BUGS!!!!!!!!

19 september
Jungle trecking tijd! Tijd voor de meest modieuze kleren. Geimpregneerde broek aan, hoedje op, rugzak volstouwen met goodies, anti bloedzuigersokken aan, wandelschoentjes er bij, van top tot teen onder het anti muggenmiddel, ja dit is een honeymoon! Na eerst een keer de verkeerde kant op zijn gegaan en uitgekomen te zijn bij de swamp loop (lekker moeras modder waarbij we overigens wel enkele kleine hertjes (mouse deer) en een soort gekleurde grote kippen hebben gezien en onze eerste kennismaking met bloedzuigers hebben gehad (de anti bloedzuigersokken werken)) gingen we op pad voor onze originele route. Nu denk je, 11 kilometer is niet zoveel, is het ook niet, as je de avondvierdaagse hebt gelopen, dan liep je als achtjarige al 10 kilometer in iets meer dan twee uur tijd. Maar dat is niet zo in de jungle. De gemiddelde snelheid die je haalt is ongeveer 2 kilometer er uur. Waardoor dat komt? Niet omdat je vaak op je gat zit want dan heb je binnen de kortste keren bloedzuigers op alle plekken waar je ze niet wilt hebben. Het komt door de combinatie van luchtvochtigheid, boomstammen op het pad, heuvel op, heuvel af, riviertjes doorsteken, onder hindernissen door kruipen, over dingen klimmen, bloedzuigers van je broek afhalen en na 5 uur trecken vertwijfeld afvragen waarom je hier ooit aan bent begonnen en je vloekend verder een weg sleept door die groene jungle terwijl je shirt zeiknat om je schouders hangt. Maar met verstand op nul, daar zijn we goed in, kom je altijd een heel end. Als we maar éénmaal bij de rivier zijn, hoeven we nog maar een klein stukje. De rivier zou doorwaadbaar zijn, dat hadden we ’s morgens nog bij de rangers gechecked. Ongeveer kniehoogte. Echter, de rivier stroomde wel vrij sterk, maar gelukkig was er een stuk touw van de ene naar de andere kant gespannen. Hoe die kleine aziaatjes dat precies hadden gedaan was ons niet duidelijk, het touw hing namelijk nogal hoog. Gelukkig kon reus Arlo bij het touw, zodat kabouter trudy ook veilig naar de overkant kon komen. Daar was een bordje dat het nog maar 500 meter was. Alhoewel we het al een beetje zat waren en we eigenlijk wel terug wilden gaan (ja, 10,5 kilometer terug i.p.v 500 meter verder) hebben we die laatste 500 meter ook toch maar vol gehouden terwijl we naar het soppende geluid van onze schoenen luisterden. Helaas waren wij de laatste mensen in de bumbun, dus hadden we niet zoveel keuze uit bedjes. Een bumbun moet je zien als een soort donker betonnen bunker op palen van 4 a 5 meter hoog. Binnen is het dus erg donker en is er aan een kant een soort panorama raam, maar dan zonder glas met een betonnen bankje ervoor over de gehele lengte. Vanuit dat raam kijk je op een soort open plek in het bos waar de dieren komen drinken. Normaalgesproken zitten er ook niet zoveel menen in een bumbun voor de nacht, maar alle bumbuns behalve twee waren gesloten vanwege watertekort. Tel daarbij op dat deze bumbun het verste weg van het park hoofdkwartier is (en de boekjes zeggen des te verder weg van het hoofdkwartier, des te meer kans op beestjes, goh waarom zouden wij deze hebben uitgekozen?) en de bumbun zit vol. Tot aan de schemering niks gezien qua beestjes. Dit kwam onder andere ook door vijf franstaligen in de bumbun en die zijn altijd luidruchtig als ze onder elkaar in de langue d’amour kunnen praten over Quebec, Paris en autre stuff en Francais.
