén idee wat daar de reden van was. Zullen we ook nooit achter komen. Alhoewel ik vermoed dat de thee bijna over de datum was of dat die thee niet geschikt is voor vaza's.
30 september
vlucht naar Tana. De taxi naar het vliegveld is een renault 4 waar de kofferbak niet van dicht kan nadat de tassen er in zijn gelegd. We nemen plaats in onze ruime wagen, denkend aan de Malagasy die zich soms met zijn zessen in een Renault 4 propen. Bij aankomst op de luchthaven van Tana is er geen gids te bekennen. Waar is de gids nu? Zullen we ten prooi vallen aan de taxichauffeurs die als haaien om ons heen cirkelen? Redder in nood: de bus, die ons voor het hotelletje dropt. Rondrennen in Tana maar omdat het zondag is, is bijna alles dicht. Speciale braderie vol met kleding, schoenen. Favoriete manier om deze spulletjes uit te stallen: op een grote hoop gooien. De locals hebben een uitje, maar ook zijn er veel bedelaars in Tana. We komen ook nog een paar jongentjes tegen die onze tassen proberen leeg te roven. Ze hebben daarbij geen succes omdat de grote boze witte meneer tegen ze zegt dat dat niet de bedoeling is en dat ze nu toch snel weg moeten gaan. Het souvenir shoppen lukt niet echt omdat veel winkels dicht zijn.
1 oktober
Shoppen en uitslapen! Dat betekent ontbijt in het hotel in Tana. En jawel, het eerste ontbijt buffet. Geen jam met stokbrood maar keuze, keuze en keuze. Alles wat niet op jam lijkt en niet op stokbrood lijkt wordt door ons aan een inspectie onderworpen en dan is het tijd om onze planning van de dag te volbrengen. We hebben een aantal dingen op ons lijstje staan die we vandaag willen halen. Eigenlijk hebben we tot nu toe heel weinig gekocht, dus dat moet wel ingehaalt worden! Althans, als we mooie spulletjes kunnen vinden. Er zijn overigens veel mooie spulletjes, maar vaak zijn die gemaakt van producten die wij liever niet kopen. Zoals al rozenhouten dingen of van ander tropisch hardhout.
De souvenirs die je hier voornamelijk kunt kopen zijn: allerlei soorten stenen, manden en andere spullen gemaakt van gras en raffia, houtsnijwerk van met name hardhout en natuurlijk vanille. Madagaskar is één van de belangrijkste vanille producenten. Uiteindelijk kopen we van elke categorie wel iets, behalve van het houtsnijwerk. Natuurlijk worden de bank en het postkantoor bezocht om de nodige kleine rinkelende en papieren souvenirs mee te charteren. Na wat wiskundige berekeningen en wat getetris past alles precies in de tassen (ja, ook de postzegels).
