¿donde es el internet?

3 april
De beste vrienden van KLM lieten ons heerlijk uitslapen, want de vlucht vertrok pas om 13u. Nadat we alles gechecked hadden gingen we weer een aantal van onze tradities uitvoeren: met de taxi naar het station. Met het treintje naar schiphol om daar bij de macD een voedzame maaltijd te scoren. [he, er zit tomaat en augurk op, hartstikke gezond!]. De vlucht ging voorspoedig met de gebruikelijke films, eten, butterscotch ijs. Zoals zo vaak pakken we de juweeltjes van de filmlijsst er bij waarmee we af en toe door Hollywood worden gefopt:
- De hobbit 3: waarom drie films, in vredesnaam. En hoezo gaan die orcs zo makkelijk dood tegen inwoners uit een vissersdorp met roestige schilden en halfkapotte helmen. Gondor werd onder de voet gelopen en daar waren echte soldaten. 3 uur lang is te lang voor dit verhaal maar knabbelt redelijk wat reistijd weg van de vlucht.
- Vanaf dit moment splitsten Tru en Arlo's wegen in filmland omdat de ene van sentimentele huilfilms wilde genieten en de andere op zoek ging naar juweeltjes. Een film over twee britten die een culinaire reis door Italie maakten werd na tien minuten weggedrukt want die was utterly boring.
- Hector and the pursuit of happiness was echter een juweeltje. Simon Pegg gaat op zoek naar geluk, een beetje voorspelbaar maar ook weer leuk door de diverse situaties waar hij in terecht komt. Aanradertje.
- Gone girl: nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar Ben Affleck kan toch goed acteren. 2 en een half uur een thriller weten uit te zitten zonder te gapen en te denken, sjezus waar gaat dit naartoe. Het einde is open dus er komt vast en zeker een vervolg want Hollywood heeft centen nodig.
Na een aflevering Community en wat Big bang theory is het tijd voor een landing. Maar waar gaat deze reis dan naartoe o reizigers? We gaan proberen in Cuba te eindigen, maar deze vlucht brengt ons eerst naar Panama stad. Panama bekend van het Panamakanaal, tropische eilandjes en jungle. De jungle zoeken we niet op want Nederlanders verdwalen daarin leert een andere recente gebeurtenis waardoor Nederland ineens het land Panama op een kaart kan aanwijzen.
Panama stad wordt twee keer door ons aangedaan, Een keer een overnachting in het nieuwe gedeelte en een keer in de oude kern. Vandaag het nieuwe gedeelte. Het hotel is stijlvol handgekozen en is nuveau design met betonelementen erdoor verwerkt wat bewijst dat beton niet saai hoeft te zijn. Vanaf dit hotel is het tijd om het nieuwe centrum van Panama te verkennen.
Panama Stad ligt tegen de zee (in ieder geval aan de oostkant (verlengde golf van Mexico) en is zo smal dat het aan de westkant vast wel aan de pacific ligt. Echter, de wolkenkrabbers komen aan de oostkant tot aan het water en dat geeft een mooi plaatje. Daarnaast heeft het centrum een wokkelgebouw en een supermarkt en een kerk, dus wat wil je nog meer. Een zwembroek omdat het hotel een geweldig zwembad heeft maar onze tassen blijven overnachten op het vliegveld omdat Copa (de nationale airline van Panama) tassen die binnen 24 uur het land weer uitgaan, daar laat overnachten (arme beesje).
Wat leert een nacht Panama ons: Panama is niet goedkoop: een taxi naar het vliegveld is 30 dollar, deo ruim 4 dollar, chips tussen 1,5 en 2 dollar. Panamezen willen geen fooi, men betaalt me American dollars en Panamezen hebben blijkbaar geld en het is warm in Panama (vooral met een lange broek aan omdat de tas op het vliegveld ligt).

4 april
Na een buitengewoon goede nachtrust en een zeer goed ontbijt met een soort rookworst, fruit, pasteitjes, omelet en taartjes is het tijd om richting Havana te vliegen. Hulde aan de Panamese douane overigens: een van de vriendelijkste die we ooit tegen zijn gekomen.
De steward aan boord van het vliegtuig van Copa was dan weer wat minder vriendelijk maar deze hoeven we maar twee en een half uur uit te zitten, met een filmpje (office space!!!) en wat comedy en vage plakkerige pasta. Onderweg kun je een aantal atolletjes zien vanuit het vliegtuig en toont de oceaan zich in haar mooiste blauwtinten.

