I thought i saw a platypus

Zaterdag 7 oktober mount field- Hobart
Vroeg op om wederom op zoek te gaan naar allerlei diertjes. We staan voor Australische begrippen vroeg op en hobbelen het bos in. Op naar de eerste waterval en vanaf daar verder naar volgende watervallen, onderweg zoekend en spiedend naar rare dieren. Een van die rare jongens met een eveneens rare naam, echidna, wordt gespot. Een echidna is feitelijk een egel op steroiden met een slurf als mond. In het Nederlands heet het beestje mierenegel, omdat de slurf wordt gebruikt om mieren te vangen en op te peuzelen. Verder waggelt het beestje wanneer het loopt, want de poten staan een tikkie aan de zijkant. Dit exemplaar was water uit de beek aan het drinken en toen hij door had dat er mensen waren die hard "echidna" riepen, want Indrah en Arlo waren enthousiast, bleek dat het waggelende ding oo nog best snel er vandoor kan hobbelen.

Na de eerste waterval die gisteren al was bedwongen gaan we door naar waterval nummer twee. Hier mogen we klimmen en besluit Indrah dat naar boven lopen niet voor haar is en laat ze zich de rest van de tijd dragen. In haar verdediging, daarvoor liep ze goed door. Na de tweede waterval kun je nog verder lopen naar de giant eucalyptus bomen die 100 meter hoog de lucht in knallen. Probeer daar maar eens een koala in te spotten. Gelukkig hoeft dat niet want koala's komen niet voor in Tasmanie.

Op de weg terug is Tru gespitst op het vinden van een platypus vogelbekdier want Mount Field staat er om bekend dat je kunt struikelen over die rare misvormde Donald Ducks. Speuren in een beek naar een rare eend lijkt niet moeilijk, maar die beesten zijn schuw, komen niet boven en zijn verrekte moeilijk te zien wanneer ze boven komen. Maar in de meest modderige zijtak blijft Tru staren naar het water terwijl Arlo liedjes zingt met Indrah en daar rimpelt het modderige water raar. Het is geen modderkruiper, ook geen schaatsenrijder, het is een platypus. Gevolg is dat een stel wilde Nederlandse toeristen een half uur naar een beest kijken dat af en toe boven komt om lucht te happen en dat aan het eten is. Blijkbaar eet een platypus modder want veel meer zit er niet in die beek.

Dan is het tijd voor ontbijt bij het bezoekerscentrum. Indrah wil cappucinoschuim en krijgt een grote bak yoghurt met crunchies te verwerken. Tru heeft een zoete kick en wil taartjes. Na dit vorstelijke maal is rhet tijd om de berg op te rijden, want mount field is een berg. Je mag er niet met campers en aanhangers op en al snel wordt duidelijk waarom. De weg is gemaakt van het favoriete beekje van de platypus: modder. Met een beetje grind en is smal en bochtig. In andere woorden, geweldig om in onze rijdende boot te rijden. Boven aan ligt een meer en sneeuw. Want ook in deze tijd van het jaar kun je nog sleetje rijden op deze berg. Tussen allerlei varens en rare planten liggen hopen sneeuw en dit geeft een sprookjesachtig beeld.

Dan is het tijd om Mount Field achter ons te laten en richting Hobart te gaan. We parkeren de bak midden in het centrum van de town en hobbelen naar de werf. Daar een tikkie rond gelopen en dan is het tijd om gezond te eten. Wat kun je op de werf doen? Fish en chips eten, dus bestellen we een mega grote bak vol allerlei verschillende vis- en schaaldierspul. Allemaal gepaneerd en gefrituurd. Deze bak wordt meegenomen in een zoektocht naar een camping. Echter, nu blijkt dat in Hobart koopmanschap niet hoog in het vaandel staat. Campings die we tegenkomen zijn om 17.00 dicht gegaan en hebben een goede poort er voor gebouwd. Een berichtje naar Pam en Rob waar we bedelen voor een slaapplek biedt uitkomst. Indrah is blij om Archie weer te zien en Archie is blij om Indrah te zien.

Zondag 8 oktober
Na een glorieuze relaxte nacht waarin we tussendoor maar een keer wakker werden van Indrah die toen tussen ons in mocht in het grote bed is het tijd voor ontbijt. Met eigengebakken brood, cappucino, yoghurt, fruit en een rondspringende Archie en Indrah. Indrah mag ook nog helpen om eieren te rapen en verbaast ons door geen enkel ei te laten vallen. In de buurt van Hobart ligt Richmond. Richmond is het oudste dorp van tasmanie waar reisgidsen vol over zijn geschreven want het heeft een brug. Deze oude brug is gemaakt door gevangenen (geen verrassing daar want alles voor 1900 is gebouwd met en door gevangenen en vaak ook nog voor gevangenen. Sja, wat zullen we ervan zeggen. Leuk dorpje met oude zooi, maar een gemiddeld dorp in Nederland heeft meer oude zooi. Voor een Europeaan waar we toch wat meer gewend zij qua historie doet het met andere woorden niet heel veel. Australiers en Chinezen vinden het prachtig. Amerikanen ook, want ook deze mensen hebben weinig overblijfselen uit oude tijden, een brug uit 1850 is dan ook al heel erg oud. Overigens wel leuk om de spellenwinkel te bezoeken in Richmond want de autistische jongeman die in de winkel staat is een encyclopedie aan niet nuttige kennis en kon ons direct een stuk of tien terugkerende onderwerpen in Jan van Haasteren puzzels vertellen. Sinterklaas kende hij dan weer niet, dus dat hebben we als thema elf aan zijn repertoir toegevoegd. Bij ons bezoek was men in het dorpshuis net bezig met een recordpoging om een puzzel van 30000 stukjes in 24 uur in elkaar te zetten. Dat was een van de hoogtepunten van het jaar in het dorp.

Terug richting Hobart, en nu zijn de campings wel open. We pakken eentje waar een speeltuin bij is zodat we de hele middag kunnen glijbanen, schommelen en met ballen kunnen smijten. Het overdekte zwembadje dat de attractie is van de camping is voor de hele dag afgehuurd door gasten. Daar kunnen we niet meer in. Schijnbaar is een jacuzzi achtig ding waar je met vier personen in kunt zitten iets speciaals in tasmanie.