2 oktober
Terug naar huis. Wat eerder dan geplanned gaan we vandaag naar huis. We moeten op het onchristelijke tijdstip van 5.25 op de luchthaven aanwezig zijn, waardoor we om 4.15 moeten opstaan. Lekker vroeg, want dan heb je nog wat aan de dag. Ook vandaag een trendbreuk, we krijgen een ontbijt in de kamer. Fruit, sap en brood. Hoby komt ons halen uit het hotel en Tina blijkt de auto weer schoon te hebben gemaakt (goed bezig!). Ze droppen ons op het vliegveld en voor de tweede keer zeggen we goodbye. De vlucht verloopt voorspoedig en om 11u staan we weer in Johannesburg. Gisteren hebben we met onze goede vriend Chris uit Johannesburg gemaild (zie eerste verslag) en hij staat ons dan ook alweer op te wachten. Er is eerst nog wel een uitdaging, namelijk het vinden van de kluisjes om onze tassen in te doen. We poeieren de opdringerige tassen mensen af. Deze mensen doen alsof ze je behulpzaam zijn. Nemen je karretje met baggage over (althans, proberen dit) en willen daarna een fooi. We vinden de kluisjes en Chris, dus klaar om Jo'burg onveilig te maken. Dit kan tegenwoordig weer, in tegenstelling tot een aantal jaren geleden toen Jo'burg zelf al onveilig genoeg was zodat je het niet onveiliger kon maken. Simpelweg, je werd in je hotel gedropt en er werd je gezegd daar vooral te blijven. Want als je buiten de poort kwam, was je een levende schietschijf. De tijden zijn veranderd in het wilde Zuiden. Johannesburg is bezig op te krabbelen. De iets aangepaste stadstour (want er was een grote staking van de vakbonden in het centrum van de stad: ja, tijden veranderen) toonde dit aan. In de licht industriele zones rondom het centrum kregen we te zien dat Jo'burg zich ontwikkelt en dat oude pakhuizen worden omgetoverd in penthouses, kunstateliers, restaurants en dat mensen activiteiten organiseren op straat die niets te maken hebben met drive by shootings of gang meetings of afrekening in het criminele circuit. Het zijn braderieen, food markets, art exposition, sportevenementen, skate workshops, etc, etc. Er is grafitti kunst (en dan echte kunst, niet die lelijke letters die je hier langs het spoor geklad ziet op een muur) om de buurt op te vrolijken. Vanuit het Carlton Centre krijgen we een overzicht van Jo'burg met een goede uitleg van Chris. De suburbs worden aangedaan om de iets rijkere blanke wijken te zien.
Na 6 uur rondstappen in Jo'burg komen we weer aan op het vliegveld waar de laatste uren wachten beginnen. Het eten bestaat uit te hete maiskolven en kipsalade (yo, mild is hier niet echt mild man). Daarna mogen we mee, alhoewel de dame van KLM een meewarige blik richt op mijn korte broek. Volgende keer toch maar weer een iets nettere broek aan doen... De terugvlucht is een nachtvlucht, waarbij de afweging tussen filmpjes kijken en slapen niet lang duurt. Tijdens de eerste film (Madagascar 3) gaan de ogen al dicht (hij is niet echt verheffend, en die pinguins heb ik niet op Madagascar gezien). Het loopt wel goed af (het einde heb ik gezien) en ook het begin van The hunger games werd aanschouwd waarna hetelfde slaapritueel volgde. Tru heeft niet eens gemerkt dat we zijn opgestegen. De volgende ochtend het traditionele vliegtuigontbijt waarbij alles hetzelfde smaakt (de vage geur van gestoomd ei gaat overal in zitten). Daarna de snelste "uit het vliegtuig, langs de douane, tassen pakken en wegwezen"- actie ooit uit Schiphol.Als super ervaren en georganisserde reizigers tackelen we dat gewoon allemaal. Alleen jammer dat je trein dan net 2 minuten weg is en je toch nog bijna een half uur daar kunt wachten....welkom terug in Nederland.
25 september
5 uur, de wekker gaat. Het motto slapen kan altijd nog gaat weer eens op en ja, als je een vlucht heb, liever vroeg in de ochtend, want ... (die kennen we nu wel). Air Madagascar bewijst dat ze graag het schema om gooit en geeft ons een extra tussenstop in Tulear. Het vliegveld is geen toeristische attractie, voor de rest hebben we de omgeving niet gezien. Tulear is de basis voor excursies naar de spiny forests. We hebben het zuiden niet in ons programma zitten en na een verplichte zit op het vliegveld gaat het richting Antananarivo. In Antananarivo staat origineel een city tour op het programma, maar we pakken even een middag hotel (wat zou er op de Madagascar televisie zijn? Ze hebben helaas alleen een paar Franse zenders waar Franse mannetjes het over vocabulaire en allerlei andere interessante onderwerpen hebben. Madagascar kent wel lokale zenders maar helaas niet in dit hotel).