Havana, we lopen het vliegtuig uit en direct spoken gedachten rond in ons hoofd: hebben we alle papieren bij ons die je moet hebben om Cuba in te komen (hallo papieren meuk mallemolen). Wat moet je hebben? Een ingevuld visumpapiertje (a 22 Euro), een verklaring van je verzekeringsmaatschappij dat je verzekerd bent in het buitenland, een customs formulier, een landingsformulier en een t-shirt van Che Guevara. De douane was een van de snelste ooit omdat er niemand in de rij stond. We mochten niet samen naar een beambte (dat is een regel) en je mag elkaar geen papieren geven (dat is een andere regel). Je mag ook niet lachen bij het beantwoorden van serieuze vragen (dan zoekt men daar iets achter) en deze douanebeambtes krijg je niet aan het lachen. Wel heten ze je welkom in hun land wanneer je de toets der criteria hebt doorstaan. Op het vliegveld lopen opvallend veel schattige wollige hondjes maar deze moet je niet aanhalen. Wanneer ze bij je blijven staan heb je drugs bij je. Voor Tru was dit een test van doorzettingsvermogen. De dames na de douane die wel officieel je tassen inspecteren zijn dan weer hoffelijk en vriendelijk en direct valt op hoe Cuba haar werkeloosheidspercentage laag houdt. Je komt veel mensen tegen die je inspecteren, je komt nog meer mensen tegen die inspecteren of de mensen die jou inspecteren wel goed inspecteren.

Na deze hindernis word je losgelaten in Cuba. Echt in Cuba. En wat hebben we van te voren gelezen over Cuba. Tripadvisor puilt altijd uit van vragen die worden gesteld door doodongeruste reizigers die op een onbewaakt moment een ticket schijnen te hebben gekocht naar een bestemming waarvan ze eigenlijk niet weten waar het ligt, wat het doet en hoe ze er komen. Ze weten alleen dat er een mooi strand is. Zo ook hier. De vragen mbt veiligheid en lastig gevallen worden door verkopers (jiniteros) op straat zorgen voor een paranoia angstbeeld dat zich door onwetend reizigersland verspreid als een prairiebrand na 5 maanden zonder regen. Wanneer we de berichten moeten geloven worden we overal opgelicht en willen Cubanen niets liever dan ons berooid naar huis toesturen. De deuren schuiven open en we verwachten de maniakale verkopers daarachter, oprukkend naar de argeloze toerist die als een hertje in de koplampen van een aanstormende rij vrachtwagens kijkt. Hmmmm, het zijn mensen met ontvangstborden, niemand jat je bagage en ja, er zijn er twee die je een taxi aanbieden (AAAAAHHH!).

Een taxi hebben we toevallig nodig en die levert ons keurig op de plaats van bestemming af in Havana Vieja. Onderweg helpen we nog een oude man op krukken met een lift (ook dat is Cuba) en naarmate we dichter bij het oude Havana komen begint de chauffeur wel iets te zuchten. De reden is later duidelijk. Havana Vieja is oud, de wegen ouder en vol gaten, fietstaxi's, mensen, toeristen en vrachtwagentjs die lukraak geparkeerd staan. Tel daarbij "werk in uitvoering" aan de weg en na een aantal extra rondjes door eenrichtingsstraten land zijn we waar we moeten zijn. Casa Compostela is onze basis voor drie dagen Havana. Een casa in het centrum met een aantal kamers, balkonnetjes en veel antiek en plafonds van ruim 5 meter hoog. Leuk, zo'n hoog plafond maar minder praktisch met verven en je hebt veel meer verf nodig omdat je muren zo hoog zijn. Teresa legt ons alles uit in het Spaans en wij antwoorden in perfect Spaans "Si si". Er was geen discussie en geen onduidelijkheid, perfecto. Wat doe je eerst? Zweten, Havana is warm, acclimatiseren kost tijd. Wat doe je dan? Juist, je zoekt een bar op en drinkt je acclimatiserend in. Helaas, we hadden nog geen peso's dus eerst wisselen. Helaas gingen de wisselkantoren voor onze neus dicht en daarmee strandde ons 1e initiatief. Doelloos rondlopen dan op zoek naar oude auto's. Wanneer je denkt dat deze moeilijk te vinden zijn, denk dan nog maar een keer na, want je struikelt er over. Sommige zijn echt oud, andere zijn namaak oud. Wanneer je ze ziet, merk je het verschil.

