We got 1 of the 5 impossibles!

Zondag 10 juli pilanesberg

Een morning gamedrive. Normaal zou je denken dat je onmenselijk vroeg op moet staan. Maar omdat gasten klagen dat het te koud is, beginnen we pas om 8u. Er is dan ook tijd voor ontbijt, uitgebreid onTbijt. Niet alleen koffie en rusks maar buffeT stijl. Jammer dat de kids niet vooruit te branden zijn want tegen de tijd dat we er zijn, hebben we nog 20 ,minuten om te eten. Dan is een gameplan nodig voor het eten. Indrah haar plan is duidelijk. Ze is verslaafd geraakt aan omelet met het daarbij ceremonieel overhandigen van het bakje met ingredienten. Tomaat, ui, paprika en kaas zijn favoriet. Lore is wispelturig en wil eerst niks, daarna fruit, toch niet, croissant, toch niet en zo gaat het door. Drie jaar zijn is niet makkelijk.

Tijd om de laadbak van de truck in te gaan. Bakubung is groot en gamedrives gaan met vrachtauto's. In dit geval laten mensen zich vrijwillig in de laadbak van een vrachtwagen vervoeren. We hebben de achterste rij, waarschijnlijk omdat kleine kinderen zo ver mogelijk van de rest kunnen zitten. De vrachtwagen zelf maakt voldoende lawaai, war deze redenatie weer in twijfel trekt. Ook kan het niet zijn dat we daar van frisse lucht kunnen genieten want de uitlaat is dichtbij. Voordeel van georganiseerde gamedrives is dat er radiocontact is, we kunnen dus gebruik maken van spotting skills van anderen in het park.

De dag begint met wat olifanten en rhino's want dat is traditie. Vervolgens wordt het interessant. Zondag is namelijk kattendag (en dan niet die luie slapende stinkerds bij ons thuis). Het luipaard van gisteren bleek een voorbode, want we komen langs een luipaard dat is begonnen aan zijn ochtend wandelingetje. We kunnen haar perfect een stuk volgen (samen met een boel andere auto's in een redelijk bescheiden file. Overigens is James, onze chauffeur niet bang uitgevallen op de paadjes want hij slalomt zich makkelijk een pad tussen de ander auto's door om goede zichtlijnen voor ons te creeren. Zelfs in de nosebleeds (achterste rij) kunnen wij het beestje goed volgen. Te denken valt wel wat de luipaard zelf van al deze drukte vindt. Vervolgens komen we langs een luie leeuwin die nog even wakker moet worden. Er steekt nog een jakhals over en als afsluiter van de tour een Cheetah die eigenlijk ook net een beetje wakker is geworden en nadenkt of hij voor een Mcimpala of een Mczebra wil gaan. Onderweg naar de cheetah zingen de twee mini's "wij willen cheetah!" Favoriete dier van beide. Verder komen we de wimbledonbrug over. Daar ligt een gelukkige, dikke krokodil te zonnebaaien. In de rivier ligt een minder gelukkige gnoe met z'n pootjes omhoog. De brug heet zo, omdat iedereen op de brug altijd van links naar rechts naar links kijkt, om niks belangrijks/ cools te missen. Bij Pilanesberg Center waar de pauze wordt gehouden om oploskoffie en muffins naar binnen te werken, blijkt op de parkeerplaats dat het zondag is. Deze staat vol met BWCs. Big White Cars zijn nog immer populair in Zuid Afrika.

Na een korte pauze in Bakabung, waar de meisjes even heerlijk in de speeltuin konden spelen en Indrah een dode eekhoorn vond en deze meenam naar ons, gaan we weer met Chris mee op pad. Natuurlijk hebben de meiden honger en natuurlijk laten ze het bestelde eten na 5 happen (Indrah) en na nul happen (Lore) staan. De cappuccino wordt wel door ons professioneel en vakkundig weggewerkt. De rit met Chris levert ook weer een kittycat op. Een luipaard dat geïnteresseerd was in wat impala. Je zal maar impala zijn in deze wereld. Na high fives in de auto concluderen we dat drie luipaarden in 24 uur een goede oogst is. Tip voor gamedrives. Zoek naar groepjes BWC's of anderssoortige metalen voertuigen. Als ze in groepjes staan, kijken ze naar iets. Waarschijnlijk niet naar impala maar naar iets anders dat die impala wil snacken. In opperbeste stemming kunnen we door, waarbij de jongens voorin giechelend over het uiterlijk van de helmparelhoen (manke Henkie!) niet meer bijkomen van het lachen.

Overigens is Pilanesberg groener dan de vorige keren. Chris zei al dat er veel regen was gevallen. Dat merk je aan het groen, de hoeveelheid gras (fire hazard!) en de slechte wegen. Het water heeft de wegen flink vernaggeld. Elke rit is als een stuiterbal in een flipperkast. Je knalt alle kanten op. Er is een cyclus van 21 jaar - droog en nat. 10 jaar geleden was het erg droog. Toen waren wij hier ook. Ergens halverwege de 21 jaar is het dan erg nat. Binnen de 21 jaar cyclus zit weer een 7 jarige cyclus. Waar die nu zit geen idee, waarschijnlijk bij heel nat want iedere local vindt het hier heel nat.

Na het diner-buffet, ga ik (Tru) met Loortje alvast terug naar onze kamer.Even later komen Arlo en Itje opgewonden terug. Ons hotel ligt nét buiten het natuurpark met uitzicht overhet park. Er staat een groot hek omheen, zodat al het gevaarlijke spul aan de goede kant blijft, maar zodat je eventueel wel alles goed kunt bekijken.Arlo en Itje hadden iets gezien, maar ja, wat....Natuurlijk willen we dan met z'n allen op onderzoek uit. Goede zaklamp mee en speuren. En jahoor, we zien het diertje. Het is zwart aan de onderkant en grijs aan de bovenkant en een staartje. Na determinatie in het huisje, blijkt dit een honingdas te zijn. 1 van de onmogelijke 5. Kids komen hierdoor weer veel te laat op bed, ze krijgen slaaptekort zo en dreigen te ontsporen!

Maandag 11 juli Pilanesberg - Jozi

Het laatste ontbijt buffet bij het hotel. Natuurlijk zijn we trots op onze eigen gefabriceerde ochtend eetmomentjes maar een dergelijk ontbijt gaan we zelf niet elkaar zetten, dus nog even genieten van alle keuzes. We zijn eerder op om meer tijd te hebben om te eten en we werpen een blik op de zonsopkomst. Die heeft mooie kleuren, vooral oranje maar is ook supersnel voorbij, ploef! De turbo staat er op en weg zijn de kleuren. We maken het kleine gespuis wakker dat licht klagend mee gaat om op te staan. Lore werpt alle charmes in de strijd om vooral zelf niet de 100 meter in de ochtenlucht naar het restaurant te hoeven lopem (tillen!!! En dan schreeuwen). Ze zijn zo lief als ze drie zijn en moe.

Nog een laatste keer in de truck. Even stuiteren over de paden en kijken wat je kunt vinden. Heel erg weinig. Het is stil in het park, heel stil. Je weet dat het heel stil is wanneer de chauffeur de auto bij een stel impala's neerzet om die te bekijken. Dat is voor safari geen goed teken. Olifant, giraf en neushoorn in de verte. De scenery maakt veel goed en het stuiteren in de auto maakt voldoende actief. Toch is het te stil. Maar soms moet je even wachten voordat je wordt beloond.

Holy- moly, zoals Freek zou zeggen. Nadat we een meer senic trip hadden met wat minder diertjes, worden we beloond voor ons geduld met een mama cheetah met 2 baby's van ongeveer 6 maand oud. Thank you Pilanesberg voor zoiets bijzonders!! Eerts komen we aan en zien we veel autootjes staan. Er is een cheetah,jawel.decheetah is rechts. Hoe weet je dat? Nou, iedereen in de autootjes kijkt naar rechts. Dat is een goede indicatie. Kan zijn dat ze allemaal hebben afgesproken om je voor de gek te houden maar die kans is klein. We konden de cheetah alleen niet zien. Jawel, in de verte komt ze omhoog. Veel van de andere autootjes gaan weg en dan denk je, jammer beetje te laat. Maar de cheetah rekt zich uit en gaat lopen. En er loopt iets achter haar aan. Indrah de spotter ziet dat meteen. De cheetah is doelbewust oogestaan en gaat in een rechte lijn op pad. Dat ziet onze chauffeur ook en hij gooit het gas er op om in de baan van de cheetah uit te komen. Dat lukt perfect. Het is 10 minuten staren naar bosjes maar daar komen mams en de kleintjes recht op ons af. Briljant!

Chris is bij het hotel aangekomen en het is tijd om richting Joburg te gaan. Spullen in de auto, check in de kamer (je wilt niks vergeten) en tijd om te gaan. De rit brengt ons door pothole land en via de cradle (Chris zijn geologische en paleontologische roots) naar Melville. Vanavond slapen we bij Chris en Penny in hun cottage. Er is een hond, Taya en dat is altijd goed. Het wordt nog beter wanneer Chris pijl en boog van bushmen te voorschijn haalt en Indrah les in boogschieten krijgt. Het wordt nog beter wanneer Penny Indrah en Lore achter de piano zet en ze les geeft. Het wordt nog beter wanneer Indrah haar eerste kungfu lesje krijgt van een ex-wereldkampioen(in 1993, google maar op Penny Fraser) kungfu (het was geen pandabeer). Voor het eten worden we meegenomen naar een italiaans restaurantje waar de menukaart pizza's met aparte ingredienten heeft. Pizza met avocado is eentje die we bijvoorbeeld nog niet zo vaak hebben gehad. Is een goede combi overigens. Lore doet weer een poging om chocolademelek te krijgen want bij iedere keer waar ze iets kan drinken komt ze met chocolademelk op de proppen. Chocolade milkshake wordt overigens ook geaccepteerd.

Dinsdag 12 juli Jozi -Clarens

Het is tijd voor afscheid. Chris heeft een nieuwe tour met een stel Engelse muzikanten. Het is vroeg opstaan om hem uit te zwaaien. Twee meiden op de arm omdat ze nog geen sokken aan hebben en op de oprit staan zwaaien. Dingen waar je in Zuid Zafrika moet blijven wennen zijn de hermetische forten die men van de tuin maakt. Hoge muren, poorten, prikkeldraad, schrikdraad en armed response. Het bordje zegt dat ze 24 uur paraat staan en niet vragen maar acteren. Een gerust gevoel wanneer je een keer de code vergeet of je sleutel per ongeluk niet bij je hebt. De armed response stelt geen vragen maar acteert en knalt je overhoop of dropt je op de vloer. Overigens zijn deze hekken natuurlijk niet alleen voor criminelen. Op het platteland heb je ze ook nodig om wilde beesten buiten te houden of binnen te houden. Deze poort moest ook open om Chris er uit te laten, waarna deze weer dicht ging en ons achter liet in onze hermetisch afgeschermde wereld.

Maar dat is maar voor even. Penny was al eerder op en komt terug na pianoles en onze huurauto wordt gedropt. Yup, luie service. Ze brengen de auto en je hoeft nergens naar toe. Verslaat nadenken waar je het beste naar toe kunt gaan en met twee kleine kinderen en een zooi spullen door Johannesburg te lopen. Johannesburg is groot en je kunt uit veel locaties kiezen, maar als ze brengen wordt het makkelijker. Yes, het is een witte! De auto dan. Want een witte auto is een must. De BWC (Spreek uit als BieWieSie, staat voor Big White Car) is een verplichting. In Pilanesberg was deze trend alweer zichtbaar. Je auto is wit en groot. Dan zie je het bloed van de aangereden kudu goed en de auto is groot genoeg om na zo'n botsing door te kunnen rijden. Erg belangrijk. Het is een Chinese Haval. Zegt me niks maar Chinese auto's zijn niet favoriet, zie de avonturen in de disco auto in Cuba.

Penny neemt ons mee voor ontbijt. Wat neem je voor ontbijt? eggs benedict, pannekoeken, sap - geen chocolamelk. Muesli met yoghurt ging niet want er was geen yoghurt. Cappucinno ging niet want load shedding. Filterkoffie lukte uiteindelijk nadat we het fenomeen water koken op fornuis hadden uitgelegd. De bediening uad er bij deze gelegenheid niet zoveel zin in. Opvallend, want tot nu toe was iedereen vrolijk en blij in de bediening.

Load shedding, wat is dat? Wat onattent. Hebben we nog niet uitgelegd. Zuid Afrika heeft zo zijn problemen. De economie gaat niet goed, toerisme lag op zijn gat met covid, covid zelf was zwaar voor Zuid Afrika, politici zijn corrupt. Wat doe je dan als regering? Je creeert een decoy probleem waar iedereen last van heeft en bombardeert dat tot grootste issue. Enter het elektriciteitsnet. Oi, wat is dat een zootje. Er is te weinig capaciteit, we moeten noodgedwongen af en toe de knop een paar uur op uit zetten. Daarvoor verdelen we het land arbitrair in stukjes en knallen we op gezette tijdstippen de schakelaar op uit. Dan heeft niemand daar elektriciteit. We stellen ons daarbij een gemotiveerde werknemer voor die schakelaars op uit en tijdig weer op aan gaat zetten. Op den duur wordt iedereen dit zat en murw, vergeet men alle andere issues en kan de regering het land redden wanneer zij een eigen gecreeerd probleem oplost. Briljant!

Tijd om in onze eigen huur-auto op pad te gaan. We moeten defensief rijden, de auto altijd op slot hebben, ramen dicht houden, opletten op carjackers, kidnappers, rechtsaf en linksaf slaande bestuurders, mensen die plotseling oversteken, links rijden, dieren die op de weg komen en die Chinese automatische rijbaancorrectie tegelijkertijd bolwerken. En dat in Johannesburg, een van de grootste steden in de wereld. Een eitje! Vooral nadat die rijbaancorrectie weg is. Niets is zo irritant als een stuur dat ineens een andere kant op wordt geduwd door het zelfdenkende systeem terwijl je een potkuil, grote steen, buffel, voetganger of slingerende auto probeert te ontwijken. Zelfdenkende auto's acepteren we van KITT maar dit is geen KITT.

Waar gaan we naar toe? Op naar Clarens. Waarom daarheen? Daar is een brouwerij met veel soorten bier van de tap, kunstwinkel en de poort naar de Drakensbergen en Golden Gate National Park. Nee, niet die met die brug. Dit is een andere Golden Gate. Het Zuid Afrikaanse wegennet is ons gunstig gezind. De potkuilen worden gemaakt en daarom mogen we in plaats van over de potkuilweg lange tijd over een grindweg naast de te renoveren rijbanen rijden. Rijdt beter dan over de potkuilbaan. Onderweg zien we nog een soort gele mangoest die oversteekt.

Aangekomen in Clarens zitten we op een estate (sjiek hoor!) buiten het dorp. Dat houdt in dat de bestuurder zich niet laveloos kan drinken bij de brouwerij om daarna naar huis te waggelen. Wat we wel hebben is een alleraardigste vrolijke security man die ons binnen en ook weer buiten laat. Wat de zin van weer naar buiten laten is snappen we niet. Hij heeft ons net binnen gelaten, maar zonder de code (we hadden 6222) mogen we er niet uit. Het stressniveau in de auto stijgt. We kunnen hier voor altijd vast zitten. Ons huis waar we overnachten blijkt heel mooi, maar heeft geen ziel. De estate zit ook nog vast in ontwikkelmodus want er staan niet veel huizen en foto's van makelaars proberen potentiele kopers te overtuigen van de aankoop van een van de beschikbare juweeltjes. Overigens kun je wel heel goed een rondje rennen rond het huis wat de 3 en 6 jarige direct doen.

We moeten overigens voorzichtig in het huis zijn. Alles is gecontoleerd en werkt volgens een mail. Ze checken het na ons verblijf weer. Toen we de afzuigkap aandeden en deze spontaan ontplofte door kortsluiting flitste die waarschuwing door ons hoofd. Wat ook opvallend is, er wordt geen hout geleverd bij de open haard. En het is stervenskoud. Zuidafrikanen zouden bevriezen!

Woensdag 13 juli Clarens

Na een koude nacht zonder verwarming, maar met elektrische dekens (warm genoeg om een bed te verwarmen, niet het hele huis jammer genoeg. We hebben het geprobeerd. Ook met de oven en het gasfornuis, maar lukte niet) is het goed uit te houden. Tijd om na het ontbijt het dorp in te gaan. Clarens is een vriendelijk bergdorpje dat bekend staat om haar creatieve inwoners. De ochtend begint dus met een rondje dorp. Waarbij we eerst de plaatselijke bakker bezoeken. Dat is toch vaak wel 1 van onze favo attracties. Pies (Engels lezen! Niet Nederlands, is iets heel anders), broodjes, snoepjes, jam, van alles wordt meegenomen. Daarna komen we in een souvenirwinkel waar ze droge worst verkopen, en koekzusters (oliebol in honing gedrenkt) en chocola. Kan het nog beter worden? Jaaaaa, In het dorp blijken ze een klein lokaal paradijsje op aarde voor ouders te hebben, namelijk een koffiewinkeltje mét speeltuin. Terwijl de papamama, met een voorzichtig zonnetje op het gezicht genieten van caffeïne eeehhh cappuchino, kunnen de kids heerlijk rondrennen in de speeltuin. De speeltuinen zijn overigens dungezaaid hier en deze bestaat voor de helft uit oud landbouwmateriaal. Een oude trekker is favoriet om op te zitten. De schommel van trekkerbanden is minder geslaagd.

Tru moet nog verder winkelen want ze wil de hele huisraad vervangen door leuke Afrikaanse printjes. Gelukkig komt de load shedding weer langs die de middenstand half kreupel en steunend achterlaat. Kassasystemen werken niet meer. Wel worden de kids gedwongen om Afrikaanse stempels te kopen terwijl ze liever een lichtgevende stuiterbal wilden.

Na een rondje in dit charmante dorpje gaan we op zoek naar de lammergier in Golden gate national park. En nee, we zijn niet in de war of stiekem toch in Amerika. Het landschap in Golden gate national park is indrukwekkend. Én, we kunnen nu voor het eerst onze San-parcs pas laten zien. Een soort ticket die toegang geeft tot de South African National parcs. Met veel pijn en moeite uitgeprint thuis en helemaal mee genomen. Jaaa...ooh, maar ehhh..er zit helemaal niemand in het controle hokje. We wilden net zo graag ons printje laten zien en nu kan het nog niet. Er zijn wat loops die we met de auto kunnen rijden. Een van de loops heeft een woest stromende waterplas op de weg liggen. Twijfelend over de diepte van de plas, wordt Tru als verkenner op pad gestuurd om de diepte te bepalen. Het net gekochte hout voor het haardvuur kan hierbij dienst doen om de diepte te bepalen waarbij de poezelige voetjes niet nat hoeven te worden. Deze expeditie geeft onvoldoende zekerheid waarna een kleine suzuki langskomt en zonder te knipperen door de plas rijdt. Dan kunnen wij het ook! We halen de overkant dankzij briljant stuurmanskunst maar komen er achter dat de stroom onze nummerplaat bijna heeft opgegeten. Deze hangt nog aan 1 schroefje te bungelen.

Overigens is er ook een hide in dit park waar ze karkassen voor dumpen van waaruit je dan gieren kunt kijken die zich te goed doen aan deze lekkernijen. De lammergier en kaapse gier kom je hier tegen. De wind staat zo hard op deze plek dat deuren uit onze handen dreigen te worden gerukt, brillen van het hoofd vliegen en kinderen onvrijwillig het luchtruim verkennen. We zien ook nog gieren, in de lucht, beide soorten. Het kadaver op de grond was al schoon gevreten. Dan zou ik ook niet op de grond landen.

Terug naar ons huis, onze vriendelijke portier, we hebben hout en oh ja, load shedding is om 8 uur vanavond. Kunnen we weer vroeg op bed!