Na een naar berichtje van het thuisfront besluiten we nog een paar dagen hier te blijven en dan richting huis gaan. 's Avonds met onze huilende gids het programma doorgelopen om te zien wat wijsheid is en wanneer de vervroegde terugreis begint. Eten in het restaurant van ons hotel (Sakamanga) wat te boek staat als zeer populair. Er is nog een tafeltje tussen alle Fransen in (opvallend veel oudere mannetjes met jongere lokale dames; we zeggen er niets van hoor). De bediening is vlot en joviaal en blij dat ze nu eens niet een stel kikkerbillen naar wat lange Franse neuzen hoeft te brengen. De kip met vanille is goed te verteren maar op een gegeven moment heb je wel genoeg gehad van de vanillesaus die overdadig op het bord is gedrapeerd. Slaaptijd want morgen vroeg op, we hebben nog geen normaal ontbijt gehad in een hotel in Antananarivo.
26 september
Vlucht naar Sambava om vervolgens gelijk Marojejy op te gaan.Op het vliegveld is het tijd voor ons traditioneel Tana ontbijt. Een halve meter stokbrood met jam, eieren gebakken in een liter olie, een bakkie thee en een glas sap, dit alles per persoon. In Sambava eerst een stop bij het ticket office van Air Madagaskar om onze vluchten om te zetten, zodat we een 1,5 week eerder kunnen beginnen aan de terug reis. Oze gids heeft met het management van Air Madagascar gepraat (ze hebben daar een friend) en na een uurtje hebben we de gewijzigde tickets op zak. Via de lokale markt en de supermarkt die gerund wordt door de lokale Chinezen (en die daarmee direct de rijkste inwoners van het dorp zijn) waar de laatste voorraden worden gekocht. Er gaan deze keer geen levende kippen mee de kofferbak in. Dit kan meer een ding betekenen. Het is weer tijd voor zebu steak. De Chinezen zijn zo aardig om een set munten cadeau te doen waar in Madagascar niet veel meer mee wordt gedaan. Je kunt ze immers niet als toiletpapier gebruiken (zie eerdere ervaringen met "the money").
Marojejy zijn we een beetje bang voor. Het schijnt namelijk een nogal moeilijke klim naar de top van deze berg te zijn. Het programma was zo opgesteld dat we ultiem voorbereid en uitgerust de berg op konden (mits je natuurlijk niet aan de beri beri bent en je de wandeling volgens planning kunt uitvoeren).
Wij waren ons er op de één of andere rare manier niet echt van bewust dat het een berg betrof, dus dat wordt weer afzien. Wel hadden we in onze ultieme reisgids al een paar keer de tekst van de berg gelezen. Naar kamp 1 is een peuleschilletje, naar kamp 2 is nog goed te doen, doch al vrij steil en als het heeft geregend zo glad als een keukenverkoper, maar vanaf kamp 2 naar de top is afzien (very very very tough). Om er een beeld bij te geven van het hoogteverschil dat je overbrugt de volgende gegevens. Kamp 1 ligt op 450 meter hoogte. Het ligt een goede 4,5 kilometer vanaf de ingang (eitje toch). Kamp 2 ligt 2 kilometer verder en op 750 meter hoogte (oh, dit doen we wel even). Kamp 3 ligt daar weer 2,3 kilometer vandaan en brengt je naar 1250 meter hoogte (500 meter stijgen in 2 kilometer). Waarna de top weer 2 kilometer verder ligt op 2100 meter (bijna 50% gemiddeld stijgen). En natuurlijk is dit door de jungle, waar het 'pad' net iets minder begaanbaar is dan de lokale wandelroute door de Veluwe.
De normale route is om eerst naar kamp 1 te gaan, dan op een tweede dag van kamp 1 naar kamp 3, dag 3 kamp 3 naar de top en dan naar beneden naar kamp 2 en dan terug naar huis. Maar omdat we wat aan de late kant zijn moeten we doorlopen naar kamp 2. Kamp 1 is volgeboekt (drie maal raden, met Fransen). Het begint heel gemoedelijk met een tocht van een paar kilometer door een dorpje waar we worden nagezwaaid en geroepen door de kindertjes: Bonjour Vaza!! (hey witte!)