A pros po: oude auto's. Wat wisten we van Cuba voordat we gingen en waarom Cuba? Cuba is een eiland (vertel meer!) met 11 miljoen inwoners (Cubanen: wereldwijd zijn er dubbel zoveel Cubanen, maar die wonen niet meerop Cuba), ze zijn goed in honkbal en boksen (Arnold van der Lijden weet daar alles van), ze roken sigaren en drinken rum bij de liter. Verder is aan alles een tekort vanwege een boycot vanuit de VS. De oorsprong van de boycot is terug te leiden naar de revolucion (spreek uit: revolusjon, zo onduidelijk mogelijk) toen Che en Fidel en co met een bootje met 80 man het hele regeringsleger van Bastista versloeg. Cuba werd communistisch (hola Comerado) en vriendjes met de USSR en de USA was pissed. Zij konden niet langer op vakantie naar Cuba en daar naar de casino's om geld uit te geven. De USSR besloot om raketten op Cuba te zetten en bijna ging het helemaal fout maar net niet (genoeg Hollywood films laten dit ons leren). De USSR viel uit elkaar en Cuba had geen vrienden meer en sindsdien is er weinig meer te krijgen voor de lokale bevolking. Onlangs zocht de VS toenadering en lijkt er een einde op komst van de boycot en daarom zit het land op dit moment vol met toeristen om het Cuba van nu nog te zien. Het Cuba van nu bestaat uit rum, oude auto' s, sigaren, salsa en jiniteros die al deze dingen aanprijzen en verkopen. Daarnaast zijn er veel kuilen in de weg en daarmee maken we de cirkel rond: de redenen waarom toeristen nu naar Cuba komen zijn ook de redenen waarom Tripadvisor vol met bezorgde toeristen opmerkingen staat...

5 april
Nijmegen heeft de vierdaagse, Havana de eendaagse waarin we in een dag een rondje gaan sjouwen en veel van de bezienswaardigheden van deze stad gaan bekijken. Wat biedt Havana? Een kleine greep later maar eerst heb je geld nodig in Cuba, anders kun je niks.

Wisselen vindt plaats in een bank of een Cadeca. Een officieel wisselkantoor. er zijn ook pinautomaten maar neem daarvoor je visa card mee want andere doen het niet. Wat heb je nodig voor de Cadeca? Geld (preferably Euro's of Canadese dollars. US Dollars kennen een ongunstige wisselkoers, zij boycotten ons, dan krijg je minder CUCs voor je dollar), je paspoort (altijd meenemen) en geduld. De Cadeca opent om 9 uur. Je kunt er vroeg komen (8.40), dan is er nog een korte rij of afwachten en hopen dat je geluk hebt. Wij waren vroeg en kregen nummer 5 van de lokale Cubanen en die positie verdedig je dan ook. Komt er iemand na je en die stelt een vraag, antwoord dan met Si, want dan gaat die persoon achter je staan (experiment). Zo vormt zich achter je een bonte rij van mensen. Bij het wisselproces mag er maar een persoon tegelijk naar binnen, geen twee bij de balie. Tel je geld uitgebreid wanneer je het aanbiedt zodat er geen misverstand over het bedrag is en je krijgt je CUCs conform afspraak. Tel deze ook weer na want je wilt niet geflest worden. Dan ga je richting uitgang en kun je je gaan mengen in het toeristengeweld van Cuba met je toeristenpeso. Er is ook nog een andere peso maar die is voor de locals en een factor 30 minder waard. Een favoriete oplichtingstruc is een wisseltruc op straat waar je je Euro's tegen een dertig keer minder waard zijnde lokale Peso wisselt voor een ogenschijnlijk mooie wisselkoers. Wanneer je dan je eerste Cuba libre koopt, voel je je nogal verneukt.

