jodelaaaaasuki!

25-10
Bij de monniken moeten we vroeg opstaan. Niet vanwege de moniken, maar vanwege Arlo die voor t ontbijt nog weer t kerkhof op wil, omdat t dan misschien wel mistig is. Helaas is het niet mistig en komt dit fenomeenmeestal in juni voor tussen 5 en 6 in de ochtend, maar stel je nou eens voor dat er wel mist was geweest op deze magische plek en je gewoon in bed had gelegen.

Voor het ontbijt mogen we eerst nog kijken bij het ochtend gebed met gezang en de vuurceremonie. Beide duren een half uur en een dergelijke tijd in kleermakerszit of op de knieen zitten is vol te houden. Zo denkt de gehele groep aan bezoekers er over, dus zitten we lekker knus in het gebedshonk. Omdat iedereen bescheiden is zitten wij met ons hoofd vooraan en kunnen we zelfs de benen strekken. Onze ledematen zijn ons dankbaar. De monniken zijn met zijn drieen, de hoofdmonnik en twee jongere en zij leiden ons driestemmig door de verschillende sutra's. Vooral de klemtoon en het vuur van de oudere monnik is doordringend. Een van de andere monniken is verkouden en het is geoorloofd om tijdens sutra's je neus op te halen, te snuiten of te hoesten. Dit is niet verbazingwekkkend aangezien het koud is op de berg en de tempel geen cv kent. Men maakt gebruik van kerosine branders die bij het aansteken initieel naar brandstof ruiken, maar geen paniek deze geur gaat vanzelf weg en dan wordt het behaaglijk warm. De knopjes zijn enkel in het Japans maar het is zelfs ons gelukt om het beestje aan te krijgen. Na drie uur gaat de brander overigens automatisch uit vergezeld van een lieflijk deuntje, zodat je weet dat je geen warmte meer hoeft te verwachten. Of de monnik een dergelijk apparaat mag gebruiken is ons onduidelijk, vandaar ook mogeijk het herhaalde snuiven.

Bij de vuurceremonie zien we een zelfde stramien, iedereen is weer bescheiden en wij zitten weer vooraan en deze keer wordt het behaaglijk warm door het vuur dat met uitgebreide ceremonie wordt aangestoken. Bordjes met teksten er op worden ritueel aangebakken waarbij gebruik wordt gemaakt van diverse poedervormen en blaadjes. Dit heeft iets te maken met reiniging van geest en lichaam, de exacte details kunnen we niet geven. HEt vuur wordt begeleidt door eenstemmig gezang en een trommel waar we direct voor zitten. Ik moet zeggen, deze trommel is best indringend.

Ontbijt bestaat weer uit twintig kleine bakjes met allerlei kleine hapjes. De gefeermenteerde dingen laten we netjes liggen, de rest smaakt prima. Bij elk ontbijt krijg je wel een wit blokje met een beetje saus dat naar niks smaakt. Na overleg zijn we ht er over eens dat dit verse tofu is. Natuurlijk zijn er ook pickles en miso soep want zonder doen we het niet!

Na het ontbijt beginnen we weer aan de terugreis naar Kyoto, in de bus, de kabelbaan, de trein, nog een trein en nog een trein en de bus. In het hotelletje aangekomen volgen we ons gebruikelijke recept Spullen droppen en weer op pad. Doel van vandaag is ons wijkje, Gion en het wijkje ernaast Hatakayama, bekend van sfeervolle strraatjes vol houten huizen en tempels. We besluiten deze middag tot Rory middag te benoemen. Hiervoor dragen we de volgende zaken aan. Voor de vakantie vertelde mijn grote broer trots dat de 7/11 broodjes slagroom verkoopt. Dit blijkt niet enkel de 7/11 te zijn maar ieder etablissement dat voedselachtig spul verkoopt en op een supermarkt lijkt verkoopt deze dingen. Het zijn mega soezen. Dit wordt de lunch. Vervolgens is het tijd voor tempels, oude gebouwen en mensen lastig vallen om deze op de foto te zetten en dit alles sluiten we af met eten bij de Mac. Op deze manier proberen we ook medereizigers in het zonnetje te zetten. Helaas konden we geen Indiana Jones muts vinden die we op konden zetten. Het is een zaterdag en dat zie je in het straatbeeld. De straten zijn vol, de tempels zijn vol. Dit maakt deze middag tot een lekker levendig spektakel waarbij we menig hondje en groepjes dames op de foto zetten. Ook is het tijd voor winkels om tussen de Japanse snuisterijen iets van je gading te vinden. Japan heeft veel leuke dingen, maar daar zit dan ook weer een prijskaartje aan. Ook zetten ze een aantal tempels in het licht dat weer pitorske plaatjes oplevert. Naar het achteraf blijkt hebben we op straat gummy met poeder gekocht. Dit zijn blokjes stuiterachtig spul dat je op kunt eten met een vaag kruidig poeder er om. Advies: koop het niet, het is het niet waard. Voor de terugweg is onze keuze gevallen op een slalom door Gion. Dit blijkt een schimmige buurt vol met foute clubs vol dames en Japanse beveiligers die er net zo uitzien als de Japanse boeven uit the A-team. We komen enkele moderne geishas tegen in de wijk die te herkennen zijn aan: hun Japanse uiterlijk, snelle loop en geschrokken blik wanneer ze toeristen met camera's zien lopen.