Het is een hele warme dag en het zweet gutst dan ook van ons af. Onderweg zien we nog een paar bamboo lemuren. En de omgeving is echt prachtig. Vergezichten van rijstvelden, en later in de jungle zijn alle tinten groen vertegenwoordigd. Langs het pad staat elke halve kilometer hoe ver het nog is en hoever we al zijn. Per 50 meter wordt dit nog eens aangegeven met extra bordjes (sjezus, wat duurt 50 meter lang als je er op let). We kuieren eigenlijk zo een beetje door. Op een gegeven moment begint het donker te worden aangezien we in de schaduw van de berg lopen en het daar wat eerder donker wordt (om een uurtje of vijf). Na een paar keer vruchteloos de gids te hebben aangespoord om toch wat harder te lopen besluit Tru om gewoon heel hard te gaan lopen. De gids blijkt toch wel mee te kunnen. We moeten nog een redelijk stuk, en als het eenmaal donker is, dan is het dus ook écht donker. En om in het donker bij het schijnsel van een zaklantaarntje over allerlei kleine smalle steile jungle paadjes en boomwortels te strompelen. Het aansporen van de gids werkt. Arlo heeft wat moeite met de steile gladde paadjes en volgt als een gestage diesel die vloekend over de glibberige paadjes zijn weg vervolgt door de jungle. Maar de redding is nabij, want Tru komt vanuit kamp 2 terug gerend om hem te verlossen van zijn tas zodra ze die van haar heeft gedumpt bij het kamp. Hier moet natuurlijk wel de aantekening bij dat Arlo de zware rugtas met spullen had en Tru een lichte.(Die van Arlo woog 8,1 en die van tru 8,0kg) Overigens hebben we hier ook weer de lokale economie flink gesponsord aangezien weer een drager of 10 en een kok emplooi bij ons vonden.
Het kamp en de hutjes zijn verrassend netjes. Er is zelfs een echte WC met waterspoeling. Geen gat in de grond en geen bush toilet achter een struik waar je brandnetelbladeren moet gebruiken om de boel af te vegen. Nee, een echte met water. Het hutje heeft een aantal bedden en dekens en er is een gezamenlijke 'keuken' bestaande uit twee overkapte gebieden waar houtskoolvuurtjes kunnen worden gestookt met een paar goede tafels en banken er bij. En ook hier is er weer een mangoest die komt kijken of er nog iets te snaaien is. Dit kamp kent ook een aantal permanente bewoners, een groep onderzoekers (twee Amerikanen en een 8-tal locals) die de zeer zeldzame silky sifaka onderzoekt. Deze is endemic to Marojejy en een van de vijf meest bedreigde primatensoorten ter wereld. Wat maakt deze sifaka nu weer anders ten opzichte van de andere sifaka's: de kleur. Deze is wollig en volledig wit, de anderen zijn wollig en wit met bruin of zwart of lichtbruin etc. Onze kok Chief zet ons een overdadig maal voor. Na de appetizers dachten we dat we al klaar waren maar er kwam meer en meer en meer (jawel, ook zebu). Een tip t.a.v. zebu: zorg ervoor dat het goed doorbakken is (maar niet als een schoenzool), aangezien de zebu populatie veel lintwormen kent. Om te voorkomen dat deze verder kunnen broeden in je eigen lijf is een goede bereiding en verhitting noodzakelijk.