Havana, Havana, wat heb je ons te bieden?
- de Malecon: de bekende betonnen zeewering plus boulevard van kilometers lang waar het dagelijks leven van Cubanen in meerdere facetten voorbij komt: vooral verliefde stelletjes en vissers zijn populair. De Malecon moet je lopen met storm (ga in september, heb je een goede kans op een orkaan) waarbij je de golven tegen de betonnen kering ziet knallen.
- Hotel Nacional: het bekendste hotel van Cuba en een symbool van Cuba voor de revolutie. Hier kwamen de groten der aarde en hier komen heden ten dage de toeristen in drommen op af. Hetgene dat je hier als op en top toerist behoort te doen is een sigaar roken op het terras met een mojito in je klauwen. Dit kun je ook heul veul toeristen zien doen. Absoluut hoogtepunt van dit gebouw: tussen de in en uitgang van het hotel staan in de verkoelende zeewind wanneer het buiten 35 graden en heet is.
- Plaza de revolucion: Een grote betonnen vlakte waar Fidel zo vaak het volk heeft toegesproken. Ik heb medelijden met de Cubanen die de speeches overdag hebben moeten aanhoren daar want het is warm op dat betonnen landschap. Drie iconische bouwwerken overzien het plein. De Jose Mart toren, en de twee afbeeldingen op betonnen gebouwen (Che: het ultieme Cuba plaatje voor elke selfinista en Khomeini (een vriend van Cuba en Che)).
- Coppelia: de ijsjeswinkel van Havana. IJs is te bereiken voor iedereen is het uitgangspunt van deze shop die 40 jaar bestaat. Voor toeristen met dollars en CUC iets makkelijker want die mogen de rij overslaan dan voor de lokale Cubanen (die mogen in de rij staan die gedurende de dag alleen maar langer wordt).
- China town: hmmmmm, dit is een China Town zonder Chinezen en maar een betonnen poort, is toch anders dan anders.
- Het capitool gebouw: de koepel is wereldberoemd en het gebouw een baken in Havana. Rondom dit gebouw gebeurt van alles en je kunt struikelen over classic cars, limon taxi's, barretjes en toeristen.
- Plazas, plazas, plazas: Havana Vieja heeft ze en ze zijn sfeervol vol oude gebouwen die wel zijn gerestaureerd en art galeries en jawel barretjes voor een mojito.
- Oude gebouwen, halfkapotte gebouwen, zonder dak, naast de mooiste oude panden. Wanneer je ronddwaalt zijn dit de tegenstellingen die je tegenkomt en facineren.
- Festivals: jawel, we hadden geluk, het was een festivaldag in Havana. Het festival van de sigaar, salsa en rumba. En mensen willen je er graag naar toe brengen. Hmmm, ik vraag me af of er morgen nog een festival is?

Havana is in andere woorden uitermate geschikt om rond te dwalen en dronken te worden. De bevolking is vriendelijk en ontvangt graag geld. Ja, je hebt jiniteros, maar deze verbleken in vergelijking met Egypte en Bali.

In de avond is het tijd om te eten en tegen onze gewoonte in dwalen we niet eerst drie uur rond voordat we ergens binnenvallen. Een eettentje heeft een balkom met uitzicht op mensen en auto's dus het besluit is snel genomen. De keuze valt op kip met ananas waarbij de welbekende rijst met bonen wordt geserveerd. Het geheel smakt goed maar ruikt volgens sommige mensen naar natte hond. De avond brengen we verder door op verschillende pleintjes, waarbij het sereen rustige plaza catedral het meest in de smaak valt. Het gouden en het blauwe uurtje worden hier doorgebracht.

6 april
Gisteren hebben we de hele stad al gezien, dus sja, wat moeten we nu doen? We doen de verdieping. Beetje rondstruinen, beetje cultuur snuiven. Daarnaast gaan we op onderzoek. Volgens de lokale jiniteros hadden we gisteren enorm veel geluk want het was festivaltijd. Hebben we zoveel geluk dat het vandaag nog eens festival is? Oud Havana is echt een abstracte wereld met rijk gedecodeerde gebouwen, die ondertussen heel erg vervallen zijn. In de meest toeristische plekken hebben ze de gebouwen gerestaureerd, ga je een bocht om, zie je weer gebouwen zonder dak, of zonder muren, of allebei. We hebben gezinnen zien wonen in een kamertje op de 1e verdiepng van een gebouw dat voor de rest nog amper overend stond. De mensen in havana zijn ook prachtig. Heel vriendelijk. Regelmatig wordt er gevraagd of we een taxi willen. Maar nee hoor, wij zijn met de benenwagen. Grote fles cola koop je in een delicatessen winkel en kost 1,5cuc. Bij elke transactie die je doet voel je je een clandestiene bezoeker van een gokhol of hoerenkeet, want deuren worden voor je opengehouden, (of dicht in sommige gevallen wanneer je een tas om hebt), de transactie vindt plaats en weer naar buiten. Bij alles waar je een deur in moet in Cuba voel je je een soort van voortvluchtige crimineel. Voor de locals is 1,5 CUC erg duur als je na gaat dat men hier gemiddeld eur23,- per maand verdiend (wisselkoer is op 1,05). De mensen die in de toeristen sector werken verdienen wel een stuk meer.