’s Nachts hadden we meer succes onder andere door de gids van een Frans drietal dat op een gegeven moment ging slapen. Een civetkat kwam langs om de overgebleven noodles te eten. Ik hoor jullie afvragen, wat is een civetkat. Eigenlijk is het en uit de kluiten gewassen kat (groter dan maine coons) met een gestreept patroon. Een erg mooi beestje. Verder nog een tijdje met de gids gepraat over zijn gidswerk terwijl de rest van de mensen lag te snurken. De kampvuurverhalen kwamen goed los over de keer dat hij en zijn kleine groep Duitsers (wie anders) verdwaald raakten in het bos en moesten overnachten in de jungle. De Duitsers begonnen langzaam de moed te verliezen en begonnen te huilen totdat hij zei, You shut up, this is survival! Het slapen op ons dunne reismatrasje op een houten plank was eenzelfde ervaring als slapen in de nachttrein in Vietnam. Sommige fakirs vinden het misschien een uitdaging, sommige Chinese wijsgeren zullen roepen dat het goed is voor je rug, maar wij vonden vooral dat het K sliep. Om een uur of drie val je dan wel in slaap en draai je je gedurende de rest van de nacht wel een paar uur slapend in de rondte, waardoor je de volgende niet als een slaapwandelende zombie het laatste stukje door de jungle hoeft te lopen. Maar voor de ervaring is het het waard. Het geluid van de jungle komt echt tot zijn recht n de bumbun, waar je kikkers, krekels, vogels, meer vogels en meer kikkers hoort. Over ervaring gesproken: schoenen, sokken en anti bloedzuigersokken stinken na een dag door de jungle lopen, dat is een ervaring die we ook rijker zijn.
20 september
Na een kort nachtje met veel jungle lawaai en gesnurk en weinig slaap een heerlijke voedzame maaltijd van boterham met pindakaas en koude noodles gehad. Onze boot zou om 11u bij een plaatsje verder op aanmeren, maar daar moesten we nog wel naar toe lopen. De half opgedroogde schoenen konden weer aan, de smelly sokken er bij en het laatste uurtje jungle wachtte. Na een uurtje of tien door de jungle lopen heb je voorlopig voldoende bomen gezien en zweet gezweet. Visioenen van koude cola en milkshakes dartelden voor onze ogen. Het bootje was tien minuten te vroeg (!!) en we waren eerder dan verwacht terug in onze home base waar we direct een koude cola met veul ijsblokjes achterover hebben getikt. Een van de beste die we ooit hebben gehad. Na twee uur bijslapen hebben we de voorraden aangevuld, gegeten, de rangers ingelicht over onze escapades en daarna was het tijd om weer de jungle in te gaan om beestjes te kijken vanuit een bumbun die vlakbij het hotel lag. We hadden een voorgevoel (ook omdat de rangers ons vertelden dat beestjes om een uur of negen vaak rond die bumbun liepen). Dus bepakt met al onze zaklampen (4 stuks!) en volgesmeerd met deet weer door de jungle, na een zware 10 minuten waren bij bumbun Tahan. Niemand anders te bekennen, maar in de verte op de vlakte waar de diertjes drinken zagen we twee grote zwart witte dieren drinken. Nog verder in de verte reflecterende oogjes van nog meer diertjes.
Omdat al onze 4 zaklampen niet sterk genoeg waren konden we niet met 100% zekerheid zeggen wat het waren. We dachten Tapirs. Voor het educatieve gedeelte: tapirs zijn zwart met witte beestjes, ongeveer zo groot als een koe, maar dan dikker. Wikipedia zegt dit:
Tapirs (Tapiridae) zijn een familie van de onevenhoevigen die tegenwoordig alleen nog voorkomt in Zuidoost-Azië en Zuid- en Midden-Amerika. Er zijn echter fossielen bekend van over de hele wereld.
