Better not....play with the prairiedogs

Zaterdag 19 oktober Yosemite - Mammoth lakes
Zaterdag en Amerika is op pad. Het kan nog drukker in yosemite bewijst vandaag. De route naar ons volgende doel brengt ons namelijk via Yosemite over de Tioga pas via Mono Lake naar Mammoth Lakes. Jeetje, wat veel bestemmingen in 1 dag! Ja, klopt, maar het is allemaal amerikaans verantwoord door de auto te gebruiken en slechts beperkt te gaan lopen. Stel je voor zeg. Zoals gezegd begint het met de file yosemite in waar de park ranger door indrah wordt geidentificeerd als 'die mevrouw met dat rare hoedje'. Bij de grote bomen parkeerplaats Mariposa maken we rechtsomkeerd want die is compleet volgepakt. Er is nog een andere plek met grote bomen, Tuolomne die minder frequent wordt gevisiteerd, want je raadt het al, het is verder lopen. Nog een keer scenery van Yosemite opnemen en dan naar deze bomen. De parkeerplaats is vele malen kleiner en vele malen rustiger. De wandeling naar de bomen toe is aangenaam omlaag lopen met een karretje. De loop lopen rond de grote bomen met een karretje is onmogelijk wat resulteert in een tilwedstrijd. Tru met Lore, Arlo met karretje. Er zijn minder bomen bij Tuolomne en de plek lijkt ook wat minder indrukwekkend dan Mariposa (herinnering van 20 jaar geleden, kan geromantiseerd zijn). De aangename rol naar beneden wordt een zware klim naar boven met wederom een 17 (een kilo erbij? Ja, oplettende lezer: junkfood) kilo zware driejarige in het karretje (ik ben moeeee) die luid aanmoedigt "je kunt het, het gaat goed, jaaaa". Onderweg wordt wolkje de zeehondenknuffel geadopteerd die alleen langs het pad lag (op de heenweg ook al), omdat Lore luid begint te huilen en getroost moet worden.
Tijd voor de Tioga pas, een van de mooiste autoritten van de VS zoals men claimt. Er ligt nog geen sneeuw dus dit festijn gaat door. De rit zelf is niet spannend of uitdagend. Een paar bochten en je bent boven. Het uitzicht is op sommige punten geweldig en het landschap blijft veranderen. Een aanrader dus!
De Tioga pas komt uit op Mono lake (ja ok, voor de puristen onder ons: of begint bij Mono Lake). Een klein stukje om en je kunt naar wat stenen in dit grote meer kijken. Het landschap om het meer is overigens leuk om te zien. Maar omdat het gehucht waar Mono Lake (Lee Vining, wie kent het niet? Heeft overigens een vliegveld) wel erg gehuchtig is, gaan we door naar Mammoth Lakes. In de winter ski oord puur sang, in de zomer outdoor want lekker cool. Jetset california loopt er rond. En dat merk je aan de prijzen. Omdat we zo Europees zijn overnachten we in de alpenhof lodge (errrrr, sja, sorry) waar de baliemedewerker ons verzekert dat onze kamer zo populair is dat deze een jaar van te voren is uitverkocht. Waarom weten we nog niet maar we weten nu wel dat quaint oubollig betekent of uitgeleefd of back in time. Eigenlijk was een scherpzinnige vraag richting betreffende patronaat gerechtvaardigd: als deze kamer zo populair is, waarom is deze nu nog vrij?
In de avond eten we bij een Mexicaans restaurant waar Indrah speelt met kinderen van andere gasten en Lore haar ongenoegen uit door hard te brullen. Een groots succes met andere woorden. Amerika is wel het land van service en klant heeft gelijk (of ze zijn bang dat je begint te sue-en) want na een opmerking over een teveel aangeslagen drankje waren de andere drankjes gratis (tip voor goedkoop dineren).
Na een rondje door het als alpendorpje nagemaakte centrum checken we de werking van onze koolmonoxidemelder en gaan we gerust slapen. Minpuntje was wel, dat ondanks het feit dat het meldertje het deed, deze te hoog op de muur was bevestigd, waardoor bij een eventuele calamiteit het piepje voor alarm voor de dan aanwezige gasten helaas te laat zou komen.