Ons favoriete pleintje in Havana is Place de Cathedral. Prachtig pleintje waar wel wat toeristen komen, maar het wordt niet overspoelt.
Vandaag leren we ook iets nieuws kennen, namelijk de acteurs. Deze mensen, betaald door de overheid, komen we voor het eerst tegen op de plaza des armas gekleed in kleding van vroeger, maken de straten onveilig. Zo is er een Che mannetje die verdacht veel op Morgan Freeman lijkt (aan het bijklussen?), en een hemmingway mannetje. Wel alllemaal met een grote sigaar. We zijn met een zo,n mannetje op de foto gegaan. Die man wilde er graag voor betaald hebben, want dat schamele staatsloon kun je niet van leven.

VErdieping vinden we in de Cubanen die vandaag voor het eerst werken. Goede vrijdag, zaterdag en zondag deed men niet veel, maar nu wordt er gewerkt. In ieder geval door een aantal personen. De meeste kijken hoe de anderen hun werk uitvoeren.

Natuurlijk vinden we ook verdieping in de kunstenaar winkels waar schilderijen en allerlei andere kunstziniige uitingen tentoon worden gespreid. SOmmige ware meesterwerkjes, sommige mindere meesterwerkjes, maar Cubanen moeten alles wat ze doen met beperkte middelen en veel inventiviteit doen.

Ons wetenschappelijk experiment tav geluk laat hier een uitschieter zien. Op de tweede dag in Havana hebben we nogmaals zeer veel geluk want het is toch weer festival tijd. Deze keer gaat het om salsa. Ongelooflijk blij als we zijn met dit nieuws zeggen we de beste jinitero dat we ons de gelukkigste mensen in de wereld voelen want twee dagen achter elkaar zoveel geluk hebben komt niet vaak voor. De beste man is daarna wel wat stiller, we vermoeden dat hij zelf ook overrompelt is door zoveel geluk.

In de middag pakken we een pauze in onze casa en kunnen we vanaf het balkon en in de hele casa genieten van de buena vista social club cover band. Maar geloof ons: een middag chan chan en che guevara etc aanhoren is voldoende. Cubanen houden van een luid volume. De betreffende tent zelf staat lokaal bekend als een oplichtingstoko waar toeristen te hoge rekeningen voorgeschoteld krijgen na het drinken van wat mojito's maar je hebt dan wel een van de slechts duizend cover bands van de buena vista social club zien spelen, dat is wat waard natuurlijk.

s Avonds gaan we eten in t restaurant dat geen cafe is. Locals weten het beste waar je voedsel kunt scoren dus gaan we naar dit tentje dat door onze casa eigenaresse wordt aanbevolen. Naast het heerlijk eten is het leuk om naar een groepje kittens te kijken waarvan de moeder een grote hond wegjaagt. Inclusief een Kaikaikai van de hond. Daarnaast vindt er op een dergelijk terras de nodge interactie plaats: verliefde stelletjes (klef!!!), bloemenverkopers die inzoomen op verliefde stelletjes, bedelaars die hopen op vrijgevigheid van de toerist die zich tegoed doet aan een maaltijd die een maandloon kost en muzikanten. Overigens had dit restaurantje zeer goede milkshakes en ook ananas-sprite-limoen mixen die goed weg te tikken waren.

7 april
De dag dat we hopen dat onze huurauto er inderdaad is. Het heeft Arlo veel tijd gekost om het te regelen, maar je weet nooit of de auto daadwerkelijk bestaat. Cuba is een land waar je eerst moet zien en dan geloven. We laten onze veilige casa in Havana achter ons waar de geregelde taxi een Chevrolet uit 1952 is met disco muziek uit de 90's (kan dat, disco en 90's? In ieder geval die techno dans meuk uit die tijd). We gaan de grote boze buitenwereld van Cuba in.

