To sleep or not to sleep

Zondag 1 oktober
Goedemorgen! Indrah wordt wakker en het eerste dat ze zegt is "Archie!". Tot zover de ouderlijke liefde. Nadat ze een zetpil heeft gekregen van ons is dat ook zeer begrijpelijk, liefde gaat ver, maar er zijn grenzen. Het ontbijt is aan de tafel met uitzicht en ja dat uitzicht is niet verkeerd. Rob jeeft niet overdreven. Indrah houdt niet van vegemite (test. 1 of je echt ozzie bent), maar besluit om na yoghurt en banaan en mandarijn rondjes achter Archie aan te rennen. Iets wat Archie niet gewend is getuige de angstige blikken die uit het beestje zijn ogen komen. Het ontbijt bestaat verder uit zelfgebakken brood plus jam, yoghurt, crunchies.

Rob dropt Arlo af om de camper op te halen. Na een vermakelijke kletspraatje met de camper checker over Tasmanie en finland kunnen we de camper meenemen. Er zit van alles in. Twee bedden, een keuken, kastjes, een tv, een brandblusser, rookmelder, verlichting, stoelen en een stuur, een tafel, nog een klaptafel, reserveband en allerlei andere meuk die de instructievideo laat zien. De helft er van vergeet je direct weer. Rijden is een feest in zo'n busje. Je bent een windvanger met dat smalle, hoge ding en tasmanie is een eiland en op eilanden waait het. Links rijden is geen probleem want het stuur zit aan de rechterkant. Knipperlichen aandoen is een klein probleem want af en toe floept er een ruitenwisser langs in plaats van dat je lichtjes gaan knipperen. Wanner je alle spullen in een camper gooit, zie je in een keer dat de camper niet supergroot is, want alles staat vol. Moet je ook maar niet zoveel zooi meenemen en dat klopt. Want behalve twee tasssen vol kleren en andere zooi, is er handbagage bestaande uit twee rugzakken, een buggy en een pop up tent meegekomen. Tel daarbij nog een handvol knuffels op want anders weigert Arlo te slapen en het wordt gezellig (het welbekende nederlandse woord voor vol).

Port Arthur is het doel van vandaag. In Port Arthur staan allemaal oude gebouwen, maar dan zonder dak. Ooit opgezet als eerste gevangenis in tasmanie (zoals op zoveel plekken, ieder dorp heeft zijn gaol, het oude gevang voor al die louche criminelen die hier ooit naar toe zijn geexporteerd), moesten de criminelen zich nuttig maken en een heel dorp uit de grond stampen. Dit dorp is nu werelderfgoed en 's avonds lopen er wallabies tussen de gebouwen. Reden genoeg om er naar toe te gaan. Eerste stop voordat we er komen, een supermarkt. Via een lokale farmer's market. Wat we daar over kunnen zeggen, sja, het is een heel ruraal marktje. Als het je ding is, ga er naar toe. Zo niet, je mist niets. De supermarkt wordt leeggeroofd waarbij vooral de aanbiedingen worden meegenomen want dat scheelt veel. Heel veel. Wat is duur? Fruit, zuivel, groente, alles wat gezond en vers is. Chocola ook, maar dat is ook gezond.

Port Arthur ligt op de Tasman Peninsula, onderdeel van een nationaal park. Tweederde van Tasmanie is een nationaal park vanwege de bomen en rivieren en omdat er weinig mensen wonen. Dan kun je er maar beter een park van maken. Het staat bekend om eerder genoemd Port Arthur en de baaien, rotsen, eilanden etcetera. Je kunt excursies doen om die eilanden te zien vanuit de zee (duur omdat alle chinezen dat doen) of je kunt er rond lopen. Wij pakken een paar haltes onderweg om naar de combinatie rotsen en zee te kijken voordat we Port Arthur en omgeving bezoeken. Ook Port Arthur is relatief prijzig, australie is consistent ten aanzien van prijsbeleid kunnen we zeggen, maar hier zit een gratis shuttle autootje bij dat je naar de andere kant van het park brengt. Scheelt toch weer een paar honderd meter lopen. Plus als het gratis is, willen we wel mee. De gebouwen zijn indrukwekkend in hun leegheid en je kunt 's avonds mee met een spooktocht. Allemaal niet geschikt voor eenjarigen dus die hebben we aan ons voorbij laten gaan. Spooktochten worden overigens op veel plekken georganiseerd omdat de Angelsaksische medemens gelooft in spoken. Ze zijn overal om ons heen en vooral op dit soort plekken met lege huizen is zoiets vermakelijk om te vertellen.