26-10 zondag
We moeten vroeg opstaan (zeven uur, oi, in vergelijking met eerdere reizen zijn we lui). Snel, voordat hele hordes en kuddes toeristen bij de Inari zijn, moeten wij er zijn. De Inari tempel is een van de bekendste van Kyoto (Inari betekent naast een soort sushi, vos en in dit geval is het de vossentempel en niet de sushi tempel. Hoe we dit weten? Je ziet overal beelden van vossen, niet van stukken sushi en het is soms handig om dichtbij groepjes toeristen te gaan staan, zodat je de gids stiekem kunt afluisteren) en bestaat uit duizenden tori gates. Een tori gate is een poort gemaakt van hout en bestaat eigenljk uit twee rechtopstaande palen met een dwarslat er op. Deze verft men in het algemeen oranje of rood. Wanneer je er duizend achter elkaar plaatst, met zonlicht dat tussen de gatejes doorschijnt krijg je een plaatje. Dat denkt heel Japan ook, dus naar verwachting wordt het druk, zeker omdat het zondag is. Vanaf ons guesthouse is het een hele 9 minuten treinen naar de tempel. We komen aan en spurten richting tempel, onze ogen houdend op het concurrerende treinstation, want jawel ook hier heeft iedere maatschappij zijn eigen station. We zijn een van de eersten en het beste is, Inari is gratis! We verwachtten weer een paar honderd yen lichter te worden, maar dit is een meevaller. De andere meevaller zijn de lege tori poortjes, waar je dus niet op elke foto lopende Japanners krijgt, want ze lopen gewoon door en stoppen niet voor andere mensen die een foto maken. Wel begrijpelijk want in dit land kun je dan ueberhaupt niet lopen. Je kunt bij de Inari tempel een hele ronde maken, waarbij je onder duizenden poorten door komt en een bergje op moet lopen. We pakken niet alle poortjes mee en draaien op een gegeven moment om. Dan blijkt dat vroeg opstaan loont. HEt is letterlijk een file van mensen die naar boven loopt. Dat geeft toch wel een hele andere belevenis.

Van Inari in het zuidoosten naar het gouden paviljoen in het noordwesten. Leuker kunnen we het niet maken. In plaats van 9 minuten onderweg duurt dit ruim een uur. De bus is een geduldig vervoermiddel, zeker in Kyoto en als een langzame slak gaan we rustig de stad door. Het gouden paviljoen is een oud buitenverblijf dat gebouwd is naast een tempel in het park. De tempel is gratis te bezoeken, het gouden paviljoen kost geld om omheen te lopen. Het is het bekendste gebouw van Kyoto dus je kunt er niet omheen. Het gebouw is opgetrokken uit hout en volledig bekleed met bladgoud. Het originele pand is een keer in de fik gevlogen en bestaat niet meer maar in de jaren 60 is het pand weer volledig opgebouwd. Omdat we hier niet vroeg of laat zijn en midden in de spits onze ronde doen, lopen we en groupe rond het bladgoud. Het is interessant om te zien hoeveel dezelfde foto's op een dag worden genomen bij dit gebouw. Gelukkig lopen we met een groep gezellige Russen rond het gebouw en kunnen we op de wodkawolk lekker meekomen.

Vanaf het bladgoud richting het textielcentrum, een wijk vol met stof (gezondheid). Het centrum blijkt geen wijk maar een gebouw waar binnen een grote souvenirshop is gevestigd en ieder uur een kimono show wordt gehouden. We kunnen het niet eerstaan om de laatste trends op het gebied van kimono's mee te pakken. Welke kleuren zouden in komen, wat is het design/print van de stof, hoe valt de snit om maar een aantal vragen te noemen die in ons op kwamen. De Japanners hadden deze vragen met ons want het was best druk. De grootste ooohhhss en ahhhsss ontving een geisha jurk met 7 lagen met een dame er in die compleet als geishe was opgemaakt. Dan zie je er toch nog een echte zoals het historische beeld laat zien.