Zondag 20 oktober Mammoth lakes door death valley naar klein gehucht in de woestijn. Eerst meertjes kijken bij mammoth lakes. Mooie scenery met enkele american fishermen. Ons vermoeden dat Mammoth Lakes een van de duurste oorden in de omgeving is blijkt ook bij het tanken bevestigd te worden. Toch maar de Duurste benzine uit de trip gekocht want we gaan richting death valley. Voorraden ingeslagen want we gaan naar death valley. Te laat weg hierdoor en oh ja de reis is toch heel wat langer dan initieel via google maps is aangegeven (dit gaat een terugkomend dingetje worden). Google maps blijkt redelijk optimistisch tav reistijden. Dus death valley wordt vanuit lazy tourist mode uit de auto aanschouwd. Er schijnen heel veel toeristische plekken te zijn in death valley en ook plekken waardoor je, wanneer je er te dicht bij in de buurt komt, gratis onderkomen en ontbijt kunt scoren, getuige de ervaringen van twee op aandacht beluste vlog mannetjes. Beide hebben we niet kunnen beleven. Slapen in een van godverlaten casino met de pitoreske naam Longstreet casino in Amargosa valley. Stel je een vlak landschap met niks voor met daarin een gebouw met neon verlichting er op en een kroeg aan de overkant. From dusk till dawn anyone? Bij de front desk verzucht de jongedame achter de desk dat het hotel nooit maar dan ook nooit dicht is en altijd 24 uur per dag open is. Het enthousiasme bij deze boodschap straalt er van af. Aan de zijkant van het hotel vind je nog een petting zoo (2 ezels, een koe, een schaap en twee geiten, wat nog altijd meer is dan de gemiddelde duitse kinderboerderij heeft). Die arme beesten mogen in de zomer daar weg koken. Daarom zijn er ook geen kippen meer, roasted chicken anyone? Achter het hotel de eendenvijver met tacky trouwkapel mocht Vegas te ver en te duur voor je zijn. Overigens is dit etablissement strategisch gebouwd een meter na de staatsgrens California (gokken illegaal) en Nevada (gokken legaal, hallo centjes!).
Indrah vond het er in ieder geval eng. Daarom mocht papa bij haar in bed slapen om halverwege de nacht uit bed te worden geduwd. Bij een driejarige in bed liggen is uitdagender dan met drie katten in bed liggen. Het is vergelijkbaar met een soort dronken baviaan on speed.

Maandag 21 oktober gehucht in de woestijn - zion
We hebben de nacht overleefd. Geen from dusk till dawn en het ontwijken van de oma's die sigaretten paffen achter de gokkasten. Het zuchten van de baliemedewerkster dat men nooit dicht was, wordt wel enigszins verklaard want zij was ook weer paraat en aan de slag. Zou ze dan nooit een dag vrij hebben? Dit is een hotel zonder ontbijt, een trendbreuk blijkt later. De Amerikaanse hotels hebben namelijk sinds 20 jaar terug een hot breakfast toegevoegd. Het is een hele stap van donut met slappe koffie naar roerei, gebakken bacon, broodjes, fruit, yoghurt, sap en slappe koffie. Daarnaast is de prijs daardoor natuurlijk navenant hoger geworden, want een dergelijke heerlijke start van de dag gaat niet voor niets. Ook is er iets uitgevonden dat resort fee heet. Let op de kleine letters bij de grotere hotels met faciliteiten zoals een kluisje op je kamer (gebruik je waarschijnlijk niet), een krantjesselectie (lees je niet) en gebruik van een krakkemikkige fitnessruimte (gebruik je niet), een föhn (gebruik je niet), handdoeken (ehhh.. zitten die niet bij de normale prijs in???). Kost je wel 20 tot 40 dollar per nacht.
We gaan onderweg naar een kleiner, onbekender park, dat bekend staat om hoge cliffen en rood zandsteen: Zion National Park. Jawel, national park dus pak die jaar lang geldige pas voor alle Amerikaanse nationale parken er maar bij. De beste investering in de VS. 80 dollar voor alle parken een heel jaar lang, let wel, nationale parken. Niet State parken. Aangezien een los parkje al gauw 30 dollar kost kan deze investering zeer goed uit.
Ook hier had google het weer mis en was de trip veel langer dan gedacht (is ook een liedje dacht ik met road to zion of zoiets). Zion ligt in Utah en Utah is mormonenland. Waaraan merk je dat? Op deze plekken aan bijna niets. Misschien aan de voornamen van mensen of het feit dat straatnamen na de stichter van de mormonenkerk zijn genoemd. We zijn geen optochten van een man met zijn x aantal vrouwen tegengekomen.
Het hotelpersoneel is allervriendelijkst en er schijnt een zwembad te zijn. De uitzichten zijn adembenemend. Wij lijken nietige kleine miertjes in vergelijking met de hoge cliffen. Maar eerst de belangrijkste dingen. Je bent bij een toeristische highlight en wat doe je dan? Juist, naar de speeltuin! Inclusief rode kliffen er om heen. Zo hebben we allemaal iets van onze gading.