Op naar de camping waar pademelons rondlopen. Dit zijn een soort kleine wallabies. Wallabies gzijn een soort kleine kangoeroes. Uitgestorven op ozzie mainland want de gemiddelde wilde hond, wilde kat en andere geintroduceerde diertjes maakten gehakt van de pademelons. Waar de wallaby wat geheime trucjes en kung fu moves bezit om zichzelf te verdedigen, was de pademelon hopeloos uitmatched en werd ze al snel tot kattenvoer. In tasmanie lopen ze rond en snuffelen ze tussen de vuilnisbakken. Indrah zag de eerste en riep uit "poes!!!".

Na een korte inspectie van de campervan blijkt dat het niet mogelijk is om Indrah haar slaaptentje op de vide te plaatsen. Haar slaaptent is namelijk te hoog. Nu kun je een bijna tweejarige ook bovenop zonder tentje plaatsen maar de kans is dat je midden in de nacht wakker wordt doordat een kind bovenop je stuitert. En dat is slecht voor je nachtrust. Op naar plan b: baby tussen de papa en mama in. En dit kan niets anders betekenen dan: apekooien!!!! Woooooohooooo, Indrah haalt alle truukjes uit de kast die ze kent bij apekooien. Dit is met andere woorden ook slecht voor je nachtrust. De kans op verwondingen bij de kleine is klein. Bij de ouders is deze kans exponentieel toegenomen.

Maandag 2 oktober
Na een koude nacht met weinig slaap (gebruikt worden als klimtoestel werkt niet zo goed om te kunnen slapen) ontwaken we in een wereld waar de zon schijnt en pademelons om onze camper springen. Een aantal papegaai achtige tuigbeesten maken lawaai terwijl ze rondvliegen. Het is tijd voor ontbijt, koffie en het leegroven van de overgebleven spullen uit de camping keuken. Het zit namelijk zo dat iedereen spullen over heeft na de rondreis. Deze spullen gaan niet mee in de koffer en het is zonde om weg te gooien. Dus laten we de spullen achter voor mensen die na ons komen. Dingen die je nooit moet kopen zijn barbeque saus, ketchup, pasta, blikvoer, ontbijtgraan want dat ligt allemaal in die gratis schatkamer. Kijk even goed naar de houbaarheidsdatum en wanneer je het eet niet nadenken over waar de handen van de vorige eigenaar zijn geweest voordat deze pasta uit deze betreffende zak pakt en het is best binnen te houden. Plus, kokend water kilt alles. Deze tip hebben we speciaal voor de budgetreiziger opgezet. Ook broodbeleg (blijkbaar is vegemite toch niet te vreten volgens de gemiddelde toerist en laat men dit massaal achter) is overigens vaak aanwezig.

Vandaag staat een rit naar Freycinet op het programma. Een bepaald strand in dit park is genaamd wineglass bay en het gemiddelde gidsboekje heeft de neiging om deze in de top van stranden in de wereld te zetten. Aantekening is nodig dat tasmanie niet een tropische bestemming is en het water alles behalve warm is. Het is koud! Kijk, dat klinkt nog eens goed! Wineglassbay is vernoemd naar de vele wijnboeren die hier hun druifjes laten groeien, of misschien wel naar de toeristen die het ene wijnglas na het andere opslempen of misschien toch door de vorm van de baai..tja, wie zal het zeggen. Wij denken alle drie.

De wind is onderweg weer aanwezig in tasmanie getuige de slingerende rijstijl van onze chauffeur zonder dat er alcohol in het spel is geweest. Overigens moet je in tasmanie vaak verpicht slingeren omdat er weinig rechte wegen zijn. Het is bocht na bocht na bocht. Daarnaast staat een bord dat je heus 100 kilometer per uur mag rijden. Maar in onze superbus zou dat ongetwijfeld betekenen dat het halve dak er af zou waaien.