De familie omvat de volgende levende soorten:
• Indische tapir (Tapirus (Acrocodia) indicus)
• Laaglandtapir (Tapirus (Tapirus) terrestris)
• Midden-Amerikaanse tapir (Tapirus (Tapirella) bairdii)
• Bergtapir (Tapirus (Pinchacus) pinchaque)
De tegenwoordige tapirs zijn planteneters die met hun korte slurf behendig bladeren en twijgen van bomen en struiken kunnen rissen. Alleen in de voortplantingstijd zoeken tapirs contact met soortgenoten. In gevangenschap kunnen ze zonder problemen met meerdere dieren bij elkaar gehouden worden, maar van sociaal gedrag is geen sprake. Jonge tapirs zijn gestreept, pas op latere leeftijd kleuren ze donkerbruin, waarbij de Indische soort een witte achterhand heeft. Een duo-penottie diertje dus.
Nadat Arlo een nieuwe nog shittier zaklamp had gekocht kwamen er twee gidsen met mooie goeie zaklampen aan, waardoor we zagen dat het inderdaad Tapirs betrof. Echt heel bijzonder om deze dieren te zien, een soort pandaberen met een slurf :). Nadat ze uitgedronken waren kwamen ze nog vlak langs de bumbun gelopen, zodat we ze nog maar 7 meter van ons vandaan waren. Dus blij naar bedje toe. Naast de tapirs nog wat Samba herten en een civet kat gezien, maar Tru vond deze niet noemenswaardig want ik kon dit er nog bij schrijven.
21 september
Vandaag zou een lange reisdag zijn van ongeveer 10 uur. Om half 9 zou het busje aan de overkant van de rivier gaan, dus we hadden nog even tijd om naar de Bumbun Taha te gaan. En we hadden weer geluk! Er waren geen toeristen, maar wel een paartje neushoorn vogels. Neushoornvogels zijn geen ervaring die je hebt wanneer je te veel hebt gedronken of wat vage paddestoelen hebt gehad (dat zijn roze olifanten en bontgespikkelde koeien), maar zijn relatief grote vogels met een verdikking op hun snavel die op een hoorn van een neushoorn lijkt. Hele imposante dieren. Na 10 minuutjes snel naar het ontbijtbuffet gegaan, waar we ook gelijk wat lunch hebben gescoord. Dit houdt in tasje met bakjes meegenomen en alles inladen wat als later voedsel geschikt is (in dit geval eieren, cakejes, worstjes en aardappel dingen).
De busreis was verder niet echt noemenswaardig, lang, niet eens zo heel koud. Interessant is eigenlijk dat de minibus chauffeurs Maleisie als een groot formule 1 circuit zien en de bus als een verlengde Schumacher mobiel. De rem is optioneel, het gaspedaal is het belangrijkste instrument. Als passagier zit je met een tweetal gevoelens in de bus: 1) dit gaat lekker snel, de reis duurt zo korter en 2) ik hoop dat ie niet met volle snelheid over de volgende kuilen in de weg scheurt want dan maakt mijn hoofd van deze bus een cabriolet. Onderweg zijn we een tweetal keren van bus gewisseld en bij elke chauffeur hebben we ditzelfde gedrag gezien. De statistiek leert ons dan dat dit geen toeval meer kan zijn. ’s Avonds om een uur of half 7 waren waren we in ons hotelletje in George Town op het eiland Penang. Dit is in het noorden van Maleisie. ’s Avonds stadje nog ingegaan om Georgetown bij nacht te zien. Daar is overigens, naast het pitoreske Parijse gevoel nog een andere reden voor. Overdag is het zo warm in de steden, dat je je als een gekookte vaatdoek door de straten beweegt. Voor een serieuze verkenning van een stad kies je dan de avond of de vroege morgen. Voor de verandering hebben we gegeten in een echt restaurant en niet bij de hawker stalletjes. Passage through India was de naam van het etablissement waar de lokale genoeglijkheden in een kitschachtige en kleurrijke ambiance werd genoten.