27 september
Regen! Bah! Daarom heet het het regenwoud. Na een dag zon en hitte en doorweekt van het zweet is het nu tijd voor doorweekt door de regen. Het druppelt niet, het hoost en het is mistig. Normaalgesproken ligt de top vaak in de mist. Nu ligt de mist als een fluffy witte deken 200 meter boven kamp 2. Het oorspronkelijke plan was om vandaag naar de top van de berg te gaan en daarna terug naar kamp 3 (kijkend naar het rekensommetje eerder gegeven en rekening houdend met het striemende tempo van een dag eerder gaat dit heel veel pijn doen). Maar de goden zijn met ons: de regen zorgt voor bijna onbegaanbare paden, de dichte mist ontneemt het uitzicht waar je voor gaat. Natuurlijke bergbeklimmers als we zijn, maken we hier subtiel gebruik van door te zeggen dat het weer roet in het eten gooit en we de top laten zitten. Waarom zou je klimmen als er geen uitzicht is en waarom zou je klimmen als het pad onbegaanbaar is. De beenspieren zijn ons dankbaar voor ht besluit, want op de tocht naar de sifaka's moeten we toch nog een tikje klimmen waarna onze spiertjes beginnen te trillen en het uitgillen van de pijn. We krijgen een escorte van de onderzoekers, die de sifaka's dagelijks volgen daarbij gebruik makend van een zendertje en GPS. Bij het opstaan van de sifaka's zijn de onderzoekers al bij hen aanwezig, om de beestjes de hele dag te volgen en gaan weer terug naar het kamp als de sifaka's gaan slapen. Dit is een behoorlijk uitdagende job om tegen een glibberige berghelling zonder paden een weg te vinden om die wollige spring in het velds te volgen. Bijkomend geluk dat ze hebben is dat sifaka's vaak inactief zijn. Bijkomend nadeel is dat wanneer ze atief zijn, ze ook echt actief zijn en van boom tot boom dartelen. Hierbij zijn horizontale sprongen van een meter of 10 a 20 geen uitzondering. De diertjes hadden zich verschanst tussen kamp 2 en 3. Na het oversteken van een klein riviertje glibberen, klauteren en klimmen we nog onveer 1,5uur over paadjes en wortels en dan worden we voor ons harde werken beloond.De locals zijn weer al huppelend, op blote voeten en zonder moeite omhooggeklommen, terwijl totaal uitgeput de sifaka's bereiken. Er is een groepje van ongeveer 7 sifaka's die net aan het opstaan zijn. Ze eten een paar lekkere blaadjes, mama met baby inclusief. en besluiten dan om actief te gaan doen. We beseffen heel goed dat dit onze laatste sifaka's in het wild zijn, misschien wel voor altijd, maar we moeten toch na een twee uur weer terug naar het kamp. Daar gebruiken we de lunch Terwijl we daar zitten komen we enkele groepjes Fransen tegen waarbij de betreffende personen (soms twee keer zo oud als wij) toch nog besluiten om de berg te beklimmen. Waarom? Sja, geen idee. Kamp 2 blijkt tegen de avond vol te stromen met mensen die van de berg afgespoeld zijn, dus wij besluiten terug te lopen naar kamp 1. Op deze terugreis lopen we nog weer langs het riviertje waar we die ochtend doorheen/ overheen zijn gelopen. Deze is nu een wild stromende wildwater rivier geworden. Waar er die ochtend nog stapsteentjes waren zijn die nu compleet verdwenen. Wij hoeven daar niet over gelukkig, maar een paar andere toeristen willen er wel langs. We steken ze een handje toe. Ze vertellen dat ze die ochtend in kamp 3 waren om door te lopen maar de top, maar het was te gevaarlijk en ze zijn dus ook weer terug zonder resultaat. Wij waren dus extra blij met de beslissing om niet een poging te wagen, maar toch ook een beetje beschaamd omdat we in ons achterhoofd de oudere medemens tegen die berg zien klimmen.
Terug naar kamp 1 waar Chief ons wederom voorziet van een uitbundig feestmaal en waar ook hier een WC is met waterspoeling.