Tot dusver hadden we nog redelijk gezond kunnen eten, wat hier in Amerika best een uitdaging is. Dus bestaat het avondeten vanavond uit een dikke vette hamburger. Njomnjom!!

Dinsdag 22 oktober - Zion
Er is een bus met oudere jongeren in ons hotel. Van de vitale 70 plussers die een rondje door de VS maken langs aullerlei nationale parken. Tru vindt dat Arlo ook bij de oudjes moet aanschuiven aangezien hij last heeft van: teen, rug, keel, rib, splinter, ik heb bijna griep. Indrah is een hit bij de oudere dames, helemaal wanneer er ook nog wat ballet activiteiten bij komen. Lore is a cute guy. Lijkbaar is de kleur van een shirt in onze wereld allesbepalend tav je kind.
Zion kun je via een shuttlebus systeem ontdekken, maar je kunt ook fietsen kopen, errrr, huren. De prijzen zijn behoorlijk hoog, in Amsterdam kun je op elke hoek van de straat een goedkopere kopen. Maar het spreekt ons enorm aan. Lore mag weer in de doek en Indrah in zo'n honde-karretje. Superhandig zo. Tip voor fietsen. Kom iets later en je krijgt het beestje voor halve dag geld mee.
Nu, een ruime week later, is dit nog het hoogtepunt voor Tru. Fietsen tijdens de vakantie. Die vrijheid, frisse lucht, de wind door je haar, bergop fietsen met een kar achter je aan met twee rugzakken daarin en een kind van 20 kilo. Die kar was voor Arlo die daardoor een iets mindere herinnering aan het fietsen heeft. Aamoedigingen vanuit de kar werden wel zeer gewaardeerd evenals het geschreeuw wanneer we heuvel af gingen en volgens de driejarige net zo hard als een raket gingen.
Halverwege de route is Tru lopend een berg omhoog gegaan. In eerste instantie ging Indrah mee, maar die werd terug gebracht nadat bordjes langs het pad stonden waar werd aangegeven dat mensen wel eens te pletter zijn gevallen op de betreffende plaats. Het was dus babysit tijd voor Arlo (aaarghh). Ging erg goed moet ik zeggen, we hebben gekookt, gespeeld, gekropen, gras gegeten, in het zand gegraven, yoghurt gehapt en twijfelend/ verlangend naar de berg gekeken, wachtend op verlossing. De verlossing had tijdens haar wandeling te maken met twee Kletsende dames uit Vegas die hun mond maar niet wilden houden. Op de terugweg in de shuttlebus zaten deze dames naast ons en, nee, de duracell was nog niet uitgewerkt. Zion krijgt topcijfers tav beleving en aanpak van drukte. De fiets is een perfecte manier om een park eens anders te zien. Huren is wel zwaar aan de prijs. Maar soms moet je gewoon met je ogen dicht je portemonnee pakken. En dan met elkaar afspreken dat we thuis een week macaroni eten. In de avond de grote burgertest doorgezet met een teriyaki burger bij memi's. Zeer goede burger, yum yum.

Woensdag 23 oktober Zion naar Bryce
De wekker gaat, oh nee, er is geen wekker. We hebben de Lore wake up service. Alleen is deze service van slag. Ze gaat gedurende de nacht meerdere keren af, net een haan op speed. Er zijn eigenlijk nog geen niet gebroken nachten geweest. In dit geval klopt de dubbele ontkenning. Daardoor zijn we laat met opstaan, laat met ontbijt, doen we lang over ontbijten en doen we lang over klaar maken voor weggaan. Ook deze ochtend is er extra tijd nodig bovenop de check out tijd. De vrolijke dames van de holiday inn die we de afgelopen dagen hebben mogen zien, zijn verdwenen. In plaats daarvan staat er nu een soort robot. De beste man heeft volgens ons nog nooit gelachen en als het daadwerkelijk een robot is mag zijn olie wel eens ververst worden.
Voordag we weg kunnen uit Zion voor onze twee uur durende trip naar Bryce, is het tijd om stenen te kopen en worden alle stenenwinkels een aantal keren bezocht om de mogelijke keuze te maken. Met 2kg mooie stenen in de achterbak rijden we verder. De rugtassen worden zwaarder en zwaarder voor de terugweg. De route uit Zion is ronduit fantastisch! Je zou het het beste kunnen omschrijven als golven van verschillende kleuren oranje-rood gesteente. We vinden een nep wave plek waar we een uitgebreide fotosessie houden met dank aan twee Zwitserse dames die ons de plek wijzen.