De auto staat namelijk op het vliegveld, gezien het drukke seizoen van toeristen. Er waren geen auto's meer te krijgen in het centrum van Havana en meerdere toeristen die we spraken waren verbaasd hoe moeilijk het was om een auto te scoren. aangekomen bij terminal 3 worden we van hokje 1 naar hokje 2 naar balie 3 gestuurd en blijken we naar terminal 2 te moeten. Hoe snel terminal 3 ons van kastje naar de muur kon sturen, zo langzaam gaat de rij in terminal 2. Terminal 2 bevat de US verbindingen en staat vol met Cubanen die uit Florida zijn overgekomen. Deze mensen willen ook allemaal een auto hebben om rond te rijden. We hebben hoop dat er een auto voor ons is want anders hadden ze ons niet naar kastje en muur gestuurd. Na een uurtje geduldig wachten zijn we uitverkoren om naar binnen te mogen. In de tussentijd hebben we ons verbaasd over de hoeveelheid mensen die de hokjes in en uit lopen (hoe groot zijn die hokjes eigenlijk?). Verbaasd zijn we ook dat we een aantal mensen achter ons laten die al eerder in de rij stonden als wij. Maar wat blijkt, wij waren de mensen van terminal 3 die naar 2 werden gestuurd. En dan ben je toch wel belanmgrijk! We krijgen welgemeende excuses dat we niet eerder zijn geholpen want toeristen betalen veel geld en dienen daarom snel geholpen te worden.

Bij de betaling van de borg, verzekering, pick up fee en tank benzine (is die wel echt vol?) blijkt dat de mastercard en visa stickers voor de vorm op de deur staan want die credit card apparaten werken echt niet man. Dus opnieuw wisselen, waarbij we benieuwd zijn of alle centjes die we betalen wel naar het bedrijf gaan of dat er een aantal aan de strijkstok blijven hangen. Gezien de omvang van de beste man achter het bureau denken we optie 2. We krijgen een papiertje mee waarop de beschadigingen al zijn aangetekend (rondom de hele auto overal: perfect! Zo valt die ene potentiele nieuwe deuk niet op) en worden geleid naar one luxe Chinese limousine: de Emgrand. De kilometerteller staat precies op 60.000 (heeft iemand netjes teruggedraaid), maar de banden zijn goed en de motor draait en de airco en ruitenwissers doen het. Een voorlicht mist maar we rijden toch alleen overdag. Er is zelfs een reservewiel met krik, maw: we kunnen op pad.

Hoe gaat dat rijden in Cuba eigenlijk? Net als in Nederland, met een auto. Alleeen zijn er weinig borden die richting aangeven en kun je paard en wagen op de weg tegenkomen en heeft de weg iets weg van gatenkaas. Er zitten veel kuilen in de weg. We hebben een kaart in een boekwerk en een App (modern hoor!) waarmee je offline via de GPS kunt zien waar je je bevindt. GPS zelf is illegaal in CUba, dus bij elke politiepost besluiten we dat beestje te verstoppen. We zeggen het nog maar net en we worden voor de eerste keer aangehouden op een verder deolate snelweg waar af en toe een toeristenbus langsrijdt. We moeten de papiras de carre en de permisso de conduir showen en de beste man heeft ook interesse in onze kofferbak. Misschien denkt hij er over om een Emgrand te kopen en is hij benieuwd naar de hoeveelheid bagage die je mee kunt nemen in de toch wel ruime kofferbak (verrassend ruim!).

Onderweg kom je ook wilt zwaaiende Cubanen tegen die je moet negeren. Dit zijn jiniteros die het stadse leven hebben ingeruild voor een ruraal bestaan en die je naar een of andere vreetschuur of salsabar op het platteland willen leiden.

Het doel van deze eerste rit is Playa Larga aan de varkensbaai. De bay of pigs is vooral bekend vanwege een mislukte invasie door de Amerikanen. Of de benaming bay of pigs van die veldslag komt vraag je je af? Nee, in deze baai zwemmen gewoon veel varkens. Verder kun je duiken en snorkelen in dit gebied en is er een natuurgebied genaamd Zapata swamp waar vogelaars vanuit de hele wereld naar toe trekken.

Na een verkenningsrondje door Playa Larga vinden we onze casa waar Arnoldo nog wel een kamer vrij heeft voor ons. Klassiek Cubaans met een sigaar in de mond laat hij de kamer zien en we hebben onderdak voor de eerstvolgende drie nachten die wordt bezegeld met een welkomst cocktail aan zijn barretje. Arnoldo blijkt een typische Cubaan die hard praat en nogal wat mensen aan het werk heeft. Een aantal bouwmensen zijn aan de slag om de muren opnieuw te stucen en nieuwe steuntjes voor geluidsboxen in elkaar te timmeren. Daarnaast is het pand een zoete inval voor allerlei buren, muzikanten, honden en katten en voordat je het weet schud je de handen van elke buurtbewoner die binnen komt lopen. Op dat soort momenten vraag je je af waarom je niet wat meer Spaans hebt geoefend dan je hola's en buenas noches en bueno en taco. Voor het avondeten moet je geduld hebben. Alhoewel er een hele groep mensen aan het werk is met heen en weer lopen is dit geen garantie voor efficient werken, het is Cuba.
Omdat het Cuba is heeft Arnoldo wel veel vrienden en natuurlijk is een een gids voor het Zapata swamp. Deze jongen kan ook nog Engels hoewel elke keer dat hij rock zegt wij frog verstaan met als gevolg de gedachte bij ons dat het gebied stikt van de kikkers. Het is alsof de kikkers onze gedachten kunnen lezen want er zit direct een in onze badkamer te kwaken. Om precies te zijn in de wc pot. Alles ophouden is het devies totdat onze vriend uit de pot komt.