28 september
Het tripje naar de waterval deze ochtend gaat niet door. Door al de regen is de waterval onbereikbaar geworden. Dus we mogen uitslapen tot 7.30. Na een relaxed ontbijtje lopen we terug naar de bewoonde wereld. Nog genietend van de prachtige omgeving en de laatste jungle en de paar chameleons van dit jaar komen we in het dorp waar Tina al op ons staat te wachten. Het is nu vrijdagochted en hebben nu tot zondag in Sambava. We horen dat Tina en Hoby 1,5 dag moeten wachten om ons dan in een kwartiertje naar de luchthaven te rijden. Daarna moeten ze zelf 1,5 dag rijden voordat ze thuis zijn. Dat tripje naar de luchthaven lukt ons ook wel alleen, dus we besluiten ze vrij te geven. We weten niet zeker of we ze nog weer zien in Tana dus we nemen afscheid. We krijgen van hen een pakketje verse vanille en we zijn de tofste gasten van in ieder geval dit jaar, vooral nadat we onze nieuwe verrekijker ter beschikking stellen aan Hoby. Wij settelen ons in onze kamer, Tina en Hoby beginnen aan hun lange terug reis.
29 september
Vandaag eigenlijk niks gedaan. Beetje rondgelummeld, niks gedaan. souvenirs in de supermarkt gekocht. Helaas mocht de thee niet mee, géén idee wat daar de reden van was. Zullen we ook nooit achter komen. Alhoewel ik vermoed dat de thee bijna over de datum was of dat die thee niet geschikt is voor vaza's.
30 september
vlucht naar Tana. De taxi naar het vliegveld is een renault 4 waar de kofferbak niet van dicht kan nadat de tassen er in zijn gelegd. We nemen plaats in onze ruime wagen, denkend aan de Malagasy die zich soms met zijn zessen in een Renault 4 propen. Bij aankomst op de luchthaven van Tana is er geen gids te bekennen. Waar is de gids nu? Zullen we ten prooi vallen aan de taxichauffeurs die als haaien om ons heen cirkelen? Redder in nood: de bus, die ons voor het hotelletje dropt. Rondrennen in Tana maar omdat het zondag is, is bijna alles dicht. Speciale braderie vol met kleding, schoenen. Favoriete manier om deze spulletjes uit te stallen: op een grote hoop gooien. De locals hebben een uitje, maar ook zijn er veel bedelaars in Tana. We komen ook nog een paar jongentjes tegen die onze tassen proberen leeg te roven. Ze hebben daarbij geen succes omdat de grote boze witte meneer tegen ze zegt dat dat niet de bedoeling is en dat ze nu toch snel weg moeten gaan. Het souvenir shoppen lukt niet echt omdat veel winkels dicht zijn.
1 oktober
Shoppen en uitslapen! Dat betekent ontbijt in het hotel in Tana. En jawel, het eerste ontbijt buffet. Geen jam met stokbrood maar keuze, keuze en keuze. Alles wat niet op jam lijkt en niet op stokbrood lijkt wordt door ons aan een inspectie onderworpen en dan is het tijd om onze planning van de dag te volbrengen. We hebben een aantal dingen op ons lijstje staan die we vandaag willen halen. Eigenlijk hebben we tot nu toe heel weinig gekocht, dus dat moet wel ingehaalt worden! Althans, als we mooie spulletjes kunnen vinden. Er zijn overigens veel mooie spulletjes, maar vaak zijn die gemaakt van producten die wij liever niet kopen. Zoals al rozenhouten dingen of van ander tropisch hardhout.
De souvenirs die je hier voornamelijk kunt kopen zijn: allerlei soorten stenen, manden en andere spullen gemaakt van gras en raffia, houtsnijwerk van met name hardhout en natuurlijk vanille. Madagaskar is één van de belangrijkste vanille producenten. Uiteindelijk kopen we van elke categorie wel iets, behalve van het houtsnijwerk. Natuurlijk worden de bank en het postkantoor bezocht om de nodige kleine rinkelende en papieren souvenirs mee te charteren. Na wat wiskundige berekeningen en wat getetris past alles precies in de tassen (ja, ook de postzegels).