Vanaf het textiel centrum terug naar het hotel, Tru had hoofdpijn gekregen van alle fluorescerende textiel stoffen. We weten allemaal wat dan nodig is: juist, chips (en een half uurtje slaap).Chips is het beste medicijn tegen elke kwaal en we konden er weer tegenaan. Kyoto heeft veel te bieden en de oostkant lg nog open als braakliggend terrein, Silver pavillion, filosofenpad en tempels! Een mannetje op straat hielp ons de juiste bus vinden en begeleidde ons tot het eind richting de juiste route. Een andere oud mannetje kwam er ook nog bij staan en in principe konden we klaverjassen (we hadden alleen geen pak kaarten op zak en ze kenden waarschijnlijk de regels niet). Maar dit zie je overal in Japan: mensen helpen je omdat ze dat leuk vinden. Vooral de oudere generatie blijkt verrassend kwiek en monter en leid je overal naartoe. Deze keer zijn het ook nog niet eens de souvenirwinkels waar je dan uit komt. Bus 100 leidt ons richting het zilveren paviljoen en in het donker komen we aan. HElaas, we zijn te laat, alles is dicht, behalve een winkel vol konijnenspullen (ousagi is konijn in het Japans en het beestje brengt geluk. Japanners zijn er dol op Een tip voor Australiers!). Maar een filosofenpad kun je juist goed lopen in het donker. Het pad heet zo omdat een bekende Japanse filosoof het kronkelende pad gebruikte om zijn gedachten te ordenen in de drukte van Kyoto. Wij deden hetzelfde en hielpen tegelijkertijd een Japanse jongen zijn brillenglas terug te vinden. Japanners helpen ons, wij helpen Japanners.

Via de tempelroute naar het zuiden. We komen langs een restaurantje en tanken tempura en sashimi met bier en sake en vervolgen de weg langs een winkeltje met leuke keramische spulletjes gerund door een mama-san en zoon. we besluiten te kopen omdat het zulke lieve mensen zijn (kijk uit met deze tactiek, want je blijft kopen). Ze liggen bijna op de grond van dankbaarheid, vooral nadat we een tweede keer binnen stappen om nog iets te kopen. Prompt krijgen we korting.

observatie:
- alle hondjes zijn kein en vaak fluffy. Soms dragen ze kleren. Klein is handig in Japan want huizen zijn ook klein. Een grote hond past niet door de deur.
- Het weekend is mooie kleren tijd. Vooral de jongedames pakken uit en lopen in kimono en net gekapte haartjes door het park en tempels. Foto's van ze schieten is een eitje, je zegt sumimasen, can I take apicture en ze beginnen te giechelen. Vaak hebben ze zelf ook nog een amera bij zich waarmee je direct ook wel een foto kunt maken, toch? of niet?
- Na een paar week in Japan begrijp ik het buigen beter. Huizen en vooral deuropeningen zijn laag. Na tien keer je hofd stoten leer je wel buigen.
- Openbaar vervoer is duur. Met eten, hotels en souvenirs kun je spelen. Een buskaartje is een buskaartje en deze jongens nemen een hap uit je portemonnee. Bussen rijden natuurlijk op tijd, net als de treinen. Te laat ergens aankomen betekent schaamte.
- Japanners beginnen niet vroeg met activiteiten ondernemen en eindigen niet laat. Bezoek een plek die bovenaan je lijstje staat vroeg (tot half tien is vroeg) of laat (na drie uur). Daartussen kom je in de Japanse tsunami van volk terecht (wanneer het regen gecombineerd met paraplu's.
- Japanse vrouwen dragen allemaal te grote hakschoenen. Daardoor lopen ze erg grappig. Het is leuk om te zien hoe de hak van de voet iedere keer boven de hak van de schoen uitkomt bij het zetten van de kleine stapjes.