8 april
Vandaag gaan we de swamp in. Excursies zijn hier aangepast aan luie toeristen dus het aantal kilometers lopen beslaat drie stuks. Verdeeld over verschillende stukkies.
Het eerste stukkie was bij het meest toeristische oord in de buurt. Een stuk zee met mooie visjes, en aan de andere kant van de straat een ingestorte grot waarin je kunt zwemmen. Hier bevonden zich ook veel vogels, waaronder een koppel papegaaien en de nationale vogel van Cuba de Cuban trogon. Dit beestje is de natonale vogel omdat het de kleuren van de cubaanse vlag heeft. blauw, wit en rood. Hiermee stopt het patriottisme van deze vogel ook, want sterretjes zols deze op de vlag van Cuba voorkomen zijn niet van de partij. Overigens doen vogels ook hier waar ze overal in de wereld goed in zijn: zitten op een tak en naar je staren.

De volgende halte is in een grot met vleermuizen die alleen blaadjes eten. Dit schijnt zeer uniek voor vleermuizen te zijn. De laatste stop is naar een cenote, waar je kunt zwemmen met schildpadden. Onderweg loop je langs en over rotsformaties en ook over de bridge of rock (door Cubanen uitgesproken als bridge of frog wat natuurlijk grappige anecdotes oplevert). Bij het zwemmen dien we inderdaad een paar schildpadden die rondjes trekken door de waterplas en enigszins van onze gigantische opdoemende schaduw schrikken.
Als we weer naar ons huis rijden, proberen we zo weinig mogelijk krabben te raken. Het is namelijk paartijd en de landkrabben komen met honderden, dan wel duizenden tegelijk uit het bos en wllen in de zee hun eitjes leggen. Enige obstakel dat ze tegen komen is de weg die ze moeten oversteken. De grootste krabben zijn 2 handen groot, maar je hebt ook kleintjes zo groot als je duim. Ze zijn allemaal goed te zien, want ze hebben fel rode pootjes. Als je over ze heen rijdt hoor je een hele vieze kraak. Naast dat dit heel zielig is, heb je ook kans op een lekke band. Dus is het slalommen geblazen. Het meeste slalommen moet je inde vroege ochtend want net als ons houden krabben niet van warme voetjes. Ga dan nog eens na dat zij er ook nog acht hebben (oke, zes en twee scharen), dan begrijp je des te beter dat ze geen blaren op hun pootjes willen hebben. Overigens moet je 's nachts ueberhaupt niet over deze weg rijden want dan zijn er dus duizenden van die lieverds op pad.

Terug bij Arnoldo is het lui en duf doe tijd. April is een warme maand in Cuba waarbij de temperatuur elke dag op een graad of 34 uitkomt. In de zon wordt het nog iets warmte, dus zuchten wij samen met de Cubanen en steunen we muy caliente.

Later in de middag zoeken we een snorkelplek. Die vinden we bij het uebertoeristische oord waar het goed maar niet spectaculair snorkelen is. We prten nog met twee limburgers die zijn opgelicht bij het benzine tanken (het is een nationale sport!) en zonnen nog een tikkie na in de nu minder bakkende zon. Hierbij wordt angstvallig de klok in de gaten gehouden want one krab vriendjes komen in de avond los.