2 oktober
Terug naar huis. Wat eerder dan geplanned gaan we vandaag naar huis. We moeten op het onchristelijke tijdstip van 5.25 op de luchthaven aanwezig zijn, waardoor we om 4.15 moeten opstaan. Lekker vroeg, want dan heb je nog wat aan de dag. Ook vandaag een trendbreuk, we krijgen een ontbijt in de kamer. Fruit, sap en brood. Hoby komt ons halen uit het hotel en Tina blijkt de auto weer schoon te hebben gemaakt (goed bezig!). Ze droppen ons op het vliegveld en voor de tweede keer zeggen we goodbye. De vlucht verloopt voorspoedig en om 11u staan we weer in Johannesburg. Gisteren hebben we met onze goede vriend Chris uit Johannesburg gemaild (zie eerste verslag) en hij staat ons dan ook alweer op te wachten. Er is eerst nog wel een uitdaging, namelijk het vinden van de kluisjes om onze tassen in te doen. We poeieren de opdringerige tassen mensen af. Deze mensen doen alsof ze je behulpzaam zijn. Nemen je karretje met baggage over (althans, proberen dit) en willen daarna een fooi. We vinden de kluisjes en Chris, dus klaar om Jo'burg onveilig te maken. Dit kan tegenwoordig weer, in tegenstelling tot een aantal jaren geleden toen Jo'burg zelf al onveilig genoeg was zodat je het niet onveiliger kon maken. Simpelweg, je werd in je hotel gedropt en er werd je gezegd daar vooral te blijven. Want als je buiten de poort kwam, was je een levende schietschijf. De tijden zijn veranderd in het wilde Zuiden. Johannesburg is bezig op te krabbelen. De iets aangepaste stadstour (want er was een grote staking van de vakbonden in het centrum van de stad: ja, tijden veranderen) toonde dit aan. In de licht industriele zones rondom het centrum kregen we te zien dat Jo'burg zich ontwikkelt en dat oude pakhuizen worden omgetoverd in penthouses, kunstateliers, restaurants en dat mensen activiteiten organiseren op straat die niets te maken hebben met drive by shootings of gang meetings of afrekening in het criminele circuit. Het zijn braderieen, food markets, art exposition, sportevenementen, skate workshops, etc, etc. Er is grafitti kunst (en dan echte kunst, niet die lelijke letters die je hier langs het spoor geklad ziet op een muur) om de buurt op te vrolijken. Vanuit het Carlton Centre krijgen we een overzicht van Jo'burg met een goede uitleg van Chris. De suburbs worden aangedaan om de iets rijkere blanke wijken te zien.
Na 6 uur rondstappen in Jo'burg komen we weer aan op het vliegveld waar de laatste uren wachten beginnen. Het eten bestaat uit te hete maiskolven en kipsalade (yo, mild is hier niet echt mild man). Daarna mogen we mee, alhoewel de dame van KLM een meewarige blik richt op mijn korte broek. Volgende keer toch maar weer een iets nettere broek aan doen... De terugvlucht is een nachtvlucht, waarbij de afweging tussen filmpjes kijken en slapen niet lang duurt. Tijdens de eerste film (Madagascar 3) gaan de ogen al dicht (hij is niet echt verheffend, en die pinguins heb ik niet op Madagascar gezien). Het loopt wel goed af (het einde heb ik gezien) en ook het begin van The hunger games werd aanschouwd waarna hetelfde slaapritueel volgde. Tru heeft niet eens gemerkt dat we zijn opgestegen. De volgende ochtend het traditionele vliegtuigontbijt waarbij alles hetzelfde smaakt (de vage geur van gestoomd ei gaat overal in zitten). Daarna de snelste "uit het vliegtuig, langs de douane, tassen pakken en wegwezen"- actie ooit uit Schiphol.Als super ervaren en georganisserde reizigers tackelen we dat gewoon allemaal. Alleen jammer dat je trein dan net 2 minuten weg is en je toch nog bijna een half uur daar kunt wachten....welkom terug in Nederland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