27-10 maandag
Op naar de alpen. huh? De alpen? Jazeker, Japan heeft ook alpen! Zo genoemd door een Europese ontdekkingsreiziger die de bergen tegen kwam en in zijn wijsheid besloot dat dit toch wel op de Alpen leek. Beinvloedbaar en open zoals de Japanners zijn namen ze de naam over want het gebied als geheel had toch nog geen naam. Onze excursie de bergen in neemt vier dagen in beslag. Hiermee nemen we een risico want bergen kennen we niet thuis en wanneer je boven de 500 meter hoogte komt ligt hoogteziekte natuurlijk op de loer. Weer in de bus, de trein (geen shinkansen), de trein (geen shinkansen maar met uitzicht), de bus (deze maakt geen onderdeel uit van je railpass want hij rijdt niet op rails. Dat merk je dan direct in de portemonnee. Openbaar vervoer is duur, zeer duur. Een stukje bussen en je bent direct 15 Euro lichter. In Maleisie reed je daarvoor van de ene kant van het land naar de andere kant) en een stukje lopen. Naar een plaatsje genaamd Shirakawa-go. Een gehucht beroemd om de boerderijtjes met rieten dak. De daken beginnen vroeg schuin te lopen meer lopen dan in een relatief rechte hoek van 60 graden waardoor het pandje hoog kan worden. De beestjes heten gassho-zukuri wat zoals een monnik z'n handen houdt als ie bidt betekent. De daken moeten veel sneeuw verduren, want in de winter ligt er wel 2 meter sneeuw op. Ondanks dat 't wat miezert, is het een erg pittoreske omgeving. Er schijnen veel zwarte beren in de omgeving te zijn, want in elke winkel verkopen ze anti-beer. Bestaande uit iets dat veel lawaai kan maken, meestal zijn dit bellen. Na eerst gechecked te hebben waar de beren vaak zijn, gaan we naar ze op zoek. Volgens ons is het pure marketing. Wij hebben namelijk geen enkele beer gezien. Waarschijnlijk hadden ze gewoon een keer een verkeerde bestelling geplaatst, ipv 1 belletje hadden ze 1 miljoen belletjes besteld, en tjsa weggooien is ook zonde. Dus wat doe je dan? Juist, je zegt gewoon dat er hordes gevaarlijke beren aan de kant van de weg zitten, maar, als je veel met het belletje rinkelt, dan blijven ze weg. En zie, het werkt, geen beer te bekennen!

Je kunt overnachten in de oude gassho stijl boerderijen en na 4 uur wordt het rustig in het dorp. De bekende bussen met Japanners zijn weg en we kunnen het dorp nog alleen verkennen. Buiten is het koud, binnen hebben ze koffie, dus tijd voor een bakkie (ik voel me wel een beetje DE op dit moment). Tijd om te eten in onze boerderij en een traditioneel maal is bereid (gefermenteerd, pickles, miso, rijst (check) en daarnaast nog hida beef (een van de beste van de wereld) en andere lokale specialiteiten (een gerechtje of 15 in totaal)).Na het eten nog even de verlaten koude wereld van het dorp in gegaan, maar lichtjes bleken spaarzaam op een paar schijnwerpers op een paar selectief gekozen panden na. Nadat het heel koud was, is hettijd voor heel warm: juist een Japans bad.

Japan is dol op badderen. HEt liefst met zijn allen tegelijk in de buitenlucht in warmwaterbaden. Japanners lopen in Yakata (soort badjas) rond door plaatsjes en hoppen van het ene bad in het andere bad. Dit gaat anders dan bij ons 1) badderen doe je naakt, dan blijft het water schoon, het is ook heel normaal om met je collega's samen het bad op te zoeken, daarna bier te drinken en karaoke te zingen. 2) voordat je het bad ingaat, was je je grondig met zeep en spoel je je af. Geen eep in het badwater alstublieft. 3) er zijn gescheiden kleedkamers voor dames en heren en gescheiden baden. De kleedkamers kun je herkennen aan kanji schrift voor dames en heren. Kun je geen kanji dan stap je als man gewoon een kamer binnen, hoor je gegil dan ben je fout. Als vrouw stap je een kamer binnen en wanneer iedereen naar je kijkt en blijft staren ben je waarschijnlijk verkeerd.

Dit bad was prive aangezien het in het huis van iemand was. Dus geen Japanners er bij. Het water was kokend heet en na een vijftal minuten was het wel genoeg met badderen. De rest van de avond hebben we het niet meer koud gehad. En zo'n Japanse badjas zit best goed: misschien moeten we ze maar voor thuis meenemen.

Observatie
- Ook mannen hebben vaak grote schoenen aan, alleen valt dat minder op. We hebben een vermoeden voor de reden. Schoen aan, schoen uit, schoen aan, schoen uit. Huizen, tempels, restaurants, elke keer schoenen uit, sloffen aan, in sommige gevallen sloffen uit en op sokken (tatamimatjes). Hoe gaat al dat schoen an/uit makkelijker? Juist, met te grote schoenen aan!

- Tamakochi's zijn in Japan nog levend. Ook andere dingen die bij ons uitgestorven zijn zoals NTT Docomo (telecombedrijf dat ooit eens heeft geprobeerd in Europa voet aan wal te krijgen), Panasonic televisies, Sony walkmans en noem het maar op. Samsung zie je overigens errug weinig. Hoe zou dat nu komen?
-Bij het 'haï' (betekent ja) behoor je heel vaak te knikken met je hoofd.