Aangekomen in freycinet is er daadwerkelijk plek voor ons op de campsight van het nationaal park. In tasmanie mag je twee maand alle parken bezoeken voor 60 dollar en daarnaast zijn er campings in de parken die goedkoper zijn dan de gemiddelde camping maar vaak met iets beperktere faciliteiten. Natuurlijk is er nog steeds een wc en geen gat in de grond, maar een zwembad zul je niet tegenkomen. Voordeel is dat je direct aan het befaamde wineglass bay strand staat. Daar maken we natuurlijk gebruik van en ook Indrah stapt dapper mee het strand op. Toch moet zij eigenwijs testen of het water echt zo koud is want ze loopt recht op de zee af. Na een nadere kennismaking met een koude golf draait ze resoluut 180 graden om en zet het op een brullen. Ja, de tasmaanse wateren zijn niet warm. De tasmaanse wateren zitten wel vol vis en zeeleeuwen. Omdat er dan weer veel zeeleeuwen en zeehonden zitten, zijn er ook veel haaien. Vooral die witte jongens komen hier voor. En omdat je toch dicht bij de antarctische poolcirkel zit, komen ook walvissen langs. Overigens kwam al dat spul niet voor in dat stukkie zee waar Indrah haar teen onderkoeld door raakte.

Rondlopen over het strand en de directe omgeving is een aangename bezigheid en voordat je het weet mag je je weer richten op het maken van een heerlijke campingmaaltijd. Helaas konden wij, door het vliegen, onze gehaktballen niet vacumeren en warm maken. Dus doen we het met kangaroo burgers.

Qua slapen proberen we toch nog een keertje plan b uit. Hopelijk is de smurf nu vermoeider. Maar ook deze keer fungeren we als veredeld klimtoestel.

Dinsdag 3 oktober
De ochtend breekt aan na een te korte nacht, maar weer is de grote gele bal aanwezig om ons op te warmen. We kunnen nog maximaal een week regen achter elkaar hebben op tasmanie, dus het gaat de goede kant op. Nadat het ontbijt achter de kiezen is, is het tijd om verder te gaan, want de douches kosten hier geld. De eerste stop is friendly beaches. Vanwege de naam, een dergelijke plek moet of geweldig zijn of is een drama plek waar allerlei enge dingen gebeuren.

Op de parkeerplaats van friendly beaches zat een friendly walabi, of zoals spruitje ze noemt, een walali. Het is allemaal fluffy en lief tot nu toe. En het werd alleen maar beter. Friendlybeaches has it all, prachtige wit zand, dat, als extra feature, squeekt als je erover heen loopt, mooie uitzichten over zee en rotsen, helder blauw water. En er liggen grote gekleurde rotsen waar je overheen en tussendoor kunt klauteren. Het water is alleen wel koud want het is tasmanie. Indrah wil na gisteren niet meer het water in.

Vanuit Freycinet zoeken we de weg rinchting Launceston op. Launceston is de 2e grootste stad van tasmanie -(wie kent het niet) en heeft een vliegveld en een paar tienduizend inwoners. Wat Launceston ook heeft is een kloof in het midden van het dorp waar toeristen op af komen. Dat onderdeel pakken we morgen, want het is tijd voor een rustig aan middag. Dat betekent was, want schone kleren en kleine kinderen zijn geen goede combinatie. En dat betekent middagslaap voor Indrah (nee, ikke niet slaap niet). Voor het avondeten wordt een expeditie georganiseerd om semi gezonde junkfood te scoren. Bij een visboer worden vispizzaas gescoord en rocky roads als gezond toetje uit de cheesecake factory.

Omdat plan b qua slapen niet werkt, gaan we over op plan c: Indrah in haar tentje op t grote bed, naast Arlo en Tru op de vide. En, omdat t behoorlijk koud is, de verwarming aan. Ja, onze camper heeft een vide en een verwarming. Maximum gewicht voor de vide is 80 kilo (jammer, Arlo) en de verwarming kan het hele hok laten zweten. Halverwege de nacht werd het tentje afgebroken na herhaaldelijke klachten van indrah en kon ze naast papa breeduit liggen en iets minder apenkooien. Het lijkt er op dat plan c redelijk goed werkt.