Eigenlijk is de hele route naar Bryce geweldig. Alleen het laatste stukje naar Bryce Village is een domper. Het hotel lijkt wel een mega truckstop annex toeristen fabriek. Nu weten we waar toeristenpoppetjes in elkaar worden gezet: hier. Ruby's was vroeger een trade post maar tegenwoordig kunnen er een paar duizend kakikleurige broeken met t-shirts waar men allemaal is geweest een plek vinden voor de nacht. Het is alleen zo stervens koud door een snijdende wind dat de t-shirts ons gedeeltelijk bespaard blijven. Jammergenoeg zijn er dan wel truien of jassen met daarop plekken vermeld die door de toerist is bezocht.
Avondeten komt bij een pizzeria vandaan uit een dorp op een half uur rijden omdat we weigeren om Ruby's woekerprijzen te betalen. Liever twintig euro aan benzine wegbranden dan daaraan overgeven. De nacht is ook zwaar want elke stap die de bovenburen maken is te horen. De wc was nog briljanter want elke doorspoelactie van de buren resulteerde in opstijgend vliegtuiggeluid bij ons in de kamer. We hebben zelfs geklaagd en dat doen we niet vaak, echt niet. We vroegen ons wel af hoe vaak je naar de wc kunt gaan en hoeveel rondjes je eigenlijk in een avond door je kamer kunt lopen.

Donderdag 24 oktober Bryce naar Tolley (capitol reef)
Bij het ontbijt aangekomen blijkt Bryce Canyon ook op dit gebied een echte toeristen fabriek. We mogen in de rij staan en worden ge-seated, samen met nog 500 anderen. Lore is weer een jongetje (cute little fellah) terwijl ze een meisjesachtig rose jasje aan heeft (als ouders beginnen we nu te twijfelen aan de aankleding van onze jongste telg). Bij de uitcheck krijgen we nog resultaat van ons geklaag: korting! Hoera!! Ook Bryce canyon kun je weer met de auto doen. Onze tactiek is om naar het verste uitzichtpunt te rijden en zo langzaamaan terug te rijden naar de ingang. Bryce canyon heeft ook de zo bekende, rode gesteentes. Er zijn dunne muren, waar in de loop der tijd door weersinvloeden gaten in ontstaan. Die gaten noemen ze windows. Best begrijpelijk. In een huis noem je een gat in de muur ook een raam, of een deur, of een bouwfout. Op den duur zakken de boven en onderkant van de windows in, waardoor je 2 pilaren overhoudt. Die pilaren noemen ze hoodoo's. Geen idee wat de logica daarachter is of wat hoodoo betekend. In Bryce canyon hebben ze een heel bos aan hoodoo's waar je tussendoor kunt lopen. Omdat wij dol zijn op klompen stenen, doen we dit natuurlijk. Als toegift heeft Bryce nog op een grasveld schattige mini-eekhoorntjes en prairiehondjes. Terecht werd vanaf de achterbank gevraagd: "Zijn deze hondjes gevaarlijk, papamama?" Een goede vraag want de waarschuwingsborden in he veld laten ons weten dat de builenpest nog alive en kicking is. Deze schattige prairiehondjes kunnen de dragers van deze minder gezellige ziekte zijn waardoor het antwoord op de betreffende vraag zeker "ja" behoort te zijn.
Omdat we ook tijdens Halloween in de VS zijn, hebben we Indrah al geleerd dat je dan trick or treat kunt zeggen en dan handenvol snoep toegeworpen krijgt. In de kampwinkel, waar alles overprijsd is, mocht Indrah voor het eerst trick or treat zeggen.
Omdat het hotel bij Bryce canyon een fabriek was, rijden we vandaag al richting onze volgende bestemming. Op zoek naar een acco lopen we bij eentje naar binnen die goed aangeschreven staat. Als we vragen naar het hotel krijgen we een botte reactie. "CHECK IN? THE SECOND ROAD". Daáááhaag, mensen met gebrekkige beheersing van klantetiquette!
We kiezen een volgend hotel met binnen zwembad (buiten is t 8 graden ofzo) zodat de kids, na een lange autorit, ook ff kunnen ontspannen. In het zwembad aangekomen blijkt dat er een gigantische deur half open staat, want anders gaat het alarm af ivm waterdampen (????). Gevalletje niet nagedacht over inrichting van een ruimte. Uiteindelijk een bijna blauwe Lore na 3 minuten al snel meegenomen n hotelkamer voor een lekker warme douche. Indrah hield het al klappertandend langer vol maar uiteindelijk ging ook zij met matige bevriesingsverschijnselen richting kamer en warme douche om het gevoel in vingers en tenen terug te krijgen.