We keren teug naar het thuishonk en worden onthaald met een feestmaal van Arnoldo en co en raken aan de praat met twee Belgische dames. Wat opvallend is, is het hoge aantal Belgen die rondreizen in Cuba. Dit is al het tweede setje Belgen die wij tegenkomen in onze eigen casa's. Normaal komt u de Belgen zeer weinig tegen op reis. Voor Cuba gaat men echter wel de landsgrenzen over want ook later komen we ze bij de buslading tegen (!!!!). Wat ook opvallend is, is het grote aantal koppeltjes vrouwen die op pad is in Cuba. Vriendinnen die samen op reis gaan, gaan blijkbaar en masse naar Cuba. Is het de rum? Zijn het de Cubaanse mannen? Is het het salsa dansen of toch de sigaren? In ieder geval is het voor vrijgezelle mannen een mogelijke reden om de volgende vakantiebestemming aan te passen. Nog een opvallende tav toeristen: Duitsers, ze zijn na Zuid-Afrika ook weer hier. Ze reizen dus wel, maar zeer vaak in grote groepen. Italianen ontbreken in elke vorm, Spanjaarden zien we natuurlijk wel en de boycot van de Roebel lijkt effect te hebben want onze Russische vrienden zijn er niet.


9 april
Ontbijt: en we weten wat dat betekent. een nieuwe kans om lokale honden en katten aan te laten sterken en ook deze keer komt er een schattig mormeltje dat er niet uitziet en ook nog eens flink drachtig is van een worp kittens de hoek om lopen. Het adoptieproces neemt vormen aan en de kitty cat wordt bijgevoerd. We maken een rendez vous met de kat voor het avondeten en het volgende ontbijt want ze heeft veel meer eten nodig voordat we haar de wijde wereld in kunnen sturen.

Vandaag is het tijd om te gaan snorkelen en duiken. Maar eerst weer langs de weg met de krabben. We dachten dat er gisteren veel waren, maar vandaag zijn ze in nog grotere getale aanwezig. We besluiten het hele toeristische ding over te slaan en verder door te rijden achter Playa Giron naar Calueta (betekent iets in de trend van gehucht) Buena (een mooi gehucht in dit geval dus). Hier vinden we een prachtig strandje met all inclusive concept (dit fenomeen kom je op steeds meer Cubaanse stranden tegen: je betaalt entree om het strand op te mogen), maar cheap ass Nederlanders willen we alleen snorkelen, en ook nog eens met onze eigen snorkel spullen, dus mogen we met forse korting. Het snorkelen is in een klein baaitje beschermd door een rif. Prachtig azuurblauw water. De ligbedjes zijn ruim verdeeld. Vanaf ons bedje kijken we uit over t baaitje en de ruige zee. De visjes zijn mooi, het koraal niet zo heel kleurrijk. Maar wij zijn dan ook al wel een beetje verwend met snorkelen in Hurghada en Mabul (Egypte en Maleisie) Na een paar uurtjes zijn we het zat (had je nu dat all-inclusive ding gedaan dan moest je blijven om je peso's om te zetten in drank en eten) en keren al slalommend om de krabbetjes weer terug.

Thuis bij Arnoldo aangekomen besluiten we een poging te gaan doen om het natuurgebied Zapata in te gaan, want we zitten hier midden in. We lopen langs een leuk boeren dorpje waar we hola's uitwissselen met de locals (een goed gebruik naar het schijnt, na elke hola ontdooit zelfs het strengste gezicht naar een glimlach. Ja de Cubanen zijn dol op je geld maar zijn vrolijk en levenslustig). We spotten lokale fauna (vooral vogels en veul kippen en heul veul hanen) en slaan een straatje in richting park. Ons vermoeden is, dat streng gereguleerd als Cuba is, Zapata niet zomaar binnen gewandeld kan worden. We zien een toeristenauto zonder benodigde gids langs ons scheuren en bekijken hoe ver de auto komt. Een paar 100 meter verder wordt de auto tegengehouden en kan men (waarschijnlijk na een tijdje niet begrijpend dom te kijken naar de betreffende beambte) rechtsomkeerd maken. Ook hier blijkt dat Cuba op sommige gebieden ontoegankelijk blijft.

Het avond eten dient zich aan en we kletsen wat af met onze Belgische madammen die van alles over Cuba kwijt willen. Uiteindelijk eindigt de avond met gratis bier en andere drankjes en geeft Andres elke gast die wil een gratis voetmassage want hij is professioneel masseur (en professioneel kok, professioneel bouwvakker en professioneel toeristengids). Ik weet niet of hij in te huren is, maar we kunnen navragen natuurlijk. Dan besluit het weer om te slaan en we zijn getuige van de 1e Cubaanse hoosbui.

Tja, Cuba en internet gaan niet echt samen. T is niet dat het er niet is, maar zelfs wij zijn niet bereid om uren te moeten wachten op internet, dat vrrvolgens ook nog eens heel traag is. Dus daarom gaan we jullie binnen een paar dagen bombarderen met onze reis van de afgelopen 3 weken. Veel lees plezier!