Woensdag 4 oktober
Onze campingplaats ligt vlakbij de cataract gorge en we hebben een voucher voor het tweede ontbijt gratis. Deze voucher kregen we bij de camping en nederlander als we zijn, hebben we geen keus dan deze bon verzilveren. De ontbijtgelegenheid zit op de bodem van de kloof en we kunnen dus van eem stukkie uitzicht genieten. De keus bij het ontbijt bestaat uit ei, ei of ei. En ei ook nog. Ik koos voor ei, terwijl Arlo ei koos. Ik moet wel eerlijk bekennen dat Arlo's keuze heerlijk was, terwijl ik van de mijne iets misselijk werd. De hollandaise saus was iets te zuur of tru houdt niet van hollandaise saus.

De gorge had allerlei wandelpaadjes variërend in lengte en moeilijkheidsgraad. Wij kozen het paadje bestemd voor bejaarden en mensen met kinderwagens. Eindelijk hebben we een goed excuus om voor dit pad te kiezen. Het motorisch geweld bleef echter redelijk beperkt van de kleine wilde wilde zelf stappen. Ikke zelf stappen en daarmee ging onze snelheid naar beneden, onder het niveau van de rollatorrende medemens. We probeerden nog een avontuurlijk paadje maar konden daar weer op terug komen toen de all terrain vehicle banden van het karretje los dreigden te raken.

Launceston zelf schijn je ook te kunnen bezoeken want er zijn oude gebouwen en een haven. We zijn drie keer rond en door de plaats gereden want we zochten een toeristische route naar de volgende bestemming: cradle mountain. De berg van tasmanie. De weersvoorspelling was slecht voor de komende dagen waarbij de temperatuur in de nacht onder vriespunt zou gaan dalen, overdag amper de tien graden ging aanraken en er regen, regen, regen zou vallen. Dit is het natte westen van tasmanie. Onderweg was het weer nog goed en we maakten daar gebruik van om onder de grond een grot te bekijken. Dan weet je zeker dat je niet nat regent en je weet zeker dat de temperatuur niet boven de 9 graden komt want die temperatuur was het constant. Wat kon je in deze grot zien? Donker, wanneer de lichten uit waren. Wanneer de lichten aan waren een ondergrondse rivier, en heel veel steenvormen. Het was een mooie grot met ook nog als bonus glowworms. Indrah vond het donker eng en wilde verder vooral zelf lopen. Overigens is het stukkie lopen naar de grot door de palm glade ook zeer aan te raden. Zeer mooie groene plantenscenery ipv bruingrijze stenen scenery.

Doorrijden naar cradle mountain. Onderweg komen we de eerste levende wombat tegen in het veld. We zeggen levende want ook in tasmanie is het zo dat roadkill maar al te vaak voorkomt. Vooral wallabies en possums liggen langs de weg. Af en toe kom je een wombat of een duivel tegen. Deze rondrennende wombat werd na een keermanoevre op de weg bestudeerd. Het bleek een echte dikke wombat te zijn die liep.

aangekomen bij cradle mountain campsite blijken er geen kampeerplaatsen met stroom te zijn, met als weersvoorspelling 0 graden, waren we welverplicht om een cabin te nemen. Deze verplichting komt door het feit dat we met een eenjarige reizen. Je kunt die niet blootstellen aan extreme weersomstandigheden zonder kachel. Zonder de eenjarige hadden we natuurlijk nooit deze optie genomen. Ze hebben er nog precies 1. Wat een geluk! VanCradle mountain hadden we gehoord dat je hier misschien wel een Tasmaanse duivel zou kunnen zien. En om die kans zo groot mogelijk te maken ben ik in de schemer, na het eten naar buiten gegaan om te wandelen. Vanuit de camping was er eigenlijk niet echt een wandelpad, dus langs de kant van de weg. Na 2 uur wandelen heeeel veel Pademelons (soort kleine walibi (soort kleine kangoeroe)) gezien, één muisachtig beestje maar geen Tasmanian devil helaas. Wel blauwe vingers. Gelukkig staat in de cabin de kachel aan. Die blijkt 2 standen te hebben, uit en standje hittegolf in Egypte