Beep Beep!

Hoi An
De homestay waar we verblijven is echt heel mooi, een ruime kamer met een groot balkon en grote badkamer. Ook is er een zwembad! Daar gaan we zoals gebruikelijk heel veel gebruik van maken (errrrrr, dat doen we eigenlijk te weinig als we een zwembad hebben).
Na even opgefrist zijn we naar het stadje gelopen. Hoi An kenmerkt zich als een toeristisch mekka in Vietnam. Het stadje drijft op toeristen en maatkleding (ook door toeristen besteld). Hoi An heeft ongeveer 80000 a 90000 inwoners en heeft 500 kledingwinkels waar maatkleding wordt gemaakt. Dit lijkt niet zo veel maar bedenk dat dit ongeveer de volledige kruidvat winkels in NL zijn verenigs in een middelgrote stad (om het perspectief even aan te geven). Onderweg word je dus ook door iedereen aangesproken of je geen soet of sjoes wilt hebben. Soms vragen ze ook of je een sjoet of soes wilt hebben en daardoor is het zeer verwarrend wat mensen nu eigenlijk maken. Meestal zijn het pakken. De kwaliteit van de winkeltjes verschilt sterk, maar meesterwerkjes hoef je niet te verwachten als je 40 dollar uitgeeft aan een pak. De dames in de kledingwinkels verstaan hun vak en pakken worden in een dag in elkaar getoverd. Broeken en shirtjes voor vrouwen duren wat langer :p.
Daarnaast heeft Hoi An lampionnetjes, lakwerk, sieraden en eetstokjes. We hebben van alles wat meegenomen :).
's avonds gaan alle lampjes aan in Hoi An en wordt het oude stadscentrum een lichtgevende bol lampionnetjes en kitschbeelden in de rivier.

Het zwembad hebben we conform verwachting niet gebruikt in Hoi An. Elke keer proberen we het weer maar het lukt niet om in het water te springen.

Na twee dagen kleding passen en stuff kopen was het tijd om naar Ho Chi Minh Stad te gaan. Weer een binnenlandse vlucht, weer een nieuwe maatschappij en kotszak (Jetstar Pacific).

HCMC
Ho Chi Minh City wordt afgekort tot HCMC en staat bekend om...... de motors. Voor de rest eigenlijk om niet zoveel. Vroeger was het de hoofdstad van zuid-vietnam en was de naam Saigon. Nadat het noordelijke leger Saigon had ingenomen in 1975 werd het omgedoopt tot HCMC na uncle Ho. Na twee dagen rondgelopen te hebben in HCMC kwamen we tot de volgende conclusies:
- Zonder kerstverlichting in het centrum is district 1 saai en sfeerloos. Gucci, Prada, VErsace en alle standaard wereldmerken geven het hetzelfde gezicht als alle andere steden. De kerstverlichting is prachtig by the way
- HCMC staat voor Ho Chi Moto City. 4 miljoen moto's, vier miljoen beep beeps
- HCMC is een vieze drukke stad
- Spaarzaam interessant zijn: China town (niet super interessant, een paar pagodes, freedom palace en nog tweetal andere gebouwen in de stad
- Het uitzicht van het Sheraton hotel zoals aangeprezen in de Lonely Planet (een must) is redelijk mooi, niet spectaculair. Spectaculair zijn de prijzen voor de drankjes. 130.000 dong (6,5 dollar) voor een cola. Normaal kost deze in een restaurant 0,75 dollar. We zijn na de foto's maken hard weggerend.
- HCMC heeft veel 'karaoke' bars en andere gelegenheden waar dames in korte kleding mannen opwachten. Leuk effect is om de man in het groepje vooruit te sturen, de dames doen enthousiast de deuren open en zien vervolgens de vrouw van de groep lopen en daarop sluiten de dames snel weer de deur.

Voor HCMC geldt maw. een korte tussenstop en dan weer verder.

Mekong Delta
VErder naar de Mekong Delta! Bekend om zijn smokkelroutes, muskieten, twists tussen Vietnam en Cambodja, kokosnoten, klam weer en het leven op en rond het water. Tours worden georganiseerd van HCMC, vaak te dure tours.

En zo ook de onze. Met een groepje van in totaal 6 personen zouden we de tour gaan doen. De tour die we hadden uitgekozen had van alles, eersts een dagje op een boot door de delta met activiteiten, waarna eind van de middag aankomst in de homestay waar we taalles zouden hebben en leren koken van verschillende recepten en vervolgens het gekookte op te eten. Volgende dag fietsen en naar drijvende markt. De tour al met al was wel heel leuk maar veel dingen werden heel sumier gedaan, of zelfs niet gedaan.

De eerste stop in de Delta was een cocos-snoep makerij. Eerst vermalen ze de cocos en maken ze er olie van. Dan gaat het in een hele grote pan samen met suikerriet 45 minuten door koken tot het lijkt op vloeibare toffee en dan laten ze het afkoelen in een vormpje.

De rest van de dag zijn we nog langs een fruitproeverij/ thee proeverij geweest waarbij we onder het genot van traditionele Vietnamese zang en muziek (zeer apart) de lokale lekkernijtjes konden opeten en daarna kopen (onder dwang van dat ze nog meer zouden zingen als we niet zouden kopen wisselden Dongs (de lokale Vietnamese munteenheid) rap van eigenaar; een stukje met de paardenkar gereden. Om 19u 's avonds kwamen we pas aan op de homestay, de andere die ze normaal gebruiken en dichterbij ligt was volgeboekt. Volgens goed gebruik gebeurt je dit in Vietnam minimaal een keer. De gids roept 20 minuten voordat je aankomt op de plek van bestemming (en dat is meestal 2 uur later dan gepland vanwege onvoorzien oponthoud) dat de originele bestemming vol is geboekt en dat we ergens anders heen moeten. Dat ergens anders is meestal geen verbetering (free upgrades doen ze niet aan: oh wat missen we Hong Kong in dit geval). We zouden eigenlijk allemaal afzonderlijke kamers hebben met 4 muren, maar deze homestay had dat niet. Deze homestay was grotendeels opgetrokken uit hout. De eigenaars stonden ons hartelijk op te wachten en leiden ons naar het slaapzaaltje waar een matrasje van 5 centimeter dik onze enige defensie was tegen de houten planken daaronder. Herinneringen aan de slaaptrein kwamen weer naar boven. Achter een houten muurtje dat behangen was met kranten en waarbij de deur bestond uit een douchegordijn met heel lieve beestjes er op gedrukt was een tweede 'kamertje'. Inpikken die hap dachten we. Toen we het matras optilden kwamen we er zelfs achter dat er een provisorische lattenbodem onder het matras lag. Luxe!!! Vietnamezen die in het platteland wonen, slapen zelf namelijk vaak alleen op een houten plank. Matrassen kennen ze niet. Volgens mij kenden ze wel vlooien, want na deze nacht zaten er op mijn voeten en onderbenen een stuk of 40 misterieuze jeukende rode bultjes. Heel erg jeukende bultjes.

De mensjes van de homestay waren trouwens wel super aardig! We verstonden elkaars taal niet en er werd ook heel veel gelachen. Ze vonden het vooral gek toen Arlo ook het gerecht wilde maken. In Vietnam koken vrouwen, mannen doen dit niet.

De tweede dag van de tour zijn we over de lokale drijvende markt gevaren. Hier komen hele grote bootjes die producten kopen van kleine bootjes. Om aan te geven wat de grote bootjes graag willen kopen hangen ze een stok van zo'n 5 meter met daaraan de producten die ze willen kopen. De kleine bootjes met het betreffende product varen dan naar de grote bootjes. Uiteindelijk als de stok geen producten meer bevat en het inkoopproces volledig is volbracht en daarmee het grote bootje vol is vaart ie naar het noorden om daar z'n producten weer te verkopen. Aan land nog over een lokale lokale markt gelopen waar eigenlijk nooit toeristen komen. Daar was ikke (Arlo) weer een toeristische attractie voor alle Vietnamezen. Broodjes bapao en andere rare tapioca taart gegeten. Alles wat Vietnamezen maken is op zich lekker. En het beste is, je krijgt er geen Bali belly, Montezuma's revenge, de vloek van de farao of iets anders van. Je kunt maw alles eten, hoewel we wel een grens hebben getrokken bij hond en varkenshoofd.

In de morgen hebben we nog een viets tocht gemaakt door de rijstvelden, wat echt heel erg mooi was! De Vietnamezen vonden Arlo weer een beetje vreemd. Ze hebben 2 soorten vietsen, vrouwen vietsjes, deze zijn als onze normale viets en dan met een mandje voorop. En dan zijn er mannen vietsen, dat zijn mountainbikes. Maar omdat we gewoon over hele platte paadjes zouden vietsen had Arlo geen zin om moeilijk te gaan zitten doen en nam dus een vrouwen viets. Dat was wel heel erg raar!! Eerst gaat die kerel koken en dan ook nog op een vrouwen viets...rare jongens, die Hollanders! Het leuke van deze tour was de reacties van alle lokale Vietnamezen. De hello's vliegen je om de oren en je voelt je net queen Trix, zoveel moet je zwaaien.

Na de tour zouden wij onze weg vervolgen naar een eiland, de laatste boot van die dag zouden we zowieso niet halen, dus eerst een overnachting bij de veerhaven en dan de volgende morgen door. Om in de veerhaven te komen zouden we eerst 2 uur met het openbaar vervoer moeten reizen.

Bij het boeken van de tour konden we voor 12 dollar per persoon de buskaartjes alvast bestellen. Wij hadden gezien dat als je het zelf regeld maar 3 dollar per persoon kost. Ook hadden ze ons verzekerd dat we naar het busstation gebracht zouden worden.

Na de lunch was er hier nog een discusie over. De gids stelde voor dat hij de buskaartjes wel alvast voor ons kon reserveren, dan konden we gewoon 3 dollar pp aan hem dokken. Een ander stel had de buskaartjes wel via het kantoor geboekt, en waren dus niet blij. Waarom moesten ze dan extra betalen. De gids zegt: Nou, wij brengen jullie naar het busstation, Arlo en Trudy moeten daar op eigen gelegenheid naar toe komen.

Dus wij daar weer iets van zeggen, we kunnen niet zomaar in de middle of nowhere gedropt worden, wij zouden ook naar het busstation gebracht worden! Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, maar het andere stelletje voelde zich wel enigszins genaaid!



Tijdens de bustocht van Can Tho naar Rach Gia (boot naar Phu Quoc) werd me langzaam iets duidelijk. Een dag eerder had een lokale gids verteld dat er dagelijks twintig mensen omkomen in het verkeer in Vietnam. In een land waar 23 miljoen moto's rondrijden kan dat gebeuren, maar ik vond het op dat moment veel. Na de maniakale busrit die twee en een half uur duurde vond ik 20 doden per dag weinig. Heel weinig.



Rach Gia hebben we weinig van gezien. Schijnt wel een charmant plaatsje te zijn, maar het was al laat toen we aankwamen en na een nacht opeen plank slapen was het nu weer tijd om een bed op te zoeken en wat meer uurtjes rust te pakken. Bootkaartje hebben we nog wel met een dollar korting per persoon gepakt en de hotelkamer hebben we ook nog twee dollar af onderhandeld (van 12 naar 10) omdat we de airco niet zouden gebruiken.



Leuk notitie: in Rach Gia zat in ons hotelletje ook een Australisch koppel. Ze gingen naar Phu Quoc waar het hoogseizoen is en ze hadden geen kamer geregeld. De hele avond door heb ik twee zinnen vaak horen zeggen door het koppel: " I'm not worried" en "If there's nothing left, I will sleep on the beach". Well, good luck met de zandvlooien mate. Tijdens het volgende verslag zien we of ze daadwerkelijk worried hadden moeten zijn of dat alles goed komt met dit toch wel worried koppel, ondanks dat ze zelf natuurlijk 50 keer zeiden dat ze niet worried waren.



Nog even iets van educatie over Vietnam en dan de taal. We gaan tellen. Iedereen klaar:



1 - Mot (Mo)

2 - Hai

3 - Ba

4 - Bon

5 - Nam

6 - Sau

7 - Bai

8 - Tam (Thaam)

9 - Chin (tsjin)

10 - Muoi (beetje als een koe moet)



In een restaurant roep je dus als je aandacht van het personeel en twee cola wilt: He Moi! Hai Coca!



Het werkt echt :)



Volgende keer de boottocht naar Phu Quoc en ons tropisch verblijf op het witte bounty eiland van Vietnam.

Op dit moment zijn we weer terug in HCMC, morgen vliegen we naar Kuala Lumpur waar we nog 2 nachtjes verblijven. En dan hopelijk naar NL terug kunnen